[Clara's POV]

Minulat ko ang aking mga mata. Hindi pa rin natatapos ang luhang umaagos sa aking pisngi.

I stared my biological mother, Barbara.

I sobbed.

She's dead.

My father hugged me tightly.

I let myself cried until it subdued. Father took care of my mother and I went to Feya.

Umupo ako sa tabi ni Feya— wala pa rin siyang malay.

"Okay na siya." mahinang sabi ni Josh.

Josh sat down beside me and whispered. "The moment your father kissed your mother, she suddenly snapped her fingers then Feya slowly turned to herself back again."

Napangiti ako.

She still had the light, and that's enough to make things right.

I heard a heavy sighed. I looked up and saw Kael staring at Feya. He looked guilty and sad.

"Hey, Kael." tawag ko sa kaniyang pansin.

His eyebrow palpitated and looked down at me. "Yes?"

"You okay?" nananantya kong tanong.

He tried to smile. "Not really." Tinignan niyang muli si Feya. "I'm regretting everything I've said."

Tumayo si Josh at tinapik ang kaniyang braso.

Kael let a deep sighed and afterwards cleared his throat. He looked at Josh. "I'll just get anma's blood."

Hindi niya hinintay ang sagot ni Josh at umalis ito sa aming harapan.

"Why does he need it?" nagtataka kong tanong.

Tinignan niya ako. "Oh. I fed her with my blood a while ago to heal her wound. Baka kasi maubusan siya ng dugo kanina."

Napatango na lang ako at tinignan si Feya.

Saglit akong napalingon sa paa ni Josh, naroon pa rin siya at nakatayo.

Tumingala ako sa kaniya. Nagkatitigan pa kami saglit ng boyfriend ko bago ko hinampas ang kaniyang binti.

"Samahan mo kaya siyang kumuha." mabilis kong sabi.

"Oh, yeah." nagmadali siyang umalis sa harapan ko.

Naiiling kong binalik ang tingin kay Feya at hinaplos ang kaniyang buhok.

She really went through a horrible experience... It must have been hard.

Maya't maya'y dumating si Kael at Josh.

"Here." Iniabot ni Kael ang dahon na may lamang dugo.

Kinuha ko 'yon sa kaniya at dahan-dahang pinainom kay Feya.

Josh's blood— vampires' blood— can heal wound faster, but if the victim got unconscious after taking it they might turn into a vampire. In order to avoid that, sire blood— anma's blood— shall be taken to stop the transformation. It eliminates the excess vampire's blood that could overtake the human blood and turn it to one, if not settled in time.

After Sembreak

[Feya's POV]

"Okay pass your CD's." sabi ni ma'am.

Nagsitayuan ang mga leader ng ibang group habang ang leader namin na si Kael ay nakaupo pa rin.

Bumalik sila sa kanilang upuan. Chineck ni ma'am ang CD's na kaniyang hawak.

Kumunot ang noo niya nang mapansing kulang ito. Muli niyang tinignan ang mga CD's at tahimik na binasa ang mga groups na nakapagpasa.

Nang mapagtanto niya kung anong grupo ang wala ay agad niyang tinignan si Kael.

"Kael, nasaan ang inyo?" seryoso nitong tanong.

Lumingon nang sabay-sabay ang mga kaklase namin sa kaniya kapagkuwan at tinignan din nila kami na mga kagrupo niya.

Para maiwasan ang mga mata ng kaklase namin ay kami-kaming magkakagrupo ang nagtitigan.

Seryosong tumayo si Kael at tumikhim.

"We're very sorry ma'am for the inconvenience. I as their leader want to apologize on behalf of my groupmates for not completing the performance task." kalmado nitong sabi.

Nagsimulang magbulungan ang mga kaklase namin at nagtataka sila kung bakit hindi kami nakapagpasa, pati ang teacher namin ay nagulat sa sagot ni Kael.

Kumunot ang noo ng aming teacher. "Why? Give me an acceptable reason." masungit niyang sabi.

Kael didn't show any flick of nervousness. "All videos were corrupted, ma'am, but we can pass the manuscript of our film to give an evidence that we're just not making an excuse. We can also give the SD cards for you to see the corrupted files." sagot ni Kael.

Bumuntong hininga ang teacher namin. Tinignan niya kaming mga kagrupo ni Kael.

"Okay. I'll give you chance to make a written report to compensate your unpassed requirement. Last chance for you guys, if you still didn't comply, your names wouldn't be included in the list of the upcoming graduation." casual niyang sabi ngunit may bahid ng pananakot. "Also include the manuscript and SD card." dagdag niyang.

"Ma'am ang unfair!" reklamo ng isa kong classmate.

Napaatras ako nang tignan ko ang lalaking bida-bida.

"Ay wow, so anong gusto mo hindi kami gra-graduate?" pagpaparinig ni EJ.

Matalim na tinignan ni ma'am ang kaklase ko. "Let me finish Mr. Henward before complaining."

Napatahimik ang klase at ang mga katabi niya ay inasar siya.

Tinignan kami muli ni ma'am.

"You're gonna pass the written report— but the highest grade that I can give you, will be the passing score."

Okay na 'yon keysa sa walang grade.

Natuwa ang iba naming mga kaklase dahil sa narinig nilang score na makukuha namin, sige magdiwang na kayo.

Ako pa rin naman ang top 1.

Pagkatapos magsalita ni ma'am ay umalis na siya sa classroom.

Recess time.

Inaya akong lumabas ni Clara at maglakad-lakad papunta sa garden.

Mabagal ang aming paglalakad. "Salamat Clara, ha? Dahil hindi mo ako pinabayaan" I genuinely said. "At sorry sa mga nagawa ko." mahina kong sabi.

She hummed. "Walang anuman, ano pa't kaibigan mo ako kung pababayan kita, 'di ba?"

Napangiti ako sa kaniyang sinabi.

"And don't say sorry, I know you didn't want those to happen." masuyo niyang sabi.

Umupo kami sa isa sa mga bench na nasa gilid ng mga halaman.

Hindi pa natataman ng sikat ng araw ang parteng aming inuupuan dahil sa natatakpan ito ng anino ng isa sa matataas naming building.

Mayroon ding ibang estudyante ang narito— nakaupo sa benches at may dalang pagkain kasama ang kanilang mga kaibigan, ang iba naman ay nagdi-date.

Tumingin ako sa kalangitan.

Huminga ako nang malalim nang nanikip ang aking dibdib. "Hera." malungkot kong pagbitaw sa kaniyang pangalan.

Clara sighed and looked up too.

"Never thought she could do those things." mahinang niyang sabi.

Binura ni Clara ang may mga memorya ng mga tao tungkol kay Hera— kaya naman wala nang naghanap pa sa kaniya kanina sa classroom, dahil sa kanila, wala naman silang nakilalang Hera.

Mas mabuti na rin iyon para mas maging maayos na ang lahat. Si EJ naman ay maayos na ang kalagayan, tanda niya ang lahat ng mga pangyayari dahil sa ayaw niya itong mawala. Iyon ang pinili niyang desisyon nang tanungin namin siya kung gusto niya ba itong mawala sa kaniyang alaala o hindi.

Hinawakan ni Clara ang aking kamay kaya ako napatingin ako sa kaniya.

"Gusto ko lang ulit humingi ng tawad. I'm sorry sa lahat ng mga nagawa ng mama ko sa'yo." She looked sad.

Hinawakan ko ang kamay niyang nakahawak sa akin.

Tinanguan ko siya tsaka ngumiti. Alam ko namang sobra rin ang naging paghihirap ni Barbara sa kaniyang buhay.

Hindi ko lubos akalain na gano'n pala ang naging kapalaran niya.

Naaninag ko ang isang pigurang naglalakad palapit sa amin kaya lumingon ako. Si Kael, nauuna siyang maglakad habang ang iba naming kaibigan ay nasa likuran niya.

Nahihiya siyang umupo sa tabi ko at inabutan ako ng ice cream.

"Thank you." sagot ko at kinuha iyon sa kaniya.

"Tara na muna roon." sabi ni EJ at pumunta na muna sila sa kabilang upuan at iniwan kaming dalawa.

Yumuko ako at tinignan ang ice cream na kaniyang binigay.

Pawa kaming tahimik na dalawa habang ang ingay ng ibang tao ang naririnig namin.

A couple of seconds passed, he spoke.

"Feya, I'm sorry." nakokonsensiya niyang sabi.

Nilingon ko siya. Hindi siya tumingin sa mga mata ko at nakatingin sa ibang direksyon.

Tinagilid ko ang aking ulo at tinapik ang kaniyang balikat. "Oo."

Lumingon siya sa akin kaya binigyan ko siya ng matamis na ngiti para hindi na siya malungkot.

"Kalimutan na natin ang mga nangyari. Naiintindihan ko naman kung bakit mo nasabi ang mga bagay na 'yon."

Nanudyo ang luha sa kaniyang mga mata. "Patawarin mo ko."

Tumango ako ulit sa kaniya.

Nakita ko ang sinseridad sa kaniyang mga mata.

"Ngumiti ka na!" pang-aasar ko sa kaniya.

Napangisi siya at nag-iwas ng tingin.

Kapagkuwan ay nagseryoso ito ngunit hindi pa rin ako tinignan.

"I'm also gonna stop pursuing you 'coz I know I don't deserve you."

I pursed my lips. I didn't say a word.

I let the silence ate us.

Nakita ko ang paglingon niya kaya tinignan ko rin siya.

Ngumiti siya. "May gusto pa palang kumausap sa'yo, roon muna ako kina EJ."

Napatitig lang ako sa kaniya.

Tumayo si Kael. Sinundan ko siya ng tingin nang magpunta siya sa kabilang bench. Napatingin sa kaniya si Adrian kaya sinenyasan niya itong pumunta na siya sa akin.

Tinapik ni Kael ang balikat niya bago siya maglakad papunta sa akin.

Na-focus ang aking tingin kay Adrian.

Hindi mapalagay ang kaniyang mga mata, hindi siya makatingin sa akin.

Tahimik siyang umupo sa tabi ko.

Tinignan ko lang siya habang iniiwasan niya ang mga mata kong naghihintay na madaanan niya ng tingin.

Huminga siya nang malalim at tumikhim. "See Feya, I didn't mean anything that I said—"

Wala sa sarili akong napatawa. "Adrian, 'wag ka ngang mag-English ang weird mo."

Saglit siyang natawa kapagkuwan ay tinignan niya na ako sa aking mga mata.

Lumunok siya ng kaniyang laway, kinakabahan si Adrian.

Ngumiwi siya.

"Patawad sa aking mga nasabi, hindi ko 'yon sinasadya—" Nag-iwas siya ng tingin. "Ang ibig kong sabihin, sinadya ko 'yon pero hindi ko ginusto..."

Napalabi ako. I could see how sincere he was.

"Nagawa ko lang naman ang mga iyon para ahm para alamin kung maapektuhan ka pa, kasi kung hindi ka nasaktan sa mga sinabi ko, malaki ang tsansyang hindi ka na babalik sa rati."

Tinagilid ko ang aking ulo at hinagip ang kaniyang mga mata. "Nasaktan mo ko." seryoso kong sabi.

Nag-palpitate ang kaniyang kilay. Masuyo niya akong tinignan. "Alam ko, nasilayan ko sa mga mata mo kung paano dumaloy ang sakit nang marinig mo ang mga salitang binitawan ko." Mas lalo niya akong pinakatitigan. "Ipagpaumanhin mo aking binibini."

Aking Binibini.

Tinanguan ko siya at ngumiti. Kapagkuwan ay natawa ako sa kaniya.

"Huwag ka ngang tumawa." Sinamaan niya ako ng tingin. Medyo namula pa ang tenga niya.

Huminga ako nang malalim at seryoso siyang tinitigan. "Maraming salamat dahil hindi ka sumuko kaagad sa akin." Ngumiwi ako. "Atsaka alam mo hindi dapat ikaw ang humihingi ng sorry, ako dapat kasi nasaktan kita no'n, napahamak pa kayo."

Kumunot ang noo niya. "Huwag ka ring humingi ng tawad dahil wala ka ring kasalanan. Hindi mo ginusto ang mga iyon, wala ka sa iyong sarili." mahinahon niyang sabi.

Ngumiti na lamang ako dahil alam kong hindi magpapatalo si Adrian kapag nagpumilit pa akong may kasalanan ako.

Bumuntong hininga ako at tumingin sa ibang direksyon.

Ngumiwi ako. "Mabuti hindi ka natakot sa akin no'ng nakita mo ako." Naisip ko ang itsura ko no'n kahit na hindi ko talaga nakita ang pagmumukha ko.

"Ang pangit ko ba no'ng mga time na yon?" Nilingon ko siya at inilagay ang dalawang hintuturo ko sa magkabilaang gilid ng aking noo para ipaalala sa kaniya ang mga sungay na nakita niya noon.

Hinawakan niya ang kamay ko at kaniyang ibinaba.

"Hindi."

Pinanliitan ko siya ng mata. "Weh?"

Pinandilatan niya ako. "Hindi nga. Hindi ba't nasabi ko na sa inyo na may mga bagay akong nakikita na hindi niyo napapansin dahil wala kayong kakayahan sa gano'ng bagay?" pagpapaala niya. "Simula pa lang no'ng una kitang makita ay nakikita ko na ang mga—" Tsaka naman niya ginaya ang ginawa ko para i-demo ang sungay.

Nanlaki ang mata ko. "So matagal mo nang alam?"

Binaba niya ang kaniyang kamay. Tumango siya at ngumiti.

"Isinumpa ka na maging isang ganap na anma sa takdang panahon, at iyon ay noong kaarawan mo. Kaya kahit na hindi ka pa nagiging anma noon ay nakikita ko na ang sumpa na nasa sa'yo."

Napaawang ang aking bibig.

Malungkot kong iniwas ang aking tingin. "So ang pangit ko na pala rati pa?"

Napa-pout ako.

"Hindi ah!" mabilis niyang sagot. "Maganda ka pa rin kahit na nakikita ko ang bagay na iyon."

I stifled.

Hindi ko inaasahan 'yon.

Nakaramdam ako ng kilig kaya tumikhim ako.

Nilingon ko siya. "Hindi ka natakot?" pag-iiba ko.

Pinaliitan niya ako ng kaniyang magagandang mata. "Ba't naman ako matatakot?"

"Paano naman 'yan matatakot sa itsura mo? Eh gandang-ganda nga 'yan sayo eh! Yie!" Bigla na lang sumulpot si EJ. Hindi ko napansin ang paglapit nila sa amin.

Matalim na tinignan ni Adrian si EJ. "Napakaingay mo talaga. Nakakairita." mahina nitong sabi.

Humalukipkip si EJ. "Eh kay Feya naiirita ka?"

Hindi siya sinagot ni Adrian at mas lalo niyang sinamaan ng tingin si EJ.

"Hay nako, kung umamin na kasi sila, 'di ba, baby?" pagkausap ni Clara kay Josh. Pinisil niya ang pisngi ng kaniyang boyfriend.

EJ groaned. "Naglandian na naman."

Natawa ako nang mas lalong naglandian sina Clara at Josh sa harapan ni EJ para asarin siya lalo at inggitin.

Nagpapasalamat ako nang marami sa kanila dahil hindi nila ako iniwan nang basta-basta.

Sa pagtuklas ng iba pang mga sikreto ay panibagong storya na naman ang mauungkat at mabubuo. Natapos man ang problema namin kay Barbara ay alam kong may kakaharapin pa kami sa susunod.

Mga bata pa kami at marami pa kaming pagdadaanan. Marami pang pagsubok ang hahamon sa amin ngunit alam kong makakayanan ko 'yon, namin, na kaharapin.

Because when I was in the darkness, I saw the light that saved me— the love of my friends.

My unknown darkness— the curse— made us discover other things.

Darkness is natural in us but some may take it too far and use it to do wicked things. Sometimes it's us who choose the darkness to overpower the goodness and light in our hearts.

What happened to me made me realize that not all are who they said they were.

Darkness will not let you see things clearly so good luck and don't get fooled.

Don't push the light away— people who love you. They're the ones who will open your eyes to see things and guide you when you're in a dark place.

How I wished Barbara let her loved ones known about the truth, maybe her story might have turned in another way.

"Bumili na nga lang tayo ng pagkain, para hindi na magsungit 'yang si Adrian." inis na sabi ni EJ.

"Bakit gutom ba ako?" depensang sagot ni Adrian.

"May sinabi ba akong gutom ka?" sumbat naman ni EJ.

Natawa ako. "Tara na, libre ko."

Napatingin silang lahat sa akin.

"Tara!" sabay-sabay nilang sabi.

Kapag libre talaga ang usapan hay nako.

Nauna silang maglakad at nahuli kami ni Adrian.

Nang maglakad kami ay dahan-dahan niyang ipinadaosdos ang kaniyang kamay sa akin para pagkislupin ito. Parang may kuryente akong naramdaman nang magdikit ang aming mga palad.

Napamura ako sa aking isipan dahil sa kilig.

The end.