Iets tikte tegen mijn kop. Ik deed langzaam mijn ogen open, mijn moeder stond voor me met een bezorgde blik in haar ogen. 'Alles goed mam?', vroeg ik. Ze knikte kort en stapte naar de uithang van het hol. Ik sprong op en volgde haar voorbeeld.

Buiten stonden er wolven met elkaar te praten, wat was hier gaande? Tussen al de witte wolven zag ik een bruine wolf staan. Wat deed hij hier? Langzaam kwam hij naar ons, poot per poot. Hij liep sierlijk met zijn kop omhoog en zijn staart. Zoals mij had hij watervalblauwe ogen en een spitse snuit. Het leek alsof ik hem van ergens kende, maar van waar? Nu stond hij vlak voor mij, mijn roedel keek ons nieuwsgierig aan.

Maar de bruine wolf leek er geen last van te hebben! Toen zei hij,'Dus jij bent Moonlight.' Ik knikte kort, wie was die wolf? Het leek alsof hij meer wou vertellen, maar dat deed hij niet! Hij bleef maar voor me staan. Plots draaide hij hem om en deed een gebaar dat ik hem moest volgen. Ik keek mijn moeder aan, ze knikte kort. Ik moest dus mee met die vreemdeling! Hij liet een lage grom horen, blijkbaar had ik hem wat te lang laten wachten! Vlug volgde ik hem, ik zag al hoe een paar wolven begonnen te grijnzen.

Tot mijn verbazing stapte de bruine wolf naar één van hen en zei met een dreigende stem, 'Valt er hier iets te lachen?' De wolf wankelde geschrokken achteruit en knikte toen van nee. Ik besefte één iets, nog nooit had iemand het voor mij opgenomen waar er wolven van mijn roedel bij waren! Dus nu keek ik hen aan met een brede grijns! Haha, ik denk dat ik die bruine wolf nog leuk ga vinden! De bruine wol keek me weer aan en zei, 'We gaan ergens anders praten, ik word niet graag afgeluisterd door watjes!' Ik keek hem met stralende ogen aan, samen stapten we toen naar de rand van het bos. Toen keek hij me aan en zei,'Zin in een sprintje?' Ik kon mijn oren niet geloven! Ik knikte heftig van ja. 'Drie, twee, één, start!!!', zei de bruine wolf. Ik sprintte zo rap ik kon, achter me hoorde ik een stem zeggen, 'Stop!!! Je bent gewonnen.' Ik was heel fier!

Toen de bruine wolf dichter kwam zei hij, 'Ken je deze plaats nog?' Ik keek rond me heen, het was de plaats waar ik en de meisjeswolf (Xana) altijd met elkaar afspraken! Ik keek hem nu doordringend aan. 'Is er iets met Xana gebeurd?' De bruine wolf deed zijn kop naar beneden. 'Ja dus.', flapte ik er uit. De wolf keek me met tranen in zijn ogen aan. Hij veegde ze weg met de rug van zijn poot. 'Ik dacht, je bent de beste vriend van haar dat je zou weten waar ze is.' Ik keek hem ongelovig aan, 'wie ben je? En wat wil je van me?' De bruine wolf keek me recht in mijn ogen aan. 'Ik ben Gliver, Xana's mate en ik kom je om hulp vragen.' Ik keek hem boos aan, door hem mocht ik mijn beste vriendin niet meer zien! Ik hoorde dat ik zachtjes aan het grommen was! Ik was kwaad, heel kwaad!

Ik draaide me om en liep weg, maar toen dacht ik terug aan mijn nachtmerrie en rende dus terug. Hij keek me raar aan. 'Ik heb nagedacht, en ik zal je helpen.' Gliver maakte een vreugdes sprongetje. 'Maar op één voorwaarde!' Gliver keek me nieuwsgierig aan. 'Ik wil dan weer gewoon vrienden met haar zijn als vroeger!' Hij knikte goedkeurend. 'Wanneer wil je beginnen?', vroeg Gliver. Ik stak mijn snuit in de lucht. Hij keek me niet begrijpend aan. 'Nu, als je dat wilt.' Hij keek me aan met een stralende blik. 'Dankje dat je...' Ik onderbrak hem, 'Ik heb haar spoor denk ik!' Gliver grinnikte, 'Ik wist dat je haar geur nog zou weten!' Ik negeer Gliver en steek mijn poot uit naar rechts. 'Die kant op!', zeg ik.

Na een tijdje stappen bereiken een meer. 'Hoe kan dat! Ik ruik haar geur niet meer!', roept Moonlight uit. Gliver kijkt naar het meer. 'Ik denk dat ze geen sporen wou achter laten.' Hij had gelijk! Nu leek het alsof ze was verdwenen van de aardbol. Gliver keek naar het meer, het was onmogelijk. We draaiden ons om, we wouden net weg gaan. Maar toen scheen er een lichtstraal uit het meer. 'Heb me wolfs wat!', zei Gliver. Pootje per pootje stapten we naar het meer. Het licht kwam van op de boden! Er lag iets op de bodem maar wat? Ik stapte in het water en zwom naar het licht. En dook toen naar de bodem. Met mijn bek neem ik het voorwerp beet. Vlug zwem ik naar boven, Gliver kijkt me al bezorgd aan. Maar als hij ziet wat ik in mijn bek heb is hij direct stil. 'Dat is', zegt hij stotterend. 'Ja', zeg ik.

Wat zou het zijn? Weet je het? Reageer dan zeker op dit hoofdstuk! En trouwens, wat vinden jullie er al van?