Ziewnęłam, zasłaniając przy tym usta. Z dobre piętnaście minut czekaliśmy już na panią psycholog, która rozdać nam miała pewne karty, które mieliśmy uzupełnić. Wiedziałam, że takie osoby uwielbiały dawać te kartki papieru tylko po to, aby mieli czym dorzucić do pieca albo rzeczy zalegały gdzieś w szufladzie.

   W końcu przyszła. Położyła torebkę, a raczej torbę, na biurko, rozpięła dwa pierwsze guziki koszuli i przeleciała po nas wzrokiem. Małe śmieszne oczy, piegi, krótkie rude falowane włosy, wywijające się na każdą możliwą stronę, biała koszula, czarne jeansy, równie czarne obcasy. Przez zmarszczki wyglądała staro i trudno ocenić jej obecny wiek.

   – Dzieci, a raczej młodzieży – zaczęła swoim profesjonalnym i wyćwiczonym tonem – jesteście już w połowie ostatniej klasy, a więc daję wam krótki teścik do zrobienia. Pierwsze co proszę, to abyście je podpisali oraz szczerze odpowiadali. 

   Westchnęłam. Gdy położyła przede mną kartkę uśmiechnęła się szeroko. Oparłam się łokciem o biurko, a dłonią podparłam swój policzek, a w prawą rękę wzięłam długopis. Moje włosy, zebrane w wysokiego kucyka, lekko zasłaniały mi kartkę, jednak mi osobiście to nie przeszkadzało. Zerknęłam w końcu na kartkę i pierwsze pytanie.

1. Co uważasz o osobach homoseksualnych?

   Uśmiechnęłam się. W mojej głowie pojawiły się różne powtórki z rozrywki, w których to właśnie dziewczyny były moimi klientkami, a nie chłopacy.

Szanuję ich, w końcu to także ludzie – piszę odpowiedź, która w mojej głowie brzmi dość mądrze.

2. Co robisz w wolnym czasie?

   Stawiam półnagie fotki do internetu, umawiam się na seks z kompletnie nieznanymi mi osobami, przeważnie za pieniądze, również często czytam książki lub po prostu leniuchuję. Tak w dużym skrócie.

Głównie spędzam czas na nauce, czasem przeczytam jakąś książkę.

3. Czy dobrze traktujesz swoją rodzinę?

   Prychnęłam. Jak mam dobrze ją traktować, skoro oni nie traktują dobrze mnie?

Tak.

4. Czego najbardziej się boisz? Co możesz zrobić, aby oswoić ten lęk?

   Lęk? Mój własny strach? Nie miałam czegoś takiego. Jeszcze kiedyś powiedziałabym, że strach przed samotnością albo porzuceniem, dziś jednak niczego się nie bałam. No, może z drobnymi wyjątkami.

Pająków i nic nie jest w stanie tego zmienić.

5. Co sprawia, że jesteś szczęśliwy, bez względu na to, co dzieje się w Twoim życiu?

   Jeśli mam być szczera to uwielbiam pozytywne, jak i negatywne komentarze na mój temat. Nie wiem dlaczego. Może przez to, że uwielbiałam być przez kogoś adorowana?

Raczej muzyka lub książki.

6. Czy masz kompleksy? Jakie?

   Uśmiechnęłam się. Te pytanie jest ułożone w taki sposób, jakby samo mówiło, że na pewno jakieś posiadasz. A ja ich nie miałam. Lubiłam swoje ciało, twarz, charakter również nie był najgorszy.

Nie posiadam ich.

7. Co planujesz robić w przyszłości?

   Pytanie, którego szczerze nienawidziłam i które zaczęłam widywać coraz to częściej. Według mnie jesteśmy jeszcze młodzi i mamy sporo czasu, aby wybrać to, co chcielibyśmy robić - czy pójść do pracy, na studia, czy wyprowadzić się, jak najdalej stąd i poukładać sobie życie gdzieś indziej, z dala od bliskich czy znajomych. A ja wybrałam już swoją ścieżkę, której nie żałuję i którą lubię. Jednak nauczycielom na pewno by się to nie spodobało.

Nie wiem, mam jeszcze czas.

   Ostatnie pytanie.

8. Czy jesteś szczęśliwym człowiekiem?

   Dlaczego miałabym nie być? Czy jest coś co sprawia, że jestem smutna, przygnębiona? Jestem niezależna, niedługo skończę szkołę, sama zarabiam pieniądze, posiadam dom, małe, ale fajne grono ludzi, jestem nawet autorytetem pewnej słodkiej dziewczyny, już prawie nie odczuwam braku rodziny czy bliskich mi osób. Czy jestem szczęśliwa?

Chyba tak.

Gwiazdki moje zboczuszki 🤗

Magudaa