Pov. Divasco

Die weerwolven dachten zeker dat we dom waren! Ik pak een boek en smijt het met al mijn kracht op de grond. Ik wil zo rap mogelijk het meisje! Ik voelde ver van hier haar aanwezigheid en daar kon ik net niet tegen. Ze was te ver weg, veel te ver. Ik moest en zou haar krijgen. Ook al zou me dat mijn bloed kosten. Weet je niet hoe moeilijk het is om als zoon van een vampierenkoning niet je gedacht te krijgen? Het is zo pijnlijk als zonlicht op je huid! Maar we hebben wel iets anders kunnen krijgen. Eerlijk gezegd was het gewoon een fluitje van een cent. Welke Alfa loopt er nu alleen buiten aan de rand van zijn territorium? We hadden hem gewoon moeten verdoven en dan met hem naar het paleis vliegen, makkie! Waarom hij geen weerstand heeft geboden weet ik niet. Die domme Alfa zit nu bij ons heel mooi in een weerwolfkerker. Daar kunnen ze geen krachten gebruiken en hoe langer ze er in zitten hoe zwakker ze worden. Een grijns komt tevoorschijn op mijn gezicht, langzaam ontbloot ik mijn hoektanden. Een rilling ging over de rug van het mensenkind. Maar ik bestede er geen aandacht aan. Ik keek verder rond in mijn kamer. En raapte toen het boek van de grond. Ik had zin om hem weer weg te smijten of ik had zin... Nee, ik schudde met mijn hoofd. Niet die gedachten. Het mensenkind had me nooit echt gemogen. Ze verstopte haar of er vielen tranen over haar wangen waar ik niets aan kon doen. Ik haat het, ze zit nog vol gevoelens! Waarom is ze niet sober? Ik zuchtte, met haar kan ik ook nooit praten. Maar laat het, ik zal er wel nog wat op vinden. Ik stapte uit mijn bed. Zou ik? Ik liep op het mensenkind af. Pakte haar kin vast zodat ze niet weg kon kijken en liet mijn vinger over haar wang glijden. Ze werd lijk bleek, en rilde enorm. Maar het kon me niets schelen. Ik bleef in haar ogen kijken. Ze leken gevuld met angst en een tikkeltje wanhoop. Ze wist dat ze niets kon doen. Ze was niet meer een mens! Ze was meer een voorwerp geworden. En dat wist ze, zij was verloren. Haar huid leek op een perkament met rare tekens op. Ik stond weer op. Het was tijd om met haar even te wandelen. Ik nam een halsband en bond die rond haar nek. Tot mijn verbazing was ze weer fijner geworden. Dat vond ik eigelijk wel raar. 'Waarom vermager je?', vraag ik haar verbaasd. Ze slaat haar hooft neer. Ik pak haar kin vast. 'Waarom vermager je?', zeg ik nu op een strenge toon. 'Water, eten...', zei ze op een zwakke toon. En dat zegt ze nog maar nu pas! Ik bind haar weer vast en ren naar de keuken waar ik brood en water neem. Ja, ik had eens gehoord dat dat het best is voor iemand die veel honger had. Ook smokkelde ik nog een banaan en een appel mee en liep weer naar mijn kamer. Toen ik alles voor haar neus zette keek ze me verbaast aan. Ik schonk water uit en gebaarde dat ze moest drinken. Eerst twijfelde ze maar toen dronk ze het in één teug uit. Dus haf ik haar maar de kan vol water. Die ze ook aannam en gulzig er uit dronk. Ik schoof langzaam het brood dichterbij. Toen ze het eenmaal opmerkte geritste ze het uit mijn handen en brak er een stuk van. Na 10 minuten had ze het brood op. Ze was niet meer zo bleek en kijk me verlegen aan. Toen vroeg ze, 'Heb je nog iets?' Ik knikte en haalde de appel uit mijn trui. 'Mijn lieveling's fruit!', zei ze met een op een enthousiaste toon. Ze wou er in bijten, maar haar tanden lieten het niet toe. 'Ik denk dat je nog wat te zwak bent.', zeg ik vlug en neem de appel uit haar handen. De banaan! Die was ik totaal vergeten! Ik pakte hem uit mijn andere zak en pelde hem. Ze pakte hem dankbaar aan en at het gulzig op. Haar honger was nog niet echt gestild, maar dat zou nog wel komen. 'Hoe noem je eigelijk?' 'Dat mag ik niet zeggen.' Ik kijk haar niet begrijpend aan. 'Echt niet?' Ze knikt heftig van neen. Ik maakte haar weer beter vast en liep toen uit mijn kamer op weg naar de kerkers. Waar ik een van mijn vijanden ging bezoeken. Ja, een machteloze alfa!