Tydzień później

Wszytko staje do góry nogami.
Alec – on nagle chce wziąć ślub z tą Lydią, która przy okazji się okazała być niezłą suką.
Jace – zapragnął zostać w Instytucie i mimo rozkazów nie jeździ na misje, przez co ma nie małe kłopoty z Clave.
Sebastian – stara się mnie udobruchać i mimo że to zrobił, nadal chce mnie uspokoić.
Lucjan – strasznie się związał z bratem i teraz razem robią prawie wszystko, ale nadal jestem wściekła o ten drut, na który mnie nadział.
Magnus – zajął swoją uwagę od cierpienia opieką nad Katy, za co jestem wdzięczna. Co jakiś czas przychodzi do mnie, a ja do niego.
Katy – robi postępy jako nieśmiertelnik i uczy się drobnych sztuczek jakie jej dałam. Strasznie się wycwaniła przez inteligencję, jaką jej dałam i nie jest nieśmiała, co mi się podoba.

Jedyne co jest nie zmienne to Izzy, którą nauczyłam widzieć dalsze wizje, nawet takie, które mogą być za wiele lat. Gdy zobaczyła jedną z nich, nie chciała nic powiedzieć. Wiedziała, że przez to za dużo się zmieni. Tak czy owak zawsze mogła sobie "obejrzeć" następny dzień i co odwalimy, przez co była zawsze czujniejsza i to zawsze dziwiło Sebastiana, kiedy przybiegła i złapała mój kubek, który wyleciał mu z rąk. Innych czasem wkurzało, że wie za dużo, no ale ja byłam dumna z jej postępów.

Co jednak było najdziwniejsze w tym tygodniu? Dostałam skrzynię. Czarna, zdobiona skrzynia z nie wiadomo czym, którą aktualnie badają czarownicy. Przypuszczam, że to informacja o kielichu, ale ta skrzynia była ogromna, a ja nie wiem co tam jest. Kazano mi czekać, aż wszyscy dokładnie sprawdzą co tam jest. Niestety informacja o pieprzonej wycieczce się wydała i każdy wiedział, że szukaliśmy kielicha.

Jest jeszcze coś dziwnego. Matka mimo tego wszystkiego nie odzywa się. Piekło huczy od informacji, że rośnie młoda władczyni i że zawarła ślub z jednym podziemnym. Skąd wiem, że huczy?

Szliśmy powoli do wyjścia. Demon wyższej klasy, ale nie tak wysokiej, by zabić mnie osobiście, więc mogłam być w swojej postaci. Okrążyliśmy go, a ja zrobiłam sobie łuk, tak jak Alec.

– O nie, nie mam szans – powiedział z ironią, a wtedy ja pstryknęłam palcami i pod jego stopami pojawił się mój pentagram. Przez przypadek odkryłam, do czego mogę go użyć.

– No nie – powiedziałam, a ten zaklął.

– Na szczęście królowej, która rośnie, nie uda wam się zamknąć. Jest potężniejsza nawet od matki. Ona nas poprowadzi! Będziemy górą i zawład....

Wtedy strzała przeszyła go na wylot, a ja złapałam ją w powietrzu. Spojrzałam na Aleca.

– No co, za dużo pierdolił!

Zaśmiałam się.

– Aleksander, powinieneś...

– Nie mów na mnie Aleksander, Katy, jestem Alec.

– Magnus...

– Nie mówimy o nim przy nim.

Uśmiechnęłam się.

– Kto jest więc nową królową?

– Pewnie ja albo kuzynka... meh. Jeśli to Meg, to i tak coś nie tak, bo ja jestem silniejsza.

Mnie jednak zastanawia, co oznacza milczenie matki. Zrobiłam postępy, a ona milczy.

Spojrzałam na skrzynię, przy której stał Magnus.

– Wygląda na czystą od złej magi i nie ma żadnych pułapek, jednak i tak nie pozwolę ci jej otworzyć.

– Co?! Czemu?!

– No boo, jesteś moją córką, a ja nie będę cię narażać.

Sebastian stający obok mnie nagle zaczął się mi przyglądać.

– On ma rację. Nie powinnaś, więc ja ci tego zabraniam. Nina! Weź to do piwnicy.

– Sebastian!!!

– Nie, nie będziemy cię narażać dla jakiegoś tam kielicha.

– Oh, pieprz się Morgenstern!

– Tylko z tobą!

Krzyknął jeszcze zanim wyszłam, a Magnus wydał z siebie warkot. Weszłam do pokoju Aleca i położyłam się na jego łóżku. Chwilę później przyszedł on sam i położył się obok.

– Co tym razem?

– Nie pozwalają mi otworzyć skrzyni.

– Magnus tam jest?

– Tak...

– Więc pójdziemy nocą.

– Bez Izz i Jace'a?

– Nie męczmy ich już.

– Jak chcesz...

Wymruczałam i przytuliłam go, a następnie poszłam do biblioteki. Na jej końcu stało stare czarne pianino.

Dmuchnęłam w zakurzone klawisze i usiadłam upewniając się, że nikt nie widzi. Zaczęłam powoli grać. Zamknęłam oczy i uśmiechnęłam się. Pianino było bardzo stare, ale brzmiało dobrze. Byłam tylko ja i pianino.

Nie poczułam nawet jak ktoś się dosiada i gra razem ze mną. Nie otwierałam oczu, a tylko dopasowałam się do osoby.
Dopiero teraz poczułam zapach palonej kawy. Otworzyłam oczy i przestałam grać. Zobaczyłam Lucjana.

– Ja wolałem muzykę, a Jonathan rysowanie. Gdy byliśmy w niebie, ja mu grałem, a on w rytm rysował. Czasem nawet z Gabrielem tworzyliśmy duet, a Michael czasem malował obrazy z Jonathanem. Były to ciekawe czasy.

Uśmiechnął się i zaczął szybciej grać. Widziałam pasje w jego oczach, które w połowie zmieniły kolor na te moje. Przysunęłam się bliżej i dopasowałam się do jego tempa.

Sebastian pov

Nie było jej u Aleca. Zawsze siedziała tam albo w bibliotece. Czułem jej zapach i gdzieś w pobliżu mojego brata. Wszedłem do biblioteki i usłyszałem chichot oraz muzykę. Mój diabełek gra? Poszedłem na koniec biblioteki i wyjrzałem zza rogu. Luna się uśmiechała i grała na pianinie z moim bratem. Jej oczy były demoniczne... ale nadal piękne. Zerknęła na mojego brata, który miał czerwone oczy i grali tak chwilę różne melodie. Oboje się uśmiechali...

Poczułem ciepło na sercu... do póki brat nie ściągnął gwałtownie rąk z fortepianu i nie pocałował Luny... wtedy poczułem ukłucie. Nie ruszała się mając przywarte do niego usta... poczułem wściekłość... Pieprzony gnojek zawsze wszytko mi psuje, a ona? Z resztą to nie ważne, skoro jest z nim szczęśliwa...

Wybiegłem z biblioteki i poszedłem do biura wypełniać papiery. Mogłem sobie być wściekły, ale lekarstwem na to jest wdzianie maski i zajęcie się robotą.

Luna pov

Odepchnęłam go tak, że spadł z taboretu.

– Co to było?!

– Przepraszam... ja wiem, że ty i Seba... ale nie mogłem się oprzeć...

– Ja pierdolę, nie zbliżaj się do mnie.

Wysyczałam i pobiegłam do Aleca, po czym wtuliłam się.

– Idziemy, teraz.

Rozdział poprawiony przez torka24