Christopher pov.:

Minęło kilka tygodni odkąd ten irytujący dzieciak został moim asystentem. Przez ten czas chodziłem strasznie nerwowy, czego sam nie potrafiłem zrozumieć, ale gdy widziałem Willa i Belle to coś mnie trafiało...

-Dzień dobry- wymamrotał rudzielec i postawił na moim biurku kawę, po czym usiadł na swoim miejscu. Było to już rutyną. Chłopak wiedział, że i tak w pierwszej kolejności wyślę go po kawę, więc postanowił nie nadrabiać drogi.

-Dobry- mruknąłem i podpisałem kolejny dokument. -Jutro mamy wyjazd służbowy.

-My?- zdziwił się.

-Tak. Jedzie pan ze mną. Coś nie tak, panie Simon?- rzuciłem mu przelotne spojrzenie.

-Nie.- zacisnął zęby.

"Niech cię piekło pochłonie, cholerniku!" - usłyszałem jego myśli i uśmiechnąłem się pod nosem. Piekło, huh?

Time skip:

William pov.:

Nadeszła pora lunchu, więc pospiesznie wyszedłem z biura. Czy ten remont mojego gabinetu musi się tak dłużyć? Mam już dość dzielenia biurka z tym nieziemsko przystojnym draniem.

-Willy!- zawołała uśmiechnięta Belle i podbiegła do mnie. -Zjemy razem lunch?

-Chętnie- uśmiechnąłem się do niej, a ona poprawiła okulary.

-Super, więc chodźmy- rzuciła radośnie i ruszyła w kierunku biurowej stołówki.

Zaśmiałem się i ruszyłem za nią. Szybko wybraliśmy swoje zestawy obiadowe i zajęliśmy stolik przy oknie.

-Hej, Belle... Mam pytanie- spojrzałem na nią. -Szef powiedział, że jutro ja i on mamy wyjazd służbowy. Wiesz coś o tym?

-Jasne...- przełknęła kawałek kurczaka. -Jedziecie do Canterbury. Dyrektor ma tam do podpisania jakąś umowę.

-A ja mu tam do czego?- zdziwiłem się i w tym momencie nasz kochany pan dyrektor (wyczujcie ten sarkazm) raczył zjawić się na stołówce. Popatrzył na naszą dwójkę, po czym prychnął ostentacyjnie i poszedł po jedzenie.

-Też się zastanawiam- Belle zmarszczyła brwi. -Zwykle nie bierze ze sobą asystentów na spotkania służbowe, zwłaszcza tego typu. Gdybym go nie znała to powiedziałabym, że jest zazdrosny i chce trzymać nas z dala od siebie...

Miodowowłosa się zaśmiała, a ja razem z nią. Wielki pan Maxwell... Zazdrosny? Ciekawe o co...

Po chwili jednak spoważnieliśmy.

-Tak czy siak, muszę jechać z nim- zauważyłem, a moja przyjaciółka pokiwała głową.

-Nie martw się tym, Willy- sięgnęła przez stół i roztrzepała moją fryzurę. -To tylko zwykły wyjazd. Co złego może się stać?

Westchnąłem i poprawiłem włosy. Właśnie... Co złego może się stać?

Time skip (następnego dnia):

Christopher pov.:

-Spóźnienie, panie Simon- mruknąłem, kiedy rudzielec raczył łaskawie wsiąść do mojego auta. Specjalnie po niego podjechałem, a ten gówniarz się spóźnia... Phi! Zero kultury.

-Cokolwiek- ziewnął cicho, a ja odpaliłem swojego kochanego Mercedesa AMG E 53 Coupe.

Wycofałem spod domu pracownika i skierowałem się na ulicę prowadzącą do Canterbury. Chłopak ciągle ziewał, więc sięgnąłem do tyłu i podałem mu koc.

-Droga zajmie nam jakieś półtorej godziny. Prześpij się. Obudzę cię, gdy będziemy na miejscu- powiedziałem, na co William posłał mi wdzięczny uśmiech i owinął się kocem, a po chwili już spał.

Uśmiechnąłem się na ten widok, ale po chwili zacisnąłem usta w wąską kreskę. Obdarzanie ludzi uczuciami było niebezpieczne i często pchało wampiry w otchłań szaleństwa. Wystarczy tylko wspomnieć co z moim ojcem zrobiła miłość...

Time skip:

Nareszcie na miejscu. Zaparkowałem pod hotelem i obudziłem swojego pasażera.

-Huh? Już jesteśmy?- przetarł zaspane oczy i podniósł plecak, który wcześniej położył pod nogami, na podłodze.

-Tak- odparłem i wrzuciłem koc na tylne siedzenie, po czym wysiedliśmy.

-Gdzie my właściwie jesteśmy?- spytał, rozglądając się dokoła. Wyglądał, jak małe, zagubione dziecko, co wydawało mi się całkiem urocze.

"A co jak on mnie zgwałci, zabije i ukryje moje zwłoki w jakiejś piwnicy?" - odczytałem jego myśli i zdusiłem chęć histerycznego wręcz śmiechu. Jego pomysły były czasem godne geniusza...

-Zatrzymamy się w tym hotelu- wyjaśniłem i ruszyliśmy do środka, gdzie odebrałem klucze, bo zameldowałem nas już wczoraj. -Mamy wspólny pokój. Mam nadzieję, że ci to nie przeszkadza...

-Chyba nie- mruknął i wyszliśmy z windy.

Otworzyłem nasz pokój i przepuściłem młodszego przodem.

-Co do...?!- zaczął i wrócił do mnie. -To ma być jakiś nieśmieszny żart?!

-O co ci chodzi?- założyłem ramiona na piersi i uniosłem brwi w oznace zdziwienia. Mój asystent zazgrzytał zębami i pociągnął mnie za rękaw bluzy.

-Sam zobacz!- warknął i wskazał na nasze łóżka. A właściwie łóżko... Jedno... Dwuosobowe... Prawie małżeńskie...

-Że co?!- zawołałem i poczułem na czole pulsującą żyłkę. Przecież wczoraj wyraźnie zaznaczyłem, że chcę pokój z DWOMA łóżkami. OSOBNYMI. Czy w tym hotelu naprawdę pracują aż takie cymbały, które nie rozumieją po angielsku?

Zadzwoniłem do recepcji, żeby wyjaśnić to nieporozumienie. Okazało się, że aktualnie nie ma wolnych pokoi dwuosobowych z pojedynczymi łóżkami, ale wczoraj zapomnieli o tym wspomnieć. No, co za... Idioci. Po powrocie do Londynu wysmaruję im za to taką opinię, że się do końca życia nie pozbierają.

-I co?- spytał miodowooki, gdy odłożyłem słuchawkę.

-"Aktualnie nie posiadamy dwuosobowych pokoi z pojedynczymi łóżkami. Wczoraj zapomnieliśmy o tym wspomnieć. Bardzo przepraszamy za kłopot"- przedrzeźniłem tą kretynkę, z którą rozmawiałem. -Wygląda na to, że będziemy musieli się jakoś przemęczyć...

-Nie będę z tobą spał!- chłopak zmarszczył brwi.

-Daj spokój. To tylko jedna noc- zauważyłem, ale dzieciak pokręcił rudą łepetyną.

-Nie.Ma.Mowy.- wysyczał przez zaciśnięte zęby. -Powiedziałem, że nie będę z tobą spał. Znajdź sobie jakiś kawałek podłogi.

-Chyba cię coś boli, chłopczyku!- warknąłem na niego. -Nie będę spał na podłodze. Mowy nie ma.

-A skąd mam mieć pewność, że nie jesteś jakimś zboczeńcem i nie zrobiłeś tego specjalnie?!- fuknął na mnie. -Nie śpisz ze mną!

Zacisnąłem szczękę, żeby nic mu nie zrobić. Głupi szczeniak...

-Cokolwiek...- westchnąłem i wyszedłem z pokoju, po czym skierowałem się do baru. Irytujący bachor. Podniósł mi tylko ciśnienie... Muszę się czegoś napić, żeby nie wbić w kogoś kłów, a mówiąc "kogoś" mam na myśli tego dzieciaka, którego zostawiłem w pokoju.

Time skip:

William pov.:

Minęła kolejna godzina, a brunet dalej nie wracał. Zacząłem się martwić, bo była już dość późna pora.

W końcu usłyszałem dźwięk otwieranych, a później zamykanych, drzwi, następnie łomot i kilka przekleństw. Wyszedłem na spotkanie mężczyzny i zobaczyłem, że próbuje podnieść się z podłogi, więc podszedłem i mu pomogłem. A przynajmniej próbowałem...

-Zostaw mnie!- warknął niewyraźnie i czknął kilka razy, wymachując rękami we wszystkie strony, jakby odganiał upierdliwą muchę. Westchnąłem cicho. Mężczyzna był pijany jak bela. -Dam...- czknął. -Dam... sobie... radę...

-Tak, tak...- mruknąłem i pomogłem mu zdjąć buty, po czym chwyciłem go pod pachami, podniosłem do pionu, a następnie zacząłem prowadzić w stronę łóżka. I wszystko byłoby cudownie, gdybym się nie potknął.

Popchnąłem szarookiego na łóżko i wystawiłem dłonie przed siebie. Pech chciał, że zahaczyłem prawym łokciem o kant szafki nocnej i zdarłem sobie skórę. Syknąłem i przyłożyłem lewą dłoń do zranionego miejsca.

Zajęty niewielką raną, nie zwracałem uwagi na swojego szefa, który klęknął przy mnie. Oprzytomniałem, gdy poczułem, jak ktoś chwyta mnie za nadgarstek i zaczyna delikatnie lizać zranione miejsce.

Natychmiastowo wyrwałem rękę, co sprawiło, że spojrzał na mnie czerwonymi oczami, a z kącika ust skapnęła mu kropelka krwi. Uchyliłem usta, żeby coś powiedzieć, ale nie zdążyłem.

-Smaczne... Chcę więcej!- warknął cicho i rzucił się na mnie z prędkością błyskawicy...