Nang marating ko ang kanyang bahay, I suddenly pressed the doorbell. Agad nya namang binuksan ang pinto. She invited me to come inside.
Ibang feeling ang bumungad sa akin pagkapasok ko sa kanyang bahay. Masyadong makalat. Not literally. Pero hindi ako kampante sa kanya. Ganito nga siguro Ang feeling kapag ka less ang tiwala sa isang memory. At si Cait? I trusted her. But this time, my mouth excluded.

"Do you want some drinks?"

"No need, thanks."
She offered me to have a seat. Hindi nawala sa kanya ang pagiging magiliw sa pagtanggap ng bisita.

"What brings you here?"

"Nagkausap kami ni Kim," sabi ko saka umupo. "She confessed a lot and it was all about you."

The nerve. She's staring at me differently.

"So, you just came here for that reason?"
I moved my eyes, seeing every corner of the house.

"I'm a temporary resident here." Bumaling ako sa kanya kalaunan. She held a book. She's really a fond of reading, and she's my Cait ever.

"Have you finished to read that book of 'Greene Murder Case'? Hindi ko alam, hilig ka pala sa mga Murder Cases." Nginitian ko s'ya at maging s'ya ay hindi alam kung ano ang kahulugan niyon.

"Nabasa mo na rin ba 'to? It was a true to life murder case. It was interesting, isn't it?"

"I might be interested to the writer, but not on the murder strategies. After all, it wasn't interesting."
Kahit minsan, hindi ako naging interesado sa mga patay. Pero sya, parang excited.

"I'm sorry. I'm not a good killer."

"Ginawa mo ba 'yon dahil sa article writings nating dalawa?"

"I'm just pissed off," she said, standing. "She's better gone for good."
She acted like nothing happened.

"Nag-iisip ka ba?" At kahit na galit ako sa kanya, I need to calm myself down.

"She deserves it."

"Hindi nya deserve iyon."

"She... Deserves... It."
Natigilan ako sa sinabi nya. I realized that beauty that have a crime of passion was totally no use.
Useless!

"Listen, Cait. Sa ginawa mo, sinira mo ang tiwala ng lahat."

"That's true. No choice. Ito ang pinili kong desisyon sa buhay," sabi nya at muling umupo. Kalmado lang sya kung magsalita. But later on, I saw her tears.

"Sinira mo maging ang tiwala ko... But, you're still my friend... You know that."

"Hindi mo na kailangan pang mag-alala sa akin. Ako kasi ang tipong madaya sa lahat ng bagay. Ang taong ayaw masapawan nang kahit sino. Ang taong hindi mabuting tao, at maging bilang isang kaibigan."

I'm trying to escape from her emotions but I can't. Aminado naman ako na masyado akong sensitive sa ganitong ganap. Gusto ko nga syang kamuhian. Ngunit, malaki ang naging parte n'ya sa aking buhay. Kaibigan ko pa rin sya.
My best friend.

Lumapit sya sa akin. She sat next to me. She even hold my hand.

"Sky saved me from my endways," she said, sighing. "Sya ang dahilan kaya ako narito at nananatiling buhay."

Para akong tinusok ng karayom sa sampung beses na ulit.

"Kaya please lang... Huwag ka ng bumalik rito, Ash. Dahil... Ayokong makita ka pa ulit."
Nasaktan ako sa sinabi n'ya. Kalmado s'ya ngunit ang dating ng kanyang mga binibigkas ay nakakasama ng loob.

"Ito ba ang gusto mong mangyari?"
Tumango s'ya.

"At sa pagbalik mo sa S.G, pasalamatan mo si Sky," she said, standing. Tumayo rin ako at humarap sa kanya. Looking at her, I saw her beautiful face, her innocent looks and even her loneliest smile.

"I'm very sorry, Ash. Please... Please, forgive me." Nagsibagsakan pa lalo ang kanyang mga luha. Ganunpaman, nanatili syang nakatingin sa akin.

"Kahit hindi na tayo magiging okay ulit, okay lang. Kapatawaran mula sa'yo ang aking mas kailangan." Agad ko syang niyakap.

"Sino ba naman ako para hindi magpatawad?"

"Kaya nga gusto ko ng kalimutan mo ang lahat tungkol sa akin," humiwalay s'ya sa akin at humawak sa aking kamay.

"Please... Please, do it for me."

"Yes, Cait. I will." Labag man sa aking kalooban, kailangan ko rin syang pagbigyan. Hindi dahil sa ayoko, kundi ito ay dahil sa kaibigan ko sya.

Minsan, kailangan din nating hayaan ang mga taong ayaw na sa atin. Hindi hatred ang tawag doon. Ito ay ang pagbibigay ng kalayaan at maging ng pagmamahal. Kailangan nating umintindi para tayo rin ay intindihin. We should be fair. Para gano'n din ang magiging balik.

•••
S K Y

That kissed of her, it reminds me to someone. DAMN!

"Ang tagal mo, Sky," naiiritang sabi ni Jack. "Bakit ngayon ka lang bumalik?"

"I'm busy doing research," alibi ko.

Tsk! Pagsisinungaling lamang ang tangi kong alam. Telling lies would be better.

"Sa'n ka galing?" tanong ni Rain.

"Sa Unit," sagot ko habang pasimpleng nakaupo sa couch. Kaharap ko ang mesa at maging si Rain.

"Sa Unit mo ba? O sa bahay nyo ni Caitlyn?"
Panay lang ang pagtingin nya sa akin ng masama. Magaling magduda si Rain. Hindi ko sya kailanman nadadaig. Nairita ako sa sinabi nya. Kararating ko lang, ito na agad ang maririnig ko.

"Sa Unit."

Hinintay ko syang sumagot, pero iba ang sumunod na nangyari.

Biglang tumunog ang phone ko. Sunod-sunod ang pagtunog ng phone ng S.G, maliban kay Rain.

I opened the file. I saw a picture of ours.

"Oh, Sh*t!" bulalas ni Lex.
Tumingin sila sa akin ng masama.

"Gusto mo ba e public natin ito, Sky?" tanong ni Ford.

"It makes no sense," tugon ko.

"Pero nag-enjoy ka naman, hindi ba?"

"Sino ba naman ang hindi mag-eenjoy," giit ko habang nakatingin sa nakakaasar na si Rain.

"Make it public, Ford."

"Ang babaeng ikinama ni Franko, e gusto mo na rin pa lang tikman."

"Big deal ba 'yan para sa 'yo?" tanong ko at saka tinungga ang bote ng alak.

"Sira na nga, gusto mo pang ayusin," he said, smirking. "Use your sense, Sky."

"Hindi ko sya gusto at mas lalong hindi ko sya mamahalin," I said, litting my cigarette. "I don't ask you to delete that pictures Rain."

Kahit nairita ako sa kanyang sinabi, I don't want to argue with him. Alam ko pa rin kung pa'no sya magalit.

"Ang nakikita nyo ay iba sa inaasahan ko."

"Iba sa inaasahan?" Tanong ni Lex. "So, you're expecting something higher than kissing?"

"I want foreplay pero hindi nya iyon ginawa. At doon ako na-disappoint."

"Next time, galingan mo pa, Sky. Hayaan mo na lang si Rain," sabat ni Jack habang nagpipigil sa pagtawa. "Wala pa kasi syang experience."

Napangiti ako sa kanyang sinabi. Samantalang si Rain, masama ang tingin sa akin at talagang nagpipigil sa kanyang inis.

"That's true, Rain. Wala ka talagang alam. Busted ka nga sa panliligaw, hindi ba?" Tugon ni Ford habang nakangisi ng malapad. "Ano pa kaya kung kama ang pag-uusapan?"

"D'yan tayo weak, Rain," sagot ni Lex na umaastang hindi manyakis.

**
A S H Y

Pauwi na ako nang matanggap ko ang text mula sa kanya.

"Pasalamatan mo si Sky. And don't ya forget to ask him about Tyler. Take care."

Nakilala ni Cait si Tyler since kinuwento ko sya sa kanya noon. Pero bakit kailangan ko pang itanong sa kanya ang tungkol kay Tyler? Magkakilala ba sila? My mind began to speculate.

The day after tomorrow, I saw him. Only him. Hindi nya kasama ang S.G. At sakto rin dahil lay kailangan ako sa kanya. And leaning on, my heart beated so fast. Hindi ko alam kung bakit ganito na lang katindi ang tibok ng puso ko.

"Sky." He turned his eyes and he met mine.

"Anong ginagawa mo rito?" pagtataka nya.

"May gusto lang akong sabihin sa'yo."
Iniwasan nya ako ng tingin.

"Alam ko ang ginawa mo para kay Cait. And thank you sa ginawa mo para sa kanya. I appreciated that idea of yours, Sky." He turned back his eyes on me.

"Nagkaayos na ba kayo?" Tumango ako at gano'n din sya.

"May next subject ka pa ba?" tanong ko.

"I'm having my last one."

"Pwede ba tayong magkita after your class?"
Matinding kaba ang kumakalabog sa aking dibdib. At sa inner part ko, natatakot ako sa kanya. Parati akong takot sa lalaki lalo na kapag medyo seryoso at tahimik.

"I will call you," sagot nya. I make a short nod for it. Parang gusto ko ng itanong si Tyler sa kanya. Improper naman din kasi kung gagawin ko 'yon tapos hindi pa sya totally free.

When I came home, hawak ko pa rin ang phone ko. Hinihintay ko ang kanyang tawag. Kahit ano ay ginawa ko. Nagmasid, nagbasa ng libro, nagsusulat at maging kumain ng popcorn at uminom ng juice. Gross! Hindi pa rin sya tumatawag.

Marahan kong nilingon ang kinaroroonan ng aking wall clock. Kanina pa sila nakalabas.
I tried to reach him pero busy ang network nya. Walang s'ya na sumasagot.

Getting my bag, umalis ako. Tinungo ko ang Unit nya. Since kaibigan ko si Kim, alam kong magkalapit lang ang mga rooms nila. Pressing the doorbell, nanatili akong nakatayo sa harap ng kanyang pinto. Naghintay ako ng matagal bago pa nya ako nagawang pagbuksan.

"Are you busy?" tanong ko nang makita sya.

"I'm sorry. Kalalabas ko lang mula sa silid," he said. "Come inside."

He's wearing white shirt and shorts, including his shoes. He likes white.
No hesitation, pumasok na rin ako.

"Kanina ka pa ba sa labas?"

"Not so."

"I'm sorry. Hindi ko agad napansin ang pag-doorbell mo," paliwanag nya. "Hindi na rin kita nagawang tawagan kasi naging busy ako lately."

"It's okay," I said, nodding.

"What do you want to eat?"

"Hindi na kailangan. Salamat."

"I will get some drinks for us."
He brought a red wine. He poured it in two glasses.

"Don't worry, hindi ito nakakalasing," he said while extending it. "This could be better, than of nothing."

"Thanks," I said, accepting it. He sat near me.

"You helped her for a better moment. Iyon ang bagay na hindi ko nagawa sa kanya bilang kaibigan."

"She deserved a better treatment. Ginawa ko 'yon kasi alam kong iyon ang tama."

"Did she ever told you about someone?"

"Wala syang binanggit sa akin. Bakit mo naitanong?"

"She told me about you."
Tumingin sya sa akin. Not bad.

"Kilala mo ba si Tyler?"

"Yes," he said. "Actually, he died three years ago."

"How it comes?"

He stood. "He died due to car accident."

"No. That's not true." Isang mahinang boses ang lumabas sa aking bibig. Aminado akong hindi totoo ang kanyang sinabi.
At kung gano'n man, bakit ngayon ko lang nalaman ang tungkol sa pagkawala nya?

"Hindi pwede... Hindi maaari."

"He told me anything, everything about you," he said. "You're so special to him."

"Hinintay ko sya ng matagal, tapos ito?"
Ito lang pala ang bubungad sa akin?

"In just one glimpse, everything changed," tugon nya.

I'm expecting and waiting for nothing. Akala ko, sya ang makakapag-bigay ng daan para makita syang muli.

"You didn't understand, Sky. You will never... Kung alam mo lang." Bigla kong naramdaman ang pag-init ng magkabila kong pisngi and even the wet from my eyes. Tsk!

"Hindi bagay sa iyo ang umiyak. Kung sya ang kaharap mo ngayon, for sure maiinis sya sa'yo."
I wiped it away and fixed myself. It's just acting like 'Im really okay' though I'm not. Pretending is easy. Isn't it?

"Thank you for telling me about him. And now, I know." I get my bag and make a stand. He suddenly holds my hand.

"I'm sorry," giit n'ya. "Sorry kung ngayon ko lang sinabi sa'yo ang tungkol sa kanya."

"I have to go. Salamat."

Umalis ako na parang ewan. He made me broken. I'm too fragile now. Crying is my loudest shout. Ito ang great weakness ko. Siguro kahit sino, kahinaan ang pag-iyak. Hindi ko akalaing masakit din pala. Hindi ko lubos maisip kung bakit hanggang ngayon, naghihintay pa rin ako at umaasa.