Pov. Movo

Ik was in mijn kamer. Waarom had Brendan mijn wezen gezien? Nu kon hij weten wat ik was! Ik strompelde geen en weer. Mijn afspraak. Mijn klok stond al op 3uur. Ik moest er naar toe. Ik pakte mijn rugzak en stak er een zaklamp in en nog paar andere belangrijke spullen. Ik sloop uit mijn appartement. Te opvallend zoals gewoonlijk. Maar toch had niemand het door! Natuurlijk want ik was die jongen die vroeger strips na speelde. En ja, nu denken ze nog altijd die gestoorden is daar. Maar dat heeft zijn voordelen. Ze denken toch dat ik een engeltje ben. Ik gniffelde,  een engeltje? Laat me niet lachen! Toen ik eindelijk beneden was. Ja, eindelijk. Want ik woon op verdiep 5 en ja ik gebruik de trap. Waarom? Nooit bang geweest om in liften vast te zitten. Oke ik weet dat het stom klinkt, maar zo ben ik nu eenmaal.

Ik liep verder tot ik bij een oud huis kwam. De ramen waren ingeslagen en aan de ramen gingen enorm veel spinnenwebben. Met niet te vergeten het cijferslot aan de deur. Hier was het. Ik nam eert handschoenen uit mijn zakken. Dacht je nu echt dat ik dom was? Ik wou echt niet dat de politie mij oppakte. Ik draaide aan het slot. 5863 dat was de code. Langzaam duwde ik de deur open. Welkom in mijn wereld. Ik stapte naar binnen en haalde het slot aan de voorkant er af. En was trouwens aan de binnenkant ook iets voorzien om de deur dicht te houden met een slot. Dat deed ik dan vlug en sloop het gebouw door. Ik stapte door de gang en ging dan links af. Aan een van de zijkanten van de gang stond er een kast. Ik deed de kast deur open en stapte er in. Nu moest ik van binnen drie keer aan de deurknop draaien en een plank verschuiven in de vloer die lijde tot een hendel. Na paar seconden begon de kantswant te verschuiven. Nu moest ik drie keer kloppen en kon  er door gaan. Daarna kwam ik in een kamer vol spiegels. Voor iemand die hier perongeluk zou kommen zou het gewoon een spiegel zaal zijn z'n zouden ze weer weg gaan. Paar die wisten niet dat er achter een spiegel niet ver boven de grond een opening was naar een andere ruimte. Mijn favoriete ruimte! Toen ik door het gat kroop. Zag ik dat er iets veranderd was. Wat voor mij niet onrustwekkend was. Ik kroop verder en kwam bij een doek terecht die schoof ik opzij. Nu waren we in de mantel kamer. Waarom dat dit mijn favoriet was? Ik had hier veel herinneringen. Begrijp me niet verkeert, hier is er nooit iets ergste gebeurd! Het doet me gewoon denken aan vroeger. De tijd toen mijn vader er nog was. Hij was geobsedeerd door die tuigen. Maar in het begin vond ik het maar niets. Na dat hij me alles uitlegde waarom hij daar geopereerd door was begreep ik hem beter. Hij was geobsedeerd door de dood. Ja de dood. Hoe mensen dood gingen hoe lang ze nog leefden en nog van die dingen. Natuurlijk als kind begreep ik niet wat er daarmee mis was. Een paar jaar geleden. 10 om eerlijk te zijn had mijn vader weer geëxperimenteerd. Maar deze keer wou hij het zelf beleven. Hij had niemand die hem wou helpen. Nee, zelf ik niet! Ik heb er nog elke dag spijt van. Want hij is gestorven door te lang  te gangen aan een brug zonder beveiliging. Ze zeggen dat hij gewoon naar beneden te pletter is gevallen maar dat was onmogelijk! Mijn vader was een halfvampier.  En hij kon vliegen! Iemand moest er mee te maken  hebben. Ik wandelde naar een gasstand die vast aan de muur gangde. Ik drukte tegen de muur en trok toen zo hard  dat je er een stuk muur los kwam. Hier achter was het. Ik nam het touw vast en gleed naar beneden. Daar zag ik dat er al iemand die op me wacht. Mijn afspraak.

'Je bent er.', zei de man in het zwart. Ik knikte, 'Wat is mijn opdracht?' De man draaide zich naar me om. 'Je moet het meisje vinden. Ze is belangrijk voor me. Trouwens je moet nog maar één gave bij hebben en dan krijg je mijn cadeau.' Ik knikte. 'Dus moet ik het meisje ontvoeren en naar hier brengen?' 'Nee, je moet haar krachten afpakken. Het lijkt gemakkelijk maar dat is het niet. Je moet weten dat er nog andere mensen naar haar op zoek zijn. Je mag haar doden maar vergeet niet dat ik haar lijk wil.' Ik boog naar voor en zei, 'Komt in orde!' 'Stel me niet teleur!' Na die woorden stapte hij weg. Deze opdracht was een uitdaging. Maar het kon nog altijd erger ik pakte een andere weg om het huis uit te sluipen. Er leefden hier soms daklozen dus ik moest voorzichtig zijn. Ik sloop nu enorm suptiel verder. Ja, ik kan subtiel zijn. En ik was goed in sluipen. Maar gewoon in gangen dat ik kende was dat gewoon gilaris. Ik sloop verder door de stoffige gang. Ik zou zeker al 5uur zijn. Dus ik moest voord maken. Ik vloog door de gang. Ja, ik kan vliegen. Hoe dat komt? Mijn vader was zoals je weet een halfvampier en mijn moeder kon gaves overnemen. Dus ik ben een kwartvampier met gaves. Ja zo was ik. Ik was bijna gekomen aan het einde van de gang. Toen moest ik naar boven. Terug naar de open lucht. Ik klom op de ladder en zag boven mij een plaat. Ik hefte het op en kroop door de opening. Ik was nu uitgekomen in het geheim park. Vlug sloop ik naar de struiken. Daar keek ik rond of er omgijning was om er over te klimmen.  Ja gevonden! Vlug kroop ik er over en ging weer naar mijn appartement.