*Kilka dni później*

-To już czas. - Podał mi szkarłatny płaszcz z weluru, który narzuciłam na nagie ciało. Był grudzień. Pierwsze płatki śniegu ozdobiły świat. Dróżka leśna stała się biała, a suche gałęzie pokrył puch. Śnieżynki wirowały leciutko.Było południe. Promienie Słońca odbijały się od zasp, rażąc w oczy. 

-Gdzie stoi kareta? - Spytałam drżącym głosem. Na dworze było sześć stopni na minusie, a moje jedyne odzienie stanowiła cienka płachta materiału. 

-Niedaleko. Nawet nie poczujesz zimna. - Powiedział, ubierając skórzane, czarne rękawiczki. Poprawił płaszcz, po czym objął mnie ramieniem i wyszliśmy. 

Kareta stała faktycznie niedaleko, bo na ścieżce obok domku. Przebiegłam na paluszkach po mieniącym się drobinkami srebra śniegu, po czym wsiadłam do powozu. Zatrzasnęłam za sobą drzwi i spowiła mnie ciemność. 

-Możesz odsunąć zasłonkę i oglądać widoki. Tam gdzie jedziemy, wszyscy na ciebie czekają. - Przez chwilę się uśmiechnęłam, czując się jak celebrytka, lecz po chwili zrozumiałam, czemu tak się cieszą. Wreszcie mnie zabiją, a to lud, który jest rządny krwi. 

Kareta ruszyła. Kierowałam się w stronę śmierci. 

Przetarłam oczy i spojrzałam przed siebie. Na fioletowej, wyścielonej aksamitem ławie siedział Barty, popijając kakao. 

-Chcesz? - Spytał.

-Skąd masz kakao? - Zdumiałam się, na co on tylko się zaśmiał. 

-Masz. - Podał mi rozgrzany kubek w zmarznięte dłonie i usiadł obok mnie. Wzięłam łyka i szeroko się uśmiechnęłam. Przypomniał mi się dom. Rodzinny dom, gdzie mama zawsze robiła kakao dla mnie i dla taty. Czasem z piankami, czasem z dodatkiem czekolady. Lubiła urozmaicenia. Mimo wielu eksperymentów, zawsze było idealne. Często zastanawiałam się, jak potrafi tak dobrze gotować. Wtedy odpowiadała mi: Bo wiesz, Liv. Wkładam w to serce. Dlatego takie dobre. 

-Dobre. - Posłałam mu promienny uśmiech, na co on odpowiedział mi tym samym. - Dobrze, że wpadłeś na ten pomysł, bo jest tu niesamowicie zimno. - Zachichotałam. - Nie masz może jakiegoś koca? 

-Nie. - Zesmutniał. - Niestety nie, ale myślę, że mogę popędzić konie, żeby ukrócić twoje męki. 

-Moje męki... - Westchnęłam, nie wiedząc czy mój uśmiech jest spowodowany stresem, czy grą słów. 

-Liv... - Przysunął się i odstawił kubek pod ławę. - Nie będziesz się męczyć, zaufaj mi. 

-Co oni mi zrobią? Proszę, musisz mi powiedzieć. 

-Tylko zabiją.

-Ale w jaki sposób?!

-Poderżną ci gardło. - Obrócił twarz w bok. Wiedziałam, że nie jest mu łatwo o tym mówić i patrzeć przy tym w moje oczy. 

-Barty...

-Co?

-Barty...

-No co? 

-Spójrz na mnie. - Wtedy znów się obrócił i nasze spojrzenia się spotkały. - Czemu mnie okłamujesz? - Wykrzywił twarz w wyrazie zdziwienia. 

-Okłamuję?

-Jakoś do tej pory nie poruszał tobą mój los. 

-Lepiej będzie, jeśli już pojedziemy. - Wstał, zabierając kubek i odwrócił się do drzwiczek. 

-Barty!

-Co?

-Kocham cię. - Poczułam jakby świat zatrzymał się w miejscu. Barty wstrzymał oddech i wypuścił z dłoni kubek, który roztrzaskał się w drobny mak. Po kilku sekundach chwycił gwałtownie za klamkę i wyszedł. Znów zostałam sama w zimnie i ciemnościach.

Przez całą drogę myślałam, co się ze mną stanie. Czy faktycznie zginę? Czemu mi pisany był taki los? Kto będzie moim zabójcą? Co z mamą, Emily, Nathem i resztą? Czy oni też zginęli? A może mnie szukają? 

Nagle powóz ostro się zatrzymał. Konie prychnęły głośno. Usiadłam nieruchomo i nadsłuchiwałam. 

-Daj zobaczyć! No daj! Przecież jej nie skazimy! - Usłyszałam stłumione, męskie głosy. 

-Spierdalać stąd. 

-Daj zobaczyć jej łono! - Odezwał się najpotężniejszy z nich, po czym wszyscy mu zawtórowali. 

-Nie wyraziłem się jasno? 

-Wszyscy jesteśmy jego sługami! Nie tylko ty! Wszyscy mamy prawo! - To twierdzenie zebrało nawet oklaski. 

-Ja też jej nie dotykałem. - Rozległ się śmiech. 

-Ty?! Nie wierzę! Trzymajcie mnie! - Kolejne krzyki. 

-O proszę...Kogo tu mamy? Barty Evans, syn najmroczniejszego. Mówisz synku, że jej nie tknąłeś? - Ten głos należał do kobiety. Rozpoznałam, że być może ma około siedemdziesięciu lat. 

-Tak mówię. 

-No to pokaż. Ja ocenię. Baba to się zna...No dalej...Synku... - Kolejny śmiech. Tym razem wysoki i piskliwy. 

-Już wam powiedziałem i powtarzać się nie zamierzam. Zostawcie nas, albo zajmie się wami armia mego ojca. Nie pomieszkacie długo w tym lesie. 

-Grozisz nam gówniarzu? - Kolejny odgłos koni. Tym razem głośniejszy i przepełniony strachem. Skrzypiące kroki któregoś z nich zbliżały się ku drzwiczkom karety. Usłyszałam pukanie. 

-Zostaw! - Ktoś upadł na śnieg. Powoli i cicho schowałam się pod ławą, na której przed chwilą siedziałam. 

-Jeśli nie chcesz nam dać Świętej Dziewicy, sami ja sobie weźmiemy! - Rozległ się krzyk staruszki, po czym ktoś pociągnął za drzwiczki. Słyszałam, jak Barty szarpie się w objęciach wroga. Ja wtedy toczyłam walkę z moim przyspieszonym oddechem i chcącym się wyrwać z piersi sercem. 

Grube, futrzane buty stanęły koło mojej twarzy. 

-Hilda! Tu nikogo nie ma. 

-Jak to nie ma? - Staruszka przeraziła się i wbiegła do wnętrza. - Musi tu być. 

-Ale was nabrałem! - Słyszałam, jak Barty próbuje ratować sytuację. Niestety dostał za to cios i upadł na śnieg. 

-Odsłoń zasłony przygłupie! - Popchnęła mężczyznę na drugą ławę, a sama szarpnęła za materiał. 

-Hilda, popatrz. - Grubas schylał się powoli, aż wreszcie napotkał moją przerażoną twarz. - Tutaj jest księżniczka. - Zaśmiał się, pokazując ubytki w uzębieniu. Cuchnął moczem i czosnkiem, co przyprawiło mnie o zawrót głowy. - No chodź, ślicznotko! - Złapał mnie za nadgarstek, po czym wysunął na zewnątrz. Upadłam w zaspę, tuż obok Barty'ego. 

-Przepraszam. - Wyszeptał, a w jego oczach zaszkliły się łzy. 

Ból głowy to nie jest sprzymierzeniec pisania ehh. Tak czy siak, mam nadzieję, że rozdział trzyma się kupy i jest w miarę ciekawy XD Do zobaczenia w niedzielkę!