Otworzyłam oczy w ciemności.  Z lewej strony dochodziła mnie tylko delikatna łuna, bijąca od lampy naftowej.

-Jest! Jest! Obudziła się! - Starsza kobieta podbiegła do mnie. Przybliżyła swoją twarz do mojej, uważnie oglądając rysy kości policzkowych. Spojrzała w moje przerażone oczy. 

- Jaka ona jest śliczna... - Przejechała dłonią po linii mojego podbródka. - Riegel, przynieś pochodnię. - Przestraszona odsunęłam się nieznacznie. Zauważyłam wtedy, że moje kończyny są przywiązane do drewnianego blatu, na którym leżałam. 

-Co mi zrobicie?! Zostawcie mnie! - Wykrzyczałam zduszonym głosem. 

-Cichutko... - Hilda uśmiechnęła się złowieszczo, po czym popędziła Riegla. 

-Zostawcie mnie, proszę. - W oczach zebrały mi się łzy. Nie tylko z przerażenia, ale także od gorąca bijącego z ostro palącej się pochodni. 

-Zatkajcie jej usta. - Pewna kobieta, może kilka lat starsza ode mnie, przyniosła brudną szmatę namoczoną jakimś płynem. 

-Hilda! Ktoś do ciebie. - Płachta namiotu rozchyliła się, ukazując biel zimy. 

-Kogo tam diabli niosą?! - Rozzłoszczona, wręczyła pochodnię młodej kobiecie i wyszła. 

-Hej. - Wyszeptałam do niewiasty po prawej. Widziałam, że niechętnie uczestniczy w całym procesie i robi to tylko ze strachu przed karą za nieposłuszeństwo. Na początku spojrzała na mnie, ale odwróciła się bez słowa. - Tak, do ciebie mówię. - Wzięła głęboki oddech i spuściła głowę. - Co oni mi zrobią?

-Riegel, idioto, chodź tu natychmiast. - Starucha kiwnęła na olbrzyma palcem. 

-Idę. - Pobiegł do swej pani, zostawiając mnie z moją rozmówczynią sam na sam. 

-No więc? Powiesz mi? - Kobieta obróciła się w moją stronę i przypatrywała się na me związane nadgarstki. Jej oczy zaszkliły się. - Ej, ale nie płacz. Jak masz na imię? 

-Ellene. - Otarła ukradkiem jedną łzę, spływającą po policzku. 

-Ile masz lat, Ellene? 

-Dwadzieścia sześć. 

-Jesteś bardzo młoda, niewiele starsza ode mnie. - Spojrzała na mnie spod zmrużonych powiek. 

-Wiem. 

-Czemu to robisz? - Posłałam jej kojący uśmiech. 

-Bo mi każą. - Wtedy do namiotu wszedł mężczyzna. Odgarnąwszy bujne, brązowe loki spojrzał na moje ciało. 

-Przyniosłem wiadro. 

-Wiadro?! - Krzyknęłam zatrwożona. 

-Dziękuję, Brad. - Kiedy obcy wyszedł, zwróciłam się do Ellene:

-Na co to wiadro?!

-Na twoje... - Łzy popłynęły jej ciurkiem. - Na twoje łono. 

-Słucham?! - Nie wierzyłam własnym uszom. Czy oni mają zamiar wypalić moją kobiecość? Moją nadzieję na przyszłe potomstwo? Coś, bez czego nie może żyć kobieta, która chce zostać matką? 

-Nie mogę, przepraszam. - Odwróciła się gwałtownie. Wtedy też do namiotu wróciła Hilda. 

-Więc na czym stanęło? 

-Hildo. - Odezwała się Ellene. - Chyba nie mogę w tym uczestniczyć. - Hilda powoli obróciła się w stronę kobiety.

-Słucham? - Powiedziała zdziwiona. 

-Niedobrze mi. - Na te słowa staruszka skrzywiła się nieco, ale również uspokoiła. Po chwili w namiocie rozniósł się chichot. - Ach ta młodzież. Widzisz, Olivio? Niedobrze jej. Nade mną nikt tak się nie litował. Dawniej było inaczej. - Znów się zaśmiała, aż jej policzki stały się czerwone. - No dobrze, idź zatem. - Machnęła na dziewczynę ręką. 

-Ale...

-Tak? - Obróciła się w stronę wychodzącej już Ellene. 

-Bardzo chciałabym w tym uczestniczyć. 

-Więc się zdecyduj.

-Hildo, wiesz jak bliska była ci moja matka. Bardzo chcę być tak wspaniała jak ona. Po prostu nie mam doświadczenia w tym. Czy mogli...czy moglibyśmy przełożyć to na jutro? - Nie dowierzałam własnym uszom. Ledwo co poznana mi dziewczyna ratuje moje życie. Czy mogło być piękniej? 

-Ellene. - Seniorka warknęła. - Czy ty sobie żartujesz? Wiesz jakie niebezpieczne może być przełożenie tego? Mamy kilka chwil. Piasek się sypie, czas ucieka. Rozumiesz, co chcę przez to powiedzieć? 

-Tak, ale...

-Nie ma żadnego ale. Jeśli chcesz w tym wziąć udział - zostań. Jeśli nie - żegnam. 

-Hildo, błagam cię. - Upadła na kolana i przyłożyła policzek do szaty kobieciny. 

-Ellene, wstawaj. 

-Błagam! - Przytuliła się mocniej, a mina staruszki zmieszała się. 

-Do nieba pójdę za to, ale dobrze. Riegel, zaprowadź ją do lochu. - Odwróciła się do mnie. - Nie myśl, że to koniec. To tylko małe odwleczenie w czasie. - Wskazała na mnie pozbawionym paznokcia paluchem i wyszła z namiotu. Poczułam jak więzy rozluźniają się. 

*Barty* 

Kolejne uderzenie w policzek.

 - A to za mojego ojca! On nie wrócił! Nie wrócił, a miał wrócić! - Młodzieniec o blond włosach splunął pod moje buty. Spojrzałem ku górze i moje serce zaczęło szybciej bić. 

-Olivia! Olivia! - Krzyczałem, pomimo iż mój głos był już ochrypnięty z zimna. 

-Barty! - Widziałem, jak próbowała wydostać się z ramion olbrzyma, ale ten tylko warknął do niej i popchnął ją do przodu. 

-Uratuję! Uratu... - Poczułem gorzki smak na języku. Splunąłem na ziemię białym płynem. Od razu poznałem, czym był. 

- Ona już nie jest twoja! Ona jest nasza! Tobie zostaje to, czego ona nie będzie chciała! - Wszyscy zgromadzeni zaśmiali się. 

-Przestańcie... - Wychrypiałem, jednak oni nic sobie z tego nie robili. Dręczyli mnie jeszcze kilka godzin, zanim nadszedł zmrok i poszli do swoich chat. 

-Ojcze, czemu cię teraz nie ma? - Szepnąłem, po czym usłyszałem szelest z pobliskich krzaków. 

Nie mam nic na swoje usprawiedliwienie. I wiem, że rozdział jest słaby.