"Buraya düştüğün ilk anı hatırlıyor musun? Ölüyordun içemediğin için. Seni burada ben adam ettim! Hayatına ben renk verdim, daha ne istiyor olabilirsin!?"

Bağırıyordu karşımdaki kırklık adam. İstemiyordum. Ölümünün bu adam ve bağımlılıkları yüzünden olsun istemiyordum. Temiz bir çocuk olmak istiyordum. Yardım eli bekliyordum.

Girişte yerde serilmiş vaziyetimden ayrılıp kalkmak istiyordum ama zihnim kalkamayacak kadar bulanmıştı. İçtiğim maddeler ağır geliyordu ve ben buna dayanamıyordum.

Gözlerimin tamamen kapanıp kulaklarımın sesi işitmemeye başladığı an öldüğümü, yolun sonuna geldiğimi düşünüyordum.

Bedenim soğumaya başlamıştı sanki, üzerime bir el uzanıyordu karanlığın içinden.

Tüm bu olanları rüya olmasını diliyordum, tanrım lütfen beni yanına alıyor ol.

Soğuk su ihtiyacı duyuyordum belki de. Suya atılıp içerisinde boğulmayı, şok geçirip uyanmayı istiyordum.

Sesler kulağımdan tamamen silindiği zaman, kendimi bu amaçsız hayatın ikinci tarafında buldum.

Bir suyun içerisinde bekliyordum, gerçekten. Dileklerim bu kadar kolay olacaktı madem, neden ölmemiştim?

"Gözünü aç artık ben buradayım." dedi bir ses.

Korkuyordum gözlerimi açmak için, ya kandırılıyorsam? Sesini kavrayamadığım kişi tekrar konuşmaya başlayınca gözlerimi açtım.

Ölmüyordum ama ölümü hissediyordu bedenim ve zihnim.

Karşımdaki yüze baktım, zor seçebiliyordum kahve gözlerini. Tek baktığım yeri oydu zaten.

"Çağan, gözlerini aç korkma. Ben buradayım, bulamazlar bizi." dedi ardından.

İsmimi bile biliyordu. Kimdi ki bu? Gözlerim tekrar kapanıyordu. Kendimi soğuk suyun içine tamamen bırakıp bayılmıştım.

Tanrım, bu sefer sonum olsun lütfen.