- Tak - westchnął - Nie potrafiłem przyjąć do siebie, że żadne z was mi nie powiedziało, że wyjeżdżacie z Holmes Chapel. Wiesz... Godzinę temu byliście, dwie godziny później nie było po was śladu.

- Uhm... Nie chcę mówić, że mi przykro, bo wyjdę na idiotkę, ale wiedz, że mimo wszystko mi też było ciężko.

- Miałaś gorzej ode mnie. Ja przy tobie nie mogę narzekać.

- Przestań. Oboje mieliśmy trudno. To nie nasza wina i trzeba się z tym pogodzić.

- Myślę, że to nie koniec problemów.

- Ciesz się tym, co masz. Później będziesz rozpaczał.

- Okey. Więc co chcesz robić, skoro jesteś wolna?

- Siedzieć przed telewizją i najeść się pizzą.

Harry wybuchł głośnym śmiechem. Spojrzałam na niego pytająco.

- Ile będę jeszcze musiała z tobą wytrzymać?

- Jak dobrze pójdzie, to do końca swoich dni.

- Chciałbyś - prychnęłam.

- A żebyś wiedziała...

Oczy mi się rozszerzyły.

- Mówisz serio?

- No.

- Czy ty właśnie chcesz powiedzieć... - przełknęłam ślinę - ...że masz poważne zamiary co do mnie?

- Tak, ale nie mów nikomu.

- Powaga?

- Całkowita.

Odwróciłam się w stronę okna i nic już nie mówiłam. Przeżyłam szok. Nikt nigdy nie mówił mi takich rzeczy, nawet Zayn. To było dla mnie bardzo krępujące. Przymknęłam powieki i po chwili zasnęłam.

Obudziłam się w jakimś pokoju. Usiadłam na łóżku, przecierając oczy. Drzwi zaczęły się otwierać i stanęła w nich lokowata czupryna.

- I jak się spało? - spytał, wchodząc do środka pomieszczenia.

- Cholernie krótko.

- Spałaś cztery godziny! - usiadł na łóżku, obok mnie.

- No właśnie o tym mówię!

- Wstawaj. Zabiorę cię gdzieś.

- Mam się bać?

- Nie.

- Gdzie łazienka? - spytałam, podnosząc swoje cztery litery.

- Tam - wskazał na drzwi po przeciwnej stronie.

Weszłam do łazienki i przemyłam twarz wodą. Jak tylko zobaczyłam swoją fryzurę, jednym ruchem ściągnęłam gumkę z włosów i na nowo ułożyłam je w koka. Wyszłam z łazienki, zamykając drzwi. Harry wyciągnął do mnie rękę, która trzymała telefon. Mój telefon.

- Naładowałem go.

Pierwszą rzecz jaką zrobiłam, było odblokowanie mojego iPhon'a, wejście w kontakty i usunięcie numeru Zayn'a. Usunęłam też jego wszystkie wiadomości. Schowałam telefon do kieszeni spodni.

- Dzięki - rzuciłam - To jedziemy? Mam nadzieję, że nie wywieziesz mnie do lasu.

- Zastanowię się nad tym. Może po drodze zaliczę jakąś polanę leśną i nie tylko...

- W twoich snach!

- Nie zaprzeczam.

- Ugh!

- Dobra, idziemy... - wstał z łóżka.

Szłam za nim jak pupil za swoją panią. Przy okazji obejrzałam dom. Miał bardzo prostą kolorystykę, ale za to był bardzo nowocześnie urządzony. Z zamyślenia wyrwał mnie głos Niall'a.

- Miłej zabawy!

- Dzięki - spojrzałam na niego niepewnie.

W hallu założyłam szybko buty i wyszłam razem z Harry'm na zewnątrz. Wsiedliśmy do auta, loczek odpalił silnik i ruszył z piskiem opon.

- Gdzie jedziemy? - spytałam.

- Zobaczysz.

Wywróciłam oczami. Niedługo potem zobaczyłam w oddali jakieś budynki. Z każdą sekundą, byliśmy coraz bliżej nich. Nie poznawałam tego miejsca, choć gdzieś czułam, że powinnam je znać. Jechaliśmy przez miasto w ciszy. Było to niewielkie miasteczko. Harry zaparkował auto i wysiedliśmy. Rozejrzałam się.

- Gdzie jesteśmy? - spytałam.

Loczek nic nie powiedział, tylko złapał mnie za rękę i zaczął iść. Szłam za nim, ciągle się rozglądając. Dotarliśmy do obrzeży miasta. W oddali zobaczyłam stary domek, chyba już od dawna nie używany. Wokół niego rozrosły się chaszcze. Stanęliśmy przed domkiem.

- Po co mnie tu przyprowadziłeś? - mruknęłam.

- Nie poznajesz?

Dopiero teraz skumałam o co chodzi. Jesteśmy w Holmes Chapel. Przy moim domu. Nie zastanawiając się długo weszłam w chaszcze i delikatnie otworzyłam drzwi, które przeraźliwie skrzypnęły.

- Nie wchodź tam - usłyszałam za sobą Styles'a, ale jakoś to do mnie nie dotarło.

Wskoczyłam do środka. W środku było więcej kurzu i brudu niż kiedyś. Farba z mebli trochę poodpadała. Jednak wszystko było znajome. Przeszłam do mojego dawnego pokoju, który dzieliłam z bratem. Zabawki stały na swoich miejscach. Szybkim krokiem przeszłam do kuchni. Garnki i niepozmywane naczynia stały tak samo, jak w momencie, gdy opuszczałam dom. Przeszłam do pokoju mojej mamy. Pościel posłana, ale pełna kurzu. Gdyby moja mama to zobaczyła, zemdlałaby od razu. Wróciłam do pokoju dziecięcego. W moich oczach zebrały się łzy. Tyle lat... Wszystko było inne a zarazem takie samo jak piętnaście lat temu.

- Diana! Czyś ty powar... Oh, przepraszam.

Spojrzałam na Harry'ego. Przytuliłam się do niego mocno, a po moich policzkach spływały łzy.

- Piętnaście lat... - szepnęłam.

- To tylko liczba.

- Nie, Harry. Ta liczba to czas męki dla nas obojga. Zostaliśmy tylko ty i ja - spojrzałam w jego oczy - A ja chciałam cię zabić... Boże.

- Ale mnie nie zabiłaś. Chodź już, bo ta rudera w każdej chwili może runąć.

Wyszliśmy z domku, poprzednio pokonując chaszcze. Zielonooki przytulił mnie i pogłaskał po głowie.

- Wszystko wraca?

Pokiwałam głową.

- Jedźmy już - bąknęłam.

- O nie, nie, nie... - pokręcił palcem - Na poprawę humoru idziemy na lody.

Uśmiechnęłam się.

~~~

- Co teraz robimy? - spytałam, zlizując część loda, która już się trochę stopiła.

- Nie wiem. A co chcesz robić? - Harry spojrzał na mnie.

- Jedziemy do domu, zamawiamy pizzę, oglądamy jakiś film.

- Może wieczorem, co? Nie chce mi się teraz jechać.

- Jak chcesz, ja mogę prowadzić.

- A masz prawo jazdy?

- Oczywiście! - oburzyłam się - Jeszcze w tym roku robiłam.

- A nie zajedziesz mi samochodu? - uniósł brew.

- Żartujesz chyba! Człowieku, mnie takich rzeczy uczyli, że ty se nawet nie wyobrażasz, ale na ulicy tego robić nie będę... Jakoś nie mam ochoty na mandat.

- A dostałaś kiedyś?

- Nie! A mogę poprowadzić? - zrobiłam słodkie oczka.

Westchnął.

- Niech ci będzie!

- A możemy jechać do domu? - znowu się przymiliłam.

- Mówiłem ci, że wieczorem.

- Niech będzie - burknęłam - Pokażesz mi swój dom?

- Wiesz, ja... - popatrzył na ziemię.

- Oh, no proszę... Zwiedziliśmy mój, to zwiedzimy też twój!

- No dobra - mruknął.

Dobrałam się do wafelka i zaczęłam go zjadać.

- Nie rozumiem, czemu nie chciałeś kupić sobie loda. Są pyszne! - powiedziałam z pełną buzią.

Spojrzał na mnie z uśmiechem.

- No co? - spytałam.

Wytarł palcem mój policzek, który był prawdopodobnie brudny. Wziął palec do buzi.

- Mhm... - mruknął - Faktycznie dobre. Daj trochę.

- Nie! - przesunęłam loda bliżej siebie - I tak niedużo mi zostało.

- Podziel się, nie bądź świnia!

- Trzeba było sobie kupić, a nie wyżerać ode mnie! - ugryzłam kolejny kawałek.

- Następnym razem sobie kupię, a tobie nie! - wystawił język.

- To ja se kupię pizzę! I chipsy! I się z tobą nie podzielę!

- Tylko spróbuj!

Zaśmiałam się. Pierwszy raz od bardzo dawna. Zaczynałam konczyć powoli loda i została mi sama końcówka wafelka. Harry wyrwał mi ją i zjadł.

- Uhm...

- A coś z loda tam jeszcze zostało? - zmarszczyłam brwi.

- No troszkę. Pyszne było, nieprawdaż?

- Prawdam. Daleko jeszcze?

- Tysiąc kilometrów!

Przewróciłam oczami.

- A na serio?

- Jakieś pół kilometra.

- To super.

Nastała cisza. Cieszyłam się nią rozglądając po miasteczku. Nagle Harry uderzył mnie w pupę.

- Harry! - wrzasnęłam.

Zaczął się śmiać, a ja popchnęłam go. Wpadł na krzaki. Wybuchnęłam śmiechem, a on spojrzał na mnie spod byka. Po chwili jednak się uśmiechnął. Podniósł mnie, a ja byłam zmuszona opleść nogami jego biodra.

- Harry, co ty wyrabiasz?! - krzyknęłam.

- Wolisz z tyłu?

- Nie, z boku! - sarknęłam.

Upuścił mnie i delikatnie ukucnął.

- Wsiadaj.

- Żartujesz? - wytrzeszczyłam oczy.

- Nie. Wsiadaj, bo sam się tobą zajmę!

Wskoczyłam mu na plecy i złapałam się rękami jego barków. Wyprostował się, łapiąc mnie za zgięcia pod kolanami, a ja zmieniłam położenie moich rąk i splotłam je pod jego szyją. Poprawił mnie, podskakując.

- Wygodnie? - spytał.

- Tak - położyłam głowę na jego barku.

Żadne z nas się nie odezwało, aż nagle loczek mnie puścił. Upadłam na tyłek.

- Ał! Ty debilu!

- To tu - wyszczerzył się.

Wstając, jęknęłam. Otrzepałam tyłek, spodnie i bluzkę. Spojrzałam przed siebie i zobaczyłam dom. Poszłam za Harry'm, który w międzyczasie wyjął klucze i otworzył drzwi.

- Przez ciebie będzie mnie teraz dupa boleć - syknęłam.

- Chcesz to mogę się nią zaopiekować.

- Odwal się.

Przeniosłam wzrok na wnętrze domu Styles'a. Stanęłam jakby mnie ktoś zamurował.