Notabene, jest to luźny songfic do piosenki w mediach.

Był idealny. Nic w jego życiu nie było zorganizowane - właściwie wszystko się rozpadało - ale on był. Perfekcjonizm leczył wszystkie jego traumy.

A ponieważ zawsze był idealnym i nader aktywnym studentem, nikt nie palił się, by dostrzec w nim niekoherentność. Jeśli z jego ekspresji znikały prawie wszelkie odcienie, pozostawiając najwyżej bezbrzeżny smutek, ludziom nasuwało to na myśl przemęczenie, może pracoholizm. Pasowało im to do obrazu geniusza.

Nie chciał nic mówić, niezagoniony w kozi róg, ale zarazem męczyła go nieświadomość ludzi wokół - albo też niepewność, ile owa nieświadomość potrwa. Leki mu pomagały, ale wciąż istniały perspektywy na utratę kontroli w niepożądanym momencie, na oczach studentów z jego roku.

A gdyby tak przeszedł na ich oczach przez piekło psychozy? Co stałoby się z obrazem idealnego studenta?

Nie był idealny. Był człowiekiem.

Człowiekiem, któremu wepchnięto przemocą nierealny epitet, tym samym zarzucono straszliwy ciężar na plecy.

Nie chciał być idealny. Chciał być człowiekiem.