We kijken allebei naar de ketting, de ketting van Xana. 'Hoe?', zei Moonlight. Gliver haalde zijn schouders op, hij keek rond zich geen. 'Laten we nog wat verder zoeken.' Maar verder vonden we geen spoor van haar! Verborg ze iets voor ons? Zo ja, wat? Uiteindelijk besloten we gewoon weer terug te gaan naar mijn roedel.

Pov. Moonlight

Vragen spookten door mijn hoofd. Ik was bezorgd en wist niet wat te doen! Met haar ketting aan mijn nek voelde ik mij sterker. Hoe dat kwam? Geen idee. Maar nu miste ik haar meer dan ooit te voren! Het was niet meer wolvelijk! Ook Gliver zag er niet goed uit. Zijn staart ging naar beneden en ook nog eens zijn kop! Het was zielig om hem te zien, ook zijn ogen stonden waterig en op zijn snuit lagen er tranen. Zou ik ook zo verdrietig zijn als mijn mate weg was? En die ketting! Het leek alsof het geluid maakte! Vreemd, heel vreemd. De meeste kettingen waren met tanden aan, maar deze was van ijzer. Hoe kwam ze daar aan? Gestolen van iemand? Kon, of gevonden in het bos. Er lag daar soms dingen van de mensen. De mensen, ze schieten op ons of willen ons in hun potten en pannen! Maar wij zijn slimmer, nu denken ze dat we uitgestorven zijn! Maar als er oorlog is tussen dieren en mensen verliezen ze! Tenminste als ze eerlijk spelen! Ik laat mijn kop naar beneden zakken, hopelijk komt het nooit maar dan ook nooit zo ver! Ik wil geen oorlog! Zeker niet nu, want Xana is weg!

We zijn weer uit het bos. De eerste sterren komen al aan de lucht. 'Shit!', vlug loop ik door achtervolgd door Gliver. Hij wilt me laten stoppen, maar dan roep ik uit 'Vollemaan!' Hij begrijpt het direct. nu komt het waar iedereen op wacht, sommige krijgen hun gave! En binnen drie manen in het mij beurt. We rennen door en zien al een paar wolven vanuit de verte. Als we dichter komen kijken ze raar naar de ketting om mijn nek, ik trek me er niets van aan en stap verder.

'Ach daar ben je, ik dacht dat je niet meer ging komen!' Zei de bezorgde stem van mijn moeder. Het kwam van achter me. Vlug rende ik naar haar toe, ook keek Molla bezorgd. Wat was er hier gaande? 'Wat is er?', vraag ik. 'Dit is de laatste vollemaan dat je hier mag meemaken.', zei mijn stiefvader doodleuk. 'Wat?' Ik keek hen aan, mijn moeder had tranen gekregen in haar ogen. Dus dit was mijn laatste dag hier. Maar wel het begin van mijn eerste missie! Dus knikte ik opgelucht en zei, 'Gaan we nog gaan kijken?' Mijn stiefvader keek me niet begrijpend aan maar knikte toen. Voor het eerst mocht ik vrij zijn.

Samen liepen we een enorme berg op waar de ceremonie plaats vond. We waren blijkbaar één van de laatsten wat er was bijna geen plaats meer! Ook de uitverkorenen stonden van voor. Ik had zo veel medelijden met hen, iedereen. Er was er zelf ééntje flauw gevallen! 'Ugm', klonk het plots. Iedereen was muis stil. Je hoorde zelfs hoe een blaadje op de grond viel. 'We zijn hier weer voor de wolven die vandaag hun gave krijgen. 'Hopelijk is geen van hen vervloekt. Wij, de Moonligs laten ons niet doen door die hekken! Wij weten beter! Wij zijn geen watjes!' Iedereen begon te huilen naar de maan, dat was één van de rituelen. Het waren best wel nog grappige. Zwem met een vis, loop over gloed hete kolen, bewijs je gave... Ja, er zitten er ook domme in. Maar zo denken ze de boze geesten uit je te halen! Dom? Geen idee, want het heeft al altijd gewerkt. De witte wolf spreekt verder,'Ik voel dat de maan zijn gaves zal verspreiden over deze wolven.' Iedereen keek hem vol bewondering aan. Het moment waar iedereen op wachtte.