Iedereen keek gespannen toe. Nu ging het gebeuren! De maan begon de wolven te omhullen met zijn licht. Ook de witte wolf, zelf zijn armband gaf licht! Iedereen hield zijn adem in, met spanning keken ze toe.

'Niemand is vervloekt!', riep de witte wolf. Iedereen huilde van geluk! Toen herinnerde ik opeens iets. Ik kon niet vervloekt zijn! Want het was hier mijn laatste dag! En dan behoorde ik niet meer tot hen. Ook al zou ik mijn mam wel missen. Ja, alleen zij. De wolven die net hun gave hadden moesten nu door een gouden poort, de poort van de waarheid. Daar kon je je het best concentreren op je gave. Waarheid en gave, past dat eigenlijk bij elkaar? Mijn mam zegde van wel. 'Iedereen die een mate heeft en die in onze roedel zit komt naar voren.', zei de witte wolf. Dat had hij nog nooit gezegd! Hij keek ze aan en zei:'Ga maar al naar jullie hol, ik nog iets tegen heb zeggen.' Sommige keken hem niet begrijpend aan, maar gehoorzaamden hem toch.

Toen keek hij naar de overgebleven wolven. 'Jullie zijn nog geen 18, dat betekend dat je nog weet wie je mate is. Als het dan toch zo ver is moet je haar/hem met haar/zijn toestemming marken.' Sommige keken hem niet begrijpend aan. 'Bijten in haar/zijn nek. Zo weten ze dat zij/ hij van jou is. Maar als het een weerwolf is moet je er nog wat bij doen. Dat zal je dan nog wel ondervinden. Pas op! Weerwolven zijn gevaarlijk, soms sterker en zijn eigenlijk mensen.', zei de witte wolf. Iedereen knikte, wou hij iets verduidelijken? 'Ga naar jullie hol, ze zullen zich al zorgen maken.' Gliver keek me aan, was dit voor ons bedoeld? Hij wist zeker dat de witte wolf wist dat hij weg hing!

Toen kwam de witte wolf naar mij toe:'Je zal je gave hier niet krijgen, maar als je ziet dat de maan weer blauw word zal er een blauw licht op je afvliegen, wees niet bang. Dat is je gave. Verder wens ik jullie nog veel succes.' Hij wou verder lopen maar keerde toen terug. 'Ik denk dat ik weet waar zijn mate is, maar ga er alleen naartoe wandeer jij jou gave hebt! Anders zal het niet goed aflopen. Je weet wel dat ik over weerwolven prate.' We knikten. 'Ik weet het niet zeker maar kan het niet zijn dat ze daar is. Misschien gevangen? Ik weet het niet?', zei de witte wolf. We knikten opnieuw en bedankten hem toen. Even was het stil, Gliver keek naar de grond. 'We zullen haar vinden.', zei Moonlight. Gliver knikte, maar ik wist dat hij daar anders over dacht.

'Kom we gaan terug naar mijn hol', zei Moonlight. Ik draaide me om en Gliver volgde me. 'Mijn laatste dag', dat blijf heel de tijd in mijn hoofd rond hangen. Zelf kon ik er niets aan doen. Het was gewoon zo. Toen we eindelijk in het hol waren keek mijn mam mij aan.

'Moonlight voor je vertrekt, moet je nog iets weten?', vroeg mijn mam. Dit was mijn kans om eindelijk te weten wie mijn vader was! Dus dat zei ik dan ook. Mijn mam keek me geschrokken aan maar deed dan een gebaar dat ik met haar mee moest komen naar buiten. Gliver wou ons volgen maar mijn mam kijk hem boos aan. Dit was iets tussen hen allen en niemand anders. We liepen wat verder naar de kant van het bos en toen begon mijn mam te spreken.

'Het is eigenlijk heel ingewikkeld. Ik kom ook van een andere roedel. Maar jou vader was toch nog een tikje anders. Hij was een speciale wolf.' Ik keek haar niet begrijpend aan. 'Hij was groter dan de anderen en daarbij ook nog eens sterker! Ook ik kom van een sterkere roedel. O ja, daarover moet ik nog iets zeggen. Als je je have krijgt of gebruikt kan het zijn dat je ogen rood worden of je vacht zwart! Je krachten zijn sterker en je reuk is enorm fijn. Maar nu terug naar je vader. Ik had gerecht dat hij anders was. Hij is eigenlijk veel anders. Hij is een ...' Ik keek haar aan, waarom zei ze het niet? 'Een weerwolf!', zei ze. Ik keek haar met grote ogen aan, een wolf en een weerwolf? 'Ben ik dan een halfweerwolf?', vraag ik nieuwsgierig. 'Ja inderdaad. Maar nu ben je al 17 bijna 18 dus je gave zal er rap komen. En nog iets, weet je eigenlijk iets van weerwolven?' Ik knikte van nee. Wie had er nu gedacht dat ik een halfweerwolf was? 'We beginnen met de alfa het hoofd van de roedel zijn vrouw is de luna. Daar nog eens onder heb je de bèta de rechter hand van de alfa. Ook heb je nog de hamma en op de laatste rand de omega.' Wow, dat is een hele boterham. 'En nog iets de alfa is de sterkste wolf, dus die zou ik niet uitdagen.' Ik knikte langzaam. Ik kon nog altijd niet geloven dat ik een halfweerwolf was. 'Kom we gaan terug naar het hol, morgen moet je fris zijn.' Ik knikte inderdaad dit waren hier mijn laatste uurtjes! 'Mam', zei ik. Ze keek me aan. 'Ik ga je missen!' Een traan rolt over haar snuit. 'Ik jou ook schat, maar ik zal je nooit vergeet. Maar je zal altijd in mijn hard blijven en dat weetje.' In stilte liepen we terug naar het hol. Nu was het het afscheid moment. De laatste keer dat ik Molla ging zien. Wan morgen gingen we vroeg vertrekken zonder dat iemand het door had.

Hadden jullie dit verwacht? Moonlight een halfweerwolf?
En dit was nog eens een extra lang hoofdstukje!!!