rozdział dziewiąty
okna

                Nigdy w życiu nie musiałam pracować, lecz mama stwierdziła, że trochę obowiązków by mi się przydało, także prawdopodobnie będę zmuszona znaleźć sobie miejsce zatrudnienia. Nie miałam innego wyboru i z jakiegoś powodu to niesamowicie mną wstrząsnęło.

Sama nie wiedziała, co dokładnie czułam i to denerwowało mnie najbardziej. Z jednej strony miałam ochotę obciąć włosy, a z drugiej miałam ochotę wyłącznie płakać nad opakowaniem lodów.

Weszłam do mojego pokoju, a moim oczom ukazał się siedzący na łóżku wysoki chłopak o ciemnych włosach. Gdy tylko mnie ujrzał, na jego ustach od razu pojawił się uśmiech. Szybko zamknęłam za sobą drzwi, przez co kąciki jego ust opadły.

– Co robisz w moim pokoju? A gdyby moja mama tu weszła?

Przeczesał dłonią włosy, nim odpowiedział.

– Nikomu nie powiedziałaś?

– A niby komu miałabym, siostrze? – dopytała, po czym na chwilę zamilkła. – Skoro już mowa o mojej siostrze, co jej powiedziałeś?

Marcus przygryzł dolną wargę i zaczął iść w moją stronę.

– Nic. Tylko przyszedłem przeprosić.

Z każdym jego krokiem naprzód, ja się cofałam.

– To przeproś i się wynoś. – Włożyłam dłonie do kieszeni, nie okazując przy tym żadnych emocji, mimo że wręcz buzowały one w moich żyłach.

– Co się stało? – zapytał. – Wydajesz się bardziej, nie wiem, wredna?

Łzy powoli zaczęły płynąć po moich policzkach, dlatego szybko zasłoniłam je rękami.

– Kurwa, nie wiem, okej? Chyba będę musiała znaleźć sobie pracę, rozumiesz?

Skołowany chłopak najwidoczniej nie miał pojęcia, co powinien zrobić, dlatego jedynie rozchylił ramiona, a ja od razu się w niego wtuliłam.

Jego dłoń spoczęła na moim karku, delikatnie trzymał mnie blisko siebie, aż w końcu lekko się odsunęliśmy, nie zrywając kontaktu wzrokowego. Wtem brunet się pochylił. Nasze usta się ze sobą zetknęły, a ten pocałunek w niczym nie przypominał tego z ubiegłej nocy. Był dość niechlujny, zupełnie jakbyśmy byli jakimiś zwierzętami, lecz był na tyle odurzający, bym zapragnęła więcej.

– Kochanie! – Nagle głos mojej mamy rozległ się zza drzwi, dlatego szybko się od siebie oderwaliśmy. Pospiesznie gestem rąk nakazałam chłopakowi ukryć się w szafie. – Wchodzę, więc jeśli nie jesteś ubrana, to się pospiesz.

Jej głos był coraz głośniejszy, dlatego wyszłam jej naprzeciw i otworzyłam drzwi z szerokim uśmiechem.

– Dzięki. – Uśmiech nie znikał z mojej twarzy, kiedy mama weszła do środka z miską pełną prania. Następnie zaczęła się rozglądać, zupełnie jakby czegoś szukała.

– Wszystko dobrze? Słyszałam, jak mówisz sama do siebie – skomentowała, idąc w stronę szafy. Szybko zabrałam jej z rąk miskę.

– Tak, wszystko w jak najlepszym porządku. Ja się tym zajmę.

– Och, okej. Niedługo będzie obiad.

Georgia jeszcze po raz ostatni zeskanowała wzrokiem pokój, zatrzymując się na drzwiach do szafy, aż w końcu przeniosła uwagę na mnie.

– Dobra, dzięki – odpowiedziałam pospiesznie.

Gdy tylko drzwi się zamknęły, szafa została otworzona.

– Masz strasznie dużo ubrań. – Marcus z uśmiechem zamknął za sobą drzwi.

– Proszę, idź sobie.

– Czemu?

– Bo nie powinniśmy. Masz dziewczynę.

– Ona nie jest moją dziewczyną – przyznał nonszalancko, podnosząc z mojego biurka książkę.

– Spotykasz się z nią, jedno było. Wynoś się.

– Mówiłaś coś innego, gdy byłaś pode mną.

Ostrożnie odłożył lekturę, po czym stanął bezpośrednio przede mną.

– Och, czyli mam jej powiedzieć?

Jego źrenice gwałtownie się rozszerzyły, a on zaczął iść stronę okna.

– I przestań wchodzić tu przed okno, ty świrze.

Było mi wstyd za siebie, jakżeby inaczej. Nie robiłam nic aż tak lekkomyślnego od zeszłego roku, a teraz miałam szesnaście lat i spotykałam się po kryjomu z czyimś chłopakiem. A raczej „kumplem", jak to on uważa.

Choć bardzo nie chciałam tego przyznać, Marcus Baker był jak narkotyk, a ja byłam uzależniona.

Antykoncepcja awaryjna z kolei wywoływała całą mieszankę emocji. Nieustannie myślałam o tym, co zrobiłam, dlaczego i jaką okropną osobą byłam. Mimo że wcale się za nią nie uważałam.

W tym krzywym zwierciadle to ja byłam winna.

──────⊹⊱✫⊰⊹──────

               Dwie dziewczyny chichotały po drugiej stronie korytarza, podczas gdy ja próbowałam porozmawiać ze swoją siostrą, która jednak nie odrywała od nich wzroku.

– Ginny, im dłużej będziesz się gapić, tym trudniej będzie ci zapomnieć. – Kilkukrotnie pomachałam jej dłonią przed twarzą.

– Przymknij się – warknęła, na co w obronnym geście uniosłam dłonie.

– Dobra, potworku, chciałam tylko pomóc.

– Ty też nie radzisz sobie najlepiej. Napadłaś na jedną z nich. – Ginny trzasnęła drzwiczkami swojej szafki, a zanim zdążyłam odpowiedzieć, nasza uwaga padła na dziewczynę twerkującą na środku korytarza.

– Dostałam główną rolę! – wołała nieustannie Maxine podczas swojego tańca, a następnie do nas podbiegła i na mnie wskoczyła.

– Maxine – wyjąkałam. – Proszę, puść mnie.

Dziewczyna szybko wypuściła mnie ze swoich ramion i się uśmiechnęła.

– Sorki. Ale dostałam główną rolę!

– To cudownie, Max. – Ginny ją uścisnęła.

Byłyśmy na tyle głośno, że zwróciłyśmy uwagę Abby i Norah. Moja siostra się odwróciła, ale szybko została przekręcona twarzą do nich.

– Nie patrzcie na nich, jesteśmy złe. – Prychnęła, gdy zaczęły iść korytarzem.

– Brodie mówił, że idziecie razem na nocowanie drugoklasistów?

– Nie przypominam sobie, żebym się zgodziła. – Zaskoczona uniosłam brwi. Nie rozmawiałam z nim od czasu naszej „randki".

– Czyli cię zaprosił. Powinnaś z nim pójść. Nie rozmawiasz z nikim, oprócz nas, poszerz grono znajomych – poleciła mi Maxine, a Ginny jej przytaknęła.

– Wcale nie. Poznałam taką dziewczynę, Bracię, wydaje się miła – odparłam szybko. I poznałam twojego brata, ale lepiej o nim nie mówmy.

– O wilku mowa. – Max szeroko się uśmiechnęła, gdy Bracia stanęła tuż obok nas.

– Hej Dallas, przyjdziesz na zajęcia z przywództwa?

Skrzywiłam się, nim zaczęłam mówić.

– Tak, jasne. Wpadnę.

W sumie to nie miałam żadnych planów, więc czemu by nie?

Bracia posłała nam uśmiech.

– Twoja pierwsza koleżanka, jestem dumna. – Ginny szeroko się uśmiechnęła.

──────⊹⊱✫⊰⊹──────

moja obsesja na punkcie marcusa wróciła, także wracam też do tej książki <333

bo tak trochę o niej zapomniałam, sorki kochani