— Przestań — usłyszałem ochrypły głos za swoimi plecami — bo będę musiał cię unieszkodliwić...

Severin Freund. Naczelny strażnik prawa i sprawiedliwości.

— Niby czym? — zakpiłem, cofając od Domena, który zemdlał i odwracając się tak, by spojrzeć Niemcowi w oczy. — Cegłą? Kawałkiem bezużytecznej gliny? Kupką gruzu?

— Być może... Zanim zdążysz dźgnąć mnie pogrzebaczem, dostaniesz cegłą. — Ważył w dłoniach jasnopomarańczowy kawałek materiału budowlanego.
— A to może być zabójcze połączenie...

— Najpierw musisz mieć siłę, by ją rzucić...

— Martwisz się o mnie? To urocze. Ale martw się o siebie i licz, że twój brat doznał amnezji.

— Ty mi pomagasz...

— Dzień miłosierdzia dla zwierząt... Nie licz na więcej.

Zacisnąłem dłonie na pręcie.

— Łap.

Rzucił małą paczuszkę w moją stronę. Mimowolnie wypuściłem z rąk pogrzebacz, który upadł na panele, wydając głuchy dźwięk, upadając na podłogę i złapałem rzucony przez irytującego Niemca przedmiot.

Pudełko z lekami. Na wierzchu leżały brane przeze mnie psychotropy.

— Pilnuj się, Prevc — rzekł i wziął na plecy Domena. — Nie zawsze będę mógł pomóc. Jak wiesz zasięg trzy metry pod ziemią jest ograniczony.

Zaśmiał się histerycznie i splunął krwią.

— I ciebie dopadła ręka Boska.

— Być może. — Zlustrował mnie wzrokiem. — Ale ciebie też dopadnie. — Zamyślił się. — Już dopadła — poprawił się. — Zabrała ci Kamila. Nie... Sam go sobie odebrałeś... Ta świadomość musi doprowadzać cię do szaleństwa, do utraty resztek kontroli nad swoim życiem. Wyrzuty sumienia cię zabijają. Grasz niedostępnego, a w środku przeżywasz mękę. Zabić kogoś kogo się kocha nad życie, to musi boleć, prawda?

— Nie masz o niczym pojęcia! — gwałtownie zaprzeczyłem.

— Może mam, może nie mam. Ale prawda kłuje cię w oczy i popycha w otchłań szaleństwa. To ono kontroluje ciebie, a nie ty je. Ale kim ja jestem, by prawić ci mora...

— Mimo wszystko nadal tu jesteś... Chociaż w każdej chwili mo...

— ... możesz mnie zabić. Gdybyś chciał, już byłbym martwy. I ty to wiesz, i ja to wiem. Zresztą ja nie jestem jeszcze twoją ofiarą. — Spojrzał znacząco na Domena. — Ale będę... Nie dziś, nie jutro, a pojutrze lub w przyszłym tygodniu. To nieuniknione.

— Wyjdź.

Uśmiechnął się i zauważyłem krew na jego wargach. Nie czerwoną tylko czarną.

Otarł je.

— Do zobaczenia, Prevc.

Jak się pojawił, tak znikł wraz z moim bratem.

Severin Freund, strażnik porządku w skocznym świecie.

Gasł.

I było mi go żal.