*Olivia*

Przerażona zeszłam jak najszybciej na dół.  Drżące nogi same stąpały po schodach,  a ręka mocno trzymała barierkę. 

-Mamo! - Krzyknęłam niepewnie wbiegając do kuchni. Nikogo jednak tam nie było.  Na blacie leżała mała,  biała,  samoprzylepna karteczka. 

Mam nadzieję,  że się dobrze spało skarbie. Z pracy wrócę troszkę później niż zwykle,  mamy ważny projekt. W lodówce masz spaghetti na obiad. Nie chce żebyś się nudziła,  może po południu zaproś przyjaciół?
                            Buziaki,  mama :)

-Och tak,  oczywiście że dobrze się spało.  Wcale nie zbiegłam tu wystraszona,  by do ciebie się przytulić,  mamo. - Powiedziałam zirytowana,  choć wcale nie wiem na kogo.  Przecież wiadomo,  że mama musi chodzić do pracy,  a ja ubzdurałam sobie nie wiadomo co.  Myślałam,  że jak zostałam w domu,  bo źle się czuję,  to weźmie wolne? Oparłam się biodrami o blat i starałam się opanować drżenie rąk.  Przeszywająca cisza stawała się nie do wytrzymania,  więc włączyłam radio i rozgłośniłam je najbardziej jak tylko mogłam.  Wyciągnęłam z lodówki mleko i wlałam do miski. Nasypałam płatków i z gotowym posiłkiem poczłapałam do salonu.  Rozsiadłam się wygodnie na sofie,  tonąc w ukochanych poduszkach mojej mamy.  Po kilku minutach siedzenia w cienkiej piżamce dostałam gęsiej skórki,  więc postanowiłam ruszyć się po koc.  Wstałam i wsuwając na nogi swoje puchate kapcie,  usłyszałam dźwięk telefonu.  Przerażające wspomnienia tamtego ranka przemknęły przez moją głowę jak mroźny zimowy wiatr.  Choć w istocie,  moim dzwonkiem było ,,Birthday'' Katy Perry,  ja słyszałam ten diabelski śmiech.  Wybiegłam czym prędzej na górę i wpadłam do pokoju.  Spojrzałam na ekran i przesunęłam po nim palcem. 

-Halo?

-Hej Liv,  czemu nie ma Cię dziś w szkole?  Pani Lorence wypytywała się o ciebie.  Powiedziałam,  że pojechałaś do lekarza... A tak naprawdę co jest?

-Am...wiesz...po prostu źle się czułam. - Uśmiechnęłam się niepewnie,  choć to nie miało większego wpływu na rozmowę.

-Wszystko ok? Wydajesz się...

-Przyjedź dziś po lekcjach. Najlepiej z wszystkimi,  z którymi wywoływaliśmy duchy. Aha,  i powiedz Nathanielowi o tabliczce ouija.  Może być potrzebna. 

-Jesteś tego pewna?  Ostatnio niezbyt dobrze się to skończyło...

-Jestem w 100% pewna.  Mama przyjedzie dziś później.  Słuchaj,  jeśli miałabym się nudzić do późnych godzin wieczornych, wolę dawkę adrenaliny.  16:00?

-Jasne. Muszę kończyć... Życz mi powodzenia na fizyce. - Słyszałam jak cicho westchnęła. 

-Powodzenia. - Zaśmiałam się i rzuciłam telefon na pościel. Rozejrzałam się po pokoju. 

-Może trzeba by tu posprzątać? - Zapytałam sama siebie,  starając się nie patrzeć w pewien punkt,  ale moja ciekawość była silniejsza niż strach.  Na jeszcze nie tak dawno brudnej szybie, nie było ani jednej smugi krwi.  Zdziwiona podeszłam bliżej i wyjrzałam na pole.  Pod krzakiem,  który znajdował się pod parapetem, leżał zdechły ptak.  Czarna wrona obrócona brzuchem do góry,  miała rozpostarte skrzydła i rozchylony dziób. 

,,Może trzeba ją wyrzucić albo coś''- Pomyślałam dalej wpatrując się w jej rozwarte oczy. Po kilku sekundach obróciłam się,  lecz coś stanęło mi na drodze do komody.  Wysoki mężczyzna o silnie rudych włosach.  Był obrócony tyłem, lecz doskonale wiedziałam,  że to on.  Wystraszona,  cofnęłam się kilka kroków do tyłu, natrafiając na kant parapetu.  Poczułam jak bawełniana koszulka,  w której chodziłam cały ranek podwija się. Chwyciłam jej koniec i próbowałam ją opuścić,  ale to było silniejsze.  Postać,  obróciła głowę tak,  że perfekcyjnie mogłam opisać jej profil.

-Nie bój się... Ja cię przed nim obronię. - Na twarz wstąpił mu bezczelny uśmiech.  Chyba po raz pierwszy do mnie przemówił.  Miał donośny,  gruby głos, ze sporą chrypa,  ale mimo wszystko, wydawał się ciepły i miły.  Taki,  któremu można by zaufać. Jego ciepły oddech uderzał w moje czoło.  Poczułam jak tętno mi przyśpiesza. 

-Cśśś... Nie bój się mnie.  - Założył kosmyk moich orzechowych włosów za ucho i mocno mnie przytulił.  Przez chwilę,  czując się bezpieczna,  odwzajemniłam to,  lecz tylko przez chwilę.  Kładąc głowę na jego ramieniu,  ujrzałam coś połyskującego za paskiem spodni.  Przyjrzałam się bliżej... Nóż.  W głowie zaczęłam recytować modlitwę ,,Ojcze nasz". Wtedy coś w nim drgnęło i lekko ścisnął moją bluzkę. 

-Cicho... - Wyszeptał,  widocznie zdenerwowany.  Zaczęłam szeptać słowa modlitwy, kiedy on warknął.  Im głośniej mówiłam, tym bardziej się spinał,  ale wciąż trwał ze mną w uścisku. 

-Zamknij się! - Krzyknął, a ja poczułam coś pod palcami.  Na jego plecach pojawiły się wzgórki,  które rosły w mgnieniu oka.  Były miłe i puchate jak... Pióra?  Spojrzałam w bok.  Jego rude włosy zaczęły czernieć. 

-Święty Michale Archaniele... - Recytowałam coraz głośniej,  aż on w końcu mnie od siebie odepchnął.  Jego oczy zrobiły się całkowicie czarne,  a po uśmiechu nie było śladu.  Zatkał uszy i zaczął piszczeć,  a ja wykrzykiwałam kolejne słowa.  Wreszcie przeraźliwy pisk,  na jego plecach pojawiły się czarne skrzydła.  Uniósł się szybko i pofrunął w moją stronę. Schyliłam się energicznie i usłyszałam dźwięk tłuczonego szkła.  Gdy wstałam,  jego już nie było,  a szyba była cała i na swoim miejscu.  Spojrzałam w niebo i zobaczyłam czarną wronę,  dryfującą na wietrze.  Od razu skojarzyłam fakty i spoglądnęłam kątem oka na ogródek.  Zdechłego ptaka już nie było.