𝐒𝐄𝐈𝐍 𝐕𝐄𝐑𝐒𝐏𝐑𝐄𝐂𝐇𝐄𝐍: 𝐇𝐈𝐒 𝐏𝐑𝐎𝐌𝐈𝐒𝐄

𝐒he heaved a sigh as she roamed her eyes around... The place is very breathtaking,calming and relaxing.
Clear and magnificent water, which is very suitable for swimming and any other water activities.

Pero magagawa pa ba niyang humanga sa lugar kung may parang mabigat na bagay na naka dagan sa dibdib niya?

Naka upo siya sa terrece ng kwartong kanyang inu-okupahan at naka titig lamang  sa asul na dagat na tila ba siya'y hinihigop nito pailalim na dina makaahon pa.

🎵nado mollae Happy ending onjongil utge dwego
dodoripyo tto ni saenggak nae mameul seollege hae🎶

Nagising siya  mula sa malalim na pag-iisip ng tumunog ang kanyang cellphone.
Agad niya itong dinampot nang kanyang makita ang mukha ng taong tumawag.

"Hello," ani niya sa kausap.

"How are you? Is everything okay there?" tanong nong nasa kabilang linya.

"I'll be fine here, don't worry," agarang sabi niya. She should be fine, ang tagal na noon dapat matutong siyang mag move on.

Rinig ang pagbuntong hininga nong kausap
"Okay.  Just take care, I'm only one call away. Tawagan mo ako agad pagmay problema dyan."

"No worries father, I can handle myself. Pero sige tatawagan agad kita pag may naging problema"

"Okay, okay," dina nagtagal ang kausap at ibinaba na nito ang tawag.

Since that accident happened, naging sobra na ang pag-aalala ng kanyang ama sa halos lahat ng bagay. Minsan paranoid na ito.

Well, that accident is so traumatic kaya ganon nalang ito kung mag-alala.
Kahit siya mismo, nahihirapang tanggapin ang nangyari sa buhay niya 8 years ago. Pero, kahit anong gawin niya yung mahahalagang tao na nawala sa buhay niya di na muling babalik pa.

Naka tambay lang siya sa loob ng kwarto buong maghapon... hindi na siya namasyal dahil tiyak na hindi din na man niya ma eenjoy ang paligid niya.

Pagkasapit ng gabi kumain lang siya sa isa sa mga restaurant ng hotel at agad ding bumalik sa loob pagkatapos.

Humiga siya sa kama at muling inalala ang mga nangyari 8 years ago.
Her mother, and her kuya...
Nakakalungkot na hindi na niya ito muling makakasama.

And before she could notice tumutulo na pala yung luha niya. Masakit pa rin pala.

Seguro totoo nga na hindi lahat ng sugat gumagaling sa paglipas ng panahon dahil pakiramdam niya sa mga oras na iyon nagdurogo parin siya sa sobrang sakit.

Oo nga naman uso mag move-on pero paano?
Paano niya gagawin kung kalahati ng buhay niya ang nawala?

Habang iniisip ang mga nangyari noon, unti-unti siyang nilamon ng antok.

Nagising siya na masakit ang buong katawan na tila sina-gasaan siya ng sampung truck.
Namamaga rin ang kanyang mga mata.

Nagpasya siyang gumala sayang naman kasi yung view.
Gusto niyang ma-relax.

Nagpunta siya sa isang cafe tsaka nag order ng tea at cake.

Umupo na muna siya habang hinihintay ang order niya...
maganda yung ambiance ng cafe, may mga bulaklak na ikinabit sa bawat gilid, may naka hang din sa ceiling at ang cu-cute tingnan ng mga waiter.
At mula sa pwesto niya tanaw na tanaw niya ang dagat. Gusto tuloy niyang mag jet ski.

Ilang sandali pa ibinigay na sa kanya ang kanyang order na Chrysanthemum tea at strawberry cake.
At napangiti siya nang makita ang cake. Naka form ito in heart shape at may mga pink at purple flower na inilagay sa top part nito.
She add a little honey to balance the bitterness of her tea. Masarap talaga ang chrysanthemum lalo na pag may kaunting honey.

Enjoy na enjoy sa pagkain nang may mahagilap ang kanyang mata sa may hallway sa labas ng cafe.

After 8 years...

Nakita niya uli ito— ang taong nag-iwan ng pangako sa kanya na dahilan kung bakit pinilit niyang mabuhay sa mundo.

To be continued.