PADABOG na isinara ni Rey Jhon ang pinto ng CR. Mabuti na lang talaga at hindi siya na-late sa klase niya ngayon.

Pagkatapos ng klase niya ay dumiretso siya sa CR. Nag-iinit pa rin ang ulo niya kapag naalala ang pera na tinapon ni Gabriella. Hindi mabura sa utak niya ang pagtapon nito na para bang pulubi siya.

“Buwesit!” aniya at sabay bukas sa gripo.

Dumagsa ang tubig sa kaniyang kamay at hinarap niya ang salamin. Habol niya ang kaniyang hininga at pilit na pakalmahin ang sarili. Siguro gano’n talaga, gano’n talaga ang mga mayayaman. Sabagay, anak ng Don ‘yon. Ano bang laban niya?

Biglang bumukas ang pinto ng CR at iniluwa ang isang estudyante na nakapalda. Nalaglag ang panga niya nang makita niya ang babae na gulat ding nakatingin sa kaniya. Hilaw itong umatras at may tiningnan sa itaas pero agad din namang tiningnan siya pabalik.

Napalunok siya ng laway. Nasa maling CR ba ‘ko?

May bumukas ulit na pinto sa likuran niya at nakita niyang lumabas ang kapatid niyang babae. Mas grabe na gulat pa ang nakita niya sa mukha nito pero agad din namang nawala at nilapitan siya.

“Kuya,” tawag nito sa kaniya at hinawakan ang kaniyang braso. “Diba sabi ko maghintay ka na lang sa labas? Nasaan na ‘yong napkin na pinabili ko sa’yo?”

Nasa maling CR nga ako. Buwesit ka talaga, Gabriella!

Hindi na niya nasundan ang mga sumunod na nangyari. Ang naalala lang niya ay ang paghila sa kaniya ni Y'da Mae palabas sa CR ng mga babae. Hila-hila siya nito palabas sa building na ‘yon at kinurot ang kaniyang tagiliran.

Nakapamaywang pa itong tiningnan siya. Alam niyang hindi talaga kapani-paniwala kung bakit pumasok siya sa CR ng mga babae pero ang alam lang niya ay kasalanan itong lahat ni Gabriella.

“At ano namang drama mo sa buhay?” tanong nito sa kaniya habang nakataas ang isang kilay. “Pasalamat ka nando’n ako, baka kung wala napagkamalan ka ng manyakis ng mga tao ro’n.”

Hindi na siya nag-abalang sumagot pa. Wala naman siyang intensiyon kung bakit siya pumasok do’n. Sadiyang hindi lang talaga niya napansin na maling CR pala ang pinasok niya dahil sa iniisip niya.

“Magkano ang bayad mo sa’kin ngayon?”

Natigilan siya sa tanong ng kapatid niya at magkasalubong ang mga mata niyang tumingin dito.

“Bayad?”

“Tinulungan kitang hindi mapahiya kanina. Magbayad ka!”

Napaismid na lang siya at iniwan ang kapatid niyang mukhang pera.

PABALIK na si Rey Jhon sa classroom niya pagkatapos umalis sa kahihiyan na akala niya ay hindi niya maiiwasan. Minsan naman pala ay may silbi rin itong kapatid niya na pala na lang siyang nabubudol. Nagugulat na lang siya na wala ng laman ang wallet niya.

Dalawang taon lang ang tanda niya kay Y'da Mae. Agad ngang nawala ang pagiging baby niya nang dumating si Y'da sa buhay niya. Parang ‘yong kanta lang sa commercial dati.

Dalawang taon palang ako, nasundan na ni Toto.

Relate na relate siya sa kantang ‘yon. Pero laking pasasalamat pa rin niya nang hindi na muling nadagdagan ang kapatid na aalagaan niya.

Wala sa sariling hinila niya ang upuan upang pumuwesto nang biglang may pumigil sa kaniyang braso.

“Do you wanna join us?” tanong ng kaklase niyang babae na humawak sa kaniyang braso.

Doon niya naalalang Wednesday pala dahil sa suot nitong maikling palda. Hindi niya alam kung nakulangan lang ba sa tela o hindi talaga afford na bumili ng bagong tela. Tudo pigil siyang hindi itaas ang kilay, hindi pa naman alam ng mga kaklase niya na may lahi siyang sirena.

“Bakit? Saan ang punta niyo?”

Hindi na nadagdagan pa ang tanong niya nang akbayan siya ni Carlo. Alam na niyang si Carlo iyon dahil gamit nito ang pabangong regalo niya sa birthday nito.

“Birthday ko. Nakalimutan mo?” maarte na sagot naman ng kaklase niya.

Pangalan mo nga nakalimutan ko eh, birthday mo pa kaya?

Napakamot na lang siya sa ulo habang nag-iisip ng palusot. Ni hindi niya maalala ang pangalan ng babae tapos magtatanong pa ito tungkol sa birthday nito.

Halos tatlong buwan na rin na nililigawan siya ng kaklase niya. Tinutukso nga siya ni Carlo dahil siya pa raw talaga ang nililigawan ng babae. Pakialam ba niya? Pusong babae rin siya.

“Janine, ako na ang puputok sa pag-asa mo. Birthday ko nga muntikan pang kalimutan nito eh.”

Nakahinga siya nang maluwag nang biglang nagsalita si Carlo. Tama, Janine pala.

Hindi naman niya nakalimutan ang birthday ni Carlo. Matagal pa nga ang birthday nito pero nakahanda na ang regalo niya. Mas makakalimutan pa niya ang birthday ng kapatid niya pero hindi ang birthday ng crush niya.

“Mamaya na pala ang birthday mo, Jan?” Patuloy pa rin siya sa pagkamot sa ulo niya hanggang sa bumaba na ang kamay niya sa leeg. “Happy birthday.”

“I don’t need your greetings, Jhon,” anito at inalis ang braso ni Carlo sa balikat niya.

Ay, aba! Desisyon ka, ‘te? Minsan nga lang kung lumapit sa akin si Carlo tapos eeksena ka pa?

“I just need your love. Mahirap ba talaga akong mahalin?”

Umugong ang tuksuhan sa loob ng classroom. Ngayon lang niya napansin na marami na pala ang tao sa classroom nila at nasa harapan na pala ang instructor nila na kapatid naman ni Janine. Hindi na tuloy niya alam kung paano tapusin ang conversation nila ng babae na ‘to.

Hindi ka mahirap mahalin, sadiyang hotdog lang talaga ang hanap ko at wala ka no’n.

“You’re not gay, right? Hindi ko naman siguro sinasayang ang oras ko sa bakla, diba?”

Sunod-sunod ang paglunok niya ng laway. Gusto na lang niyang pumikit at humiling na sana sa pagdilat niya ay wala ng tao sa loob ng classroom. Bakit naman kasi naisip pa ng kaklase niya kung bakla ba siya o hindi? Nahalata na kaya nito na bakla siya?

Biglang tumunog ang cellphone niya. Tila nabuhusan siya ng tubig nang narinig niyang tumunog ang cellphone niya. Mas double ang ingay na nalikha ng cellphone niya dahil sa tahimik na bumalot sa buong classroom kanina.

Agad niyang kinuha sa bulsa ang cellphone at tiningnan kung sino ang savior niya ngayong araw. Parang dapat niyang pasalamatan kung sino ang tumawag sa kaniya. Pero tanging numero lang ang kaniyang nakita.

Tumahimik ang buong classroom nang mapansin na nag-iingay ang kaniyang cellphone. Tanging ang ingay lang ng electric fan ang naririnig niya at ang ringtone ng cellphone niya.

Bumuntonghininga siya kasabay ng kaniyang pagpindot sa cellphone.

“Good morning, Rey Jhon.”

Hindi na niya kailangan pang hulaan kung sino ang tumawag. Boses palang ay alam na niyang si Don Franco iyon. Mas lalong nadagdagan ang kaba na nararamdaman niya.

Ano na namang kailangan ng Don na ‘to?

Hindi na siya nagsalita pero lumabas siya ng classroom. Ito na ang chance niya na malayo sa babaing higad na ‘yon. Isipin pa nga lang na magiging girlfriend niya ‘yon ay nangingilabot na siya. Ayaw pa rin niya talaga ng monay.

“Natanggap mo ba ang text ko?” dagdag ng Don.

“Text po?” Inilayo niya sa tainga ang cellphone at tiningnan kung may text ba siyang natanggap.

“Hindi mo siguro na-received. Resend ko na lang. Cellphone number iyon ni Gabriella at ang schedule niya. Ipapasa ko na rin ang name ng adviser niya.”

Dahan-dahan na nagkaroon ng ngiti ang kaniyang labi.

Lagot ka sa’king demonyita ka!