-Nie mamy gdzie jechać. - Spojrzał na mnie.

-Ale jak to?  - Na mojej twarzy malowało się zdziwienie. Jak to możliwe? Przecież obiecywał. Obiecywał, że wyjedziemy. Że będziemy żyć długo i szczęśliwie. Bez strachu, bez bólu, bez ciągłego obracania się za siebie. 

-Oni zawsze będą wiedzieć gdzie jestem. 

-Ale mówiłeś... - Uśmiechnął się, ale z jego oczu płynął smutek i zawiedzenie. 

-Myliłem się. 

-Co?

-Mówiłem ci, że widzą nas tylko kiedy używamy jakichś mocy. 

-No tak. 

-To nie działa. 

-Jak to nie?

-Odkąd wyjechaliśmy z lasu, nie użyłem żadnej z nich. Pamiętasz jak zmarzłaś? Przecież gdybym mógł używać mocy tak o, polecielibyśmy prosto do domku. 

-Dalej nic nie rozumiem. 

-Poszłaś spać. Musiałaś odpocząć. Dobrze, że się zbudziłaś i opowiedziałaś mi swój sen. Oni już wiedzieli. Czułem to. Dlatego jestem...Boję się. Naprawdę się boję. - Ręce zaczęły mu się trząść. - Wtedy, gdy opierałem się o parapet i wyglądałem przez okno, już wiedziałem. Wiedziałem, że nas znajdą. 

-Ale...Skąd?

-Przeczucie. - Zaśmiał się nerwowo. 

-Serio? Przeczucie? - Parsknęłam. 

-Tak. 

-Ile razy ono ci mówiło, że coś się zdarzy? Na pewno wiele. A ile razy się to potwierdziło? - Spuścił głowę. - No właśnie. Panikujesz. Proszę, wsiadajmy i jedźmy stąd zanim naprawdę nas znajdą. 

-Czy ty chcesz żyć chwilą i tułać się od hotelu do hotelu? To nie jest życie dla takiej kobiety, jak ty. 

-Chcę, jeśli będziemy bezpieczni. - Wsiadłam na motor i spojrzałam na niego pytająco.

-Jedziemy? 

-Jest jeszcze jeden sposób. - Uniósł głowę ku górze. 

-Jaki? Będziemy latać?

-Bóg. 

-Ale jak? Jak ty chcesz to zrobić?

-Nie wiem. 

-Nikt nie da ci chrztu tak szybko, jak mówisz. Potrzeba przygotowania, bliskich. 

-Ty jesteś mi bliska. 

-Ale ja nie wystarczę. To trwa. Żaden kapłan...

-No właśnie, ci kapłani. Dziwię się, że ludzie tkwią jeszcze w tym zakłamanym kulcie. 

-Barty...

-No co? Taka prawda. Gdyby któremukolwiek z nich zależało, żeby kolejna owieczka dołączyła do stada Chrystusa, daliby mi chrzest od ręki. Przecież każdy grzesznik, nawet najgorszy, może się nawrócić. 

-Ale...

-No właśnie...Ale. Musimy poszukać...

-Ty nawet nie umiesz się przeżegnać! 

-Zdziwiłabyś się. - Uśmiechnął się zadziornie. 

-Ta? No to pokaż. 

-Naprawdę? Będziesz teraz odprawiała katechezę? 

-No pokaż. - I tak się stało. Barty położył jedną dłoń na sercu, a drugą uniósł do czoła.

-W imię Ojca. - Potem przytknął ją do klatki piersiowej. - I Syna. - Położył na lewym ramieniu. - I Ducha. - Zmienił stronę. - Świętego. - Złożył ręce. - Amen. 

-No no... - Zaśmiałam się, choć lekko mnie to wzruszyło. -Nawet... - Przerwał mi grzmot. Oboje popatrzyliśmy w niebo. Kłębiły się na nim ciemne obłoki. 

-Ale nie chcę tego. Nawet on tego nie chce. - Westchnął i znów wbił wzrok w ziemię. 

-Nie, Barty. - Zeszłam z motoru. - On tego chce. - Złapałam go za barki. Spojrzał na mnie z ukosa. - On chce każdego. Nieważne kim byłeś wcześniej, zmieniłeś się. 

-Nie zmieniłem. 

-Chciałeś mnie zabić, nie pamiętasz? - Mój uśmiech sprawił, że kąciki jego ust również się uniosły. -  A teraz ratujesz moje życie. I zapewne uratowałeś wielu ludzi. - Łzy stanęły mu w oczach. 

- Oni nie żyją, wiesz o tym?

-Kto?

-Twoi bliscy. - Zasmuciłam się, ale już od dłuższego czasu byłam świadoma, że moje sny w mniejszej czy większej mierze przekazywały prawdę. 

-Wiem.

-To...To przeze mnie. Przecież, gdyby nie ja... 

-Nie ty. Twój ojciec. - Pogłaskałam jego policzek. - To on ci kazał. Byłeś narzędziem w jego rękach. Ale już nie jesteś. Bo poznałeś miłość. Tak miało być. To nie ty ich zabiłeś. Nie miałeś ich krwi na rękach. Tylko oni, kiedy ty walczyłeś ze sobą i swoimi myślami, czy mnie uratować. 

-Odejdź sama. 

-Co?!

-Mnie znajdą, ale ciebie nie. Ucieknij, wyjedź. Zacznij nowe życie. Zapomnij o tym koszmarze. A jeśli nie, to przynajmniej staraj się o nim nie myśleć tak dużo. 

-Pierdolisz głupoty. - Spojrzałam na motor. - Wsiadaj. Jedziemy szukać księdza. 

-A jeśli się nie uda? 

-Wtedy będziemy się martwić. - Chwycił kierownicę, a ja objęłam go w pasie. - Najwyżej zostaniesz Muzułmaninem. - Zaśmiałam się. 

-Jestem rudy. 

-Bóg kocha wszystkie dzieci. - Klepnęłam go lekko po brzuchu i ruszyliśmy. 

To już piąty kościół, do którego zawitaliśmy. Do wielkich, złotych drzwi prowadziły schodki z marmuru. Z zewnątrz był tak biały, że raził przechodniów w oczy i tylko ciemne witraże nieco gasiły jego blask. 

-Bogato. 

-To prawda, wygląda imponująco. - Wskakiwaliśmy po kolejnych schodkach. Zatrzymałam się na chwilę by zawiązać sznurówki. Tak, w międzyczasie skoczyliśmy do jednego ze sklepów po drodze by kupić ubrania. Właściwie, nawet ich nie przymierzałam. Barty zostawił mnie w pobliskich krzakach i sam pojechał kupić odzież. Za duża bluza, wcinające się w uda spodnie oraz oczywiście stringi. Co innego mógłby kupić facet? Było mi niezmiernie niewygodnie, ale w tamtej chwili mieliśmy większe zmartwienia na głowie. 

-Pospiesz się. Nie powinniśmy zbyt długo stać na widoku. - Rozejrzał się dookoła. Potem chwycił mnie za rękę i weszliśmy do świątyni. 

Zewsząd oświeciła nas nie chwała pańska, lecz raczej błysk złota. Poboczne ołtarze i wielkie ramy, w których znajdowały się obrazy świętych. 

-Chcę tu zamieszkać. - Wyszeptałam, oglądając potęgę budynku. Barty spojrzał na mnie z ironią. 

-Rozumiem, że lubisz świecidełka, ale gustuję w srebrze. - Zaśmiałam się cicho i szturchnęłam go w łokieć. Przy ołtarzu stał niewysoki mężczyzna z siwymi włosami, a raczej ich resztkami.

-Może to jakiś pomocnik? - Spojrzałam na niego dokładniej. Ciemne jeansy wisiały wręcz na kościstej sylwetce. Podlewał kwiaty, trzymając w pomarszczonych dłoniach metalową konewkę. 

-Przepraszam? - Powiedziałam głośniej zbliżając się do staruszka. - Szukamy księdza. 

-Tak?

-Tak. - Uśmiechnęłam się delikatnie. 

-No więc słucham. - Jego twarz rozpromieniła się, a przy oczach pojawiły zmarszczki. Musiał się dużo śmiać, gdy był młody. 

-Am... - Nieco zbita z tropu, wzięłam głęboki oddech. - Chcielibyśmy wziąć chrzest. 

-Oczywiście, zapraszam do kancelarii, ustalimy termin. - Ksiądz obrócił się na pięcie i już miał wychodzić przez boczne drzwi, kiedy po świątyni rozległ się mocny głos Barty'ego. 

-Myślę, że nie będzie to potrzebne. 

-Jak to? - Zaskoczony staruszek spojrzał na nas. 

-Chcieliśmy wziąć chrzest teraz. 

-My? 

-Ja. - Barty uśmiechnął się rozbrajająco jak dziecko. Ksiądz oparł się o framugę i spoglądając to raz na mnie, a raz na Barty'ego, podrapał się po głowie.