- Najbardziej niebezpieczną osobą jest ten, który słucha, myśli i obserwuje. - powiedział Carlos niezwykle poważnym tonem. - Taka jedna osoba idzie właśnie obok nas. Przeraża mnie.

- Nic ci nie zrobię, Carlos, spokojnie. - odparła Crystal ze śmiechem, spoglądając na chłopaka kątem oka.

- Znam cię już tyle czasu, ale twoje oczy przerażają mnie za każdym razem, gdy na mnie patrzysz. Jest w nich coś, czego nie potrafię określić.

- Mnie się podobają. - stwierdził Nick, jak gdyby nigdy nic, ściskając dłoń swojej ukochanej.

- To nie moja wina, że mam oczy swojego ojca. - oznajmiła Crystal, wzruszając ramionami.

- Twój tata też cierpiał na heterochromię?

- Tak się składa, że tak. - przytaknęła od razu, przenosząc swój wzrok na Nicka. - Często też powtarzał mi, że pewność siebie nie bierze się z tego, że zawsze masz rację, ale z tego, że nie boisz się pomylić. Tego się trzymam. - dodała, po czym zatrzymała się nagle przed jedną z wielu bram na posesje. - Jesteśmy już.

Zarówno Nick, jak i Carlos spojrzeli na ogromną posiadłość, przed którą stanęli. Przed nią znajdowało się już kilka osób, na podjeździe stały nowe samochody, ich motory. Trawnik był idealnie przystrzyżony, podobnie do krzaczków. W bramie można było się wtedy nawet przejrzeć, ale to cały budynek robił największe wrażenie. Aż ciężko było go wtedy opisać.

- Skąd wzięłaś pieniądze na tą willę? Okradłaś bank, czy co?

- W pewnym sensie tak. - zaśmiała się Crystal, nie zamierzając im wtedy kłamać. - Rodzice zostawili mi ogromne pieniądze w spadku. Jestem jedyną spadkobierczynią, nawet moje wujostwo o tym nie wiedziało.

- Czuję się jak wieśniak w tym momencie. - skwitował Carlos, czując się wyjątkowo mały w tamtym momencie.

- To wszystko jest teraz nasze, panowie. - oznajmiła, puszczając dłoń Nicka, by stanąć z nimi twarzą w twarz. - Wejdźmy może.

Crystal pchnęła bramę, otwierając ją na oścież. Kilka osób spojrzało na nią, kiedy szła spokojnie w ich stronę. Przystanęła jednak na chwilę, po czym kucnęła. Dwa dobermany zwróciły się w jej stronę, na co się uśmiechnęła, uwalniając je ze smyczy. Psy jednak nie uciekły, a zostały przy jej nogach.

- Mam was tam zaciągnąć siłą?

Nick zerknął na przyjaciela, poklepał go po plecach, po czym ruszył do swojej ukochanej. Objął ją ramieniem w pasie i cmoknął w policzek. Crystal uśmiechnęła się delikatnie, wyciągając dłoń w stronę Carlosa.

- Chodź. Pokażę wam wnętrze. - powiedziała na zachętę, w nadziei, że chłopak ruszy się z miejsca. - Witam w nowym domu, chłopcy.

To wtedy zaczynało się to wszystko. Nowe życie.