Rano obudził mnie telefon. Spoglądając na wyświetlacz telefonu, zauważyłam, że dzwoni tata.

- Halo. - powiedziałam zmęczonym głosem.

Dopiero po chwili uświadomiłam sobie jak bardzo jestem na niego zła. Ale nie, nie będę na niego krzyczeć i żądać wyjaśnień przez telefon. Poczekam, aż się spotkamy.

- Hej, córeczko. Dzwoniłaś do mnie dużo razy i chciałem spytać dlaczego. - hmm... bo nie miałam gdzie mieszkać.

- Cześć. Chciałam tylko cię odwiedzić. - powiedziałam po chwili zawachania. Przecież nie powiem mu prawdy. Z reszta i tak już wszystko w porządku.

- Byłem u babci i nie wzięłam telefonu. - u babci. Młoda ta moja babcia.

- Muszę kończyć. Pa. - pożegnałam się, nie chcąc powiedzieć nic niestosownego.

Zanim tata zdążył odwzajemnić moje pożegnanie, rozłączyłam się.

Kłamstwo za kłamstwem. Ściema za ściemą. Oszustwo za oszustem.
A gdzie ta cała sprawiedliwość o której się ciągle mówi? A gdzie te wartości jakimi są szczerość i zaufanie? Chwilami mam wrażenie, że całe moje życie to jedno wielkie kłamstwo.

Może tak na prawde nazywam się Angelina Jolie, mam męża i dwójkę dzieci, którzy najwyraźniej się do mnie nie przyznają. A może przed wypadkiem wierzyłam w Allaha i brałam udział w atakach terrorystycznych, po czym zmieniłam tożsamość, aby działać z ukrycia.

Pogrążając się w coraz bardziej chorych myślach, zorientowałam się, że najprawdopodobniej jestem sama. Wstałam z łóżka, i odwiedziłam każde z pomieszczeń, aby utwierdzić się w moich przekonaniach. No i miałam rację.

Wróciłam do pokoju, aby wsunąć na siebie moją ulubioną stylizację, czyli przewygodny dres. Następnie udałam się do łazienki. Stanęłam przed lustrem, aby przez następne pięć minut wpatrywać się w moje odbicie.

Nadal nie mogę przyzwyczaić się do moich blond włosów oraz braku grzywki.

Uśmiechając się sama do własnego odbicia, usłyszałam dźwięk przechodzącego SMS-a. W biegu upiełam włosy w koka.

Oczywiście po drodze do telefonu, potknęłam się o własne nogi, przez co prawdopodobnie na moim ciele już wkrótce pojawi się siniak.

Zac: Już wstałaś księżniczko?

Zauważyłam na wyświetlaczu swojego telefonu. Po chwili zorientowałam się, że już dziesiąta. Na prawdę tak długo spałam?

Nie pamiętam kiedy zasnęłam. Nie pamiętam również kiedy poszedł Zac i czy było to w nocy, czy rano.

Do Zac: Tak. Nawet nie wiem kiedy poszedłeś. :/

Zac: Starałem się, żeby cię nie obudzić. Byłem cichutko jak myszka. <333

Do Zac: Ty i cicho? Coś nowego.

Zac: Dla ciebie wszystko. Zaraz mam trening. Zadzwonię później  <333

Do Zac: Będę czekać :*

Odłożyłam telefon na półkę przy łóżku i wróciłam do łazienki. Spełniłam codzienny rytuał, malując rzęsy oraz myjąc zęby. O dziwo nie byłam głodna. To nawet dobrze. Przez ciągłe siedzenie w domu i stres trochę mi się przytyło.

Ponownie chwyciłam komórkę, aby skontaktować się z Laurą. Umówiłam się z nią na bieganie tam gdzie zawsze, czyli w parku.

Kuzynka Zac'a od razu się zgodziła. Praktycznie byłam już gotowa, więc chwilę później mogłam wyjść z domu.

Przebiegałyśmy dopiero kilkaset metrów, a ja już zrobiłam się zmęczona. Dlaczego? Sama nie wiem. Po prostu brakowało mi sił. Usiadłam na ławce, popijając wodę. Laura upewniła się czy wszystko w porządku i po moich zapewnieniach, że tak właśnie jest, ruszyła dalej.

Siedząc samotnie na ławce odebrałam telefon. Nie był on ani od Zac'a, ani od taty, lecz od p.Miller. Zapomniałam, że miałam się z nią skontaktować w sprawie pracy. 

- Halo. - odebrałam połączenie.

-Dzień dobry, Katie.

- Dzień dobry.

- Dzwonie, żeby ci powiedzieć, że moją propozycja jest nadal aktualna, więc jeśli chcesz u mnie pracować...

- Od kiedy mogę zacząć? - przerwałam. 

- Możesz nawet od jutra. Wyślę ci adres oraz godzinę SMS-em.

Po tych słowach pożegnałam się z p. Miller.

- Już lepiej? - pobiegła Laura, a ja przytakłam i ruszyłam tak szybko, jak tylko mogłam. - Nie tak szybko! 

***

Gdy wróciłam do domu, nadal nikogo w nim nie było. Zjadłam kanapkę z serem, a następnie poszłam pod prysznic.

Wracając do salonu, zobaczyłam nieodebrane połączenia od Zac'a. Wybrałam przycisk "oddzwoń"

- No hej, dzwoniłeś? - po co pytam, skoro wiem?

- Chciałabyś się spotkać?

- Teraz? - spojrzałam na swoje odbicie w lustrze na korytarzu.

- Za pół godziny w centrum?

- Randka?

- Randka.

- Nie za wcześnie na randkę? - zapytałam zważając na to, że dopiero po czternastej.

- Będziemy mieć więcej czasu.

- Na?

- Na co tylko będziesz chciała.

- Brzmi bardzo kusząco. - uśmiechnęłam się praktycznie sama do siebie, po czym dostrzegłam bluzę Zac'a wiszącą na wieszaku.

- To do zobaczenia, księżniczko.

- Zapomniałeś... - usłyszałam dźwięk zakończonego połączenia.

Odłożyłam telefon na szafkę i udałam się do łazienki. Hmm.. spotkanie. Tylko jak właściwie powinnam się ubrać? Może ubiorę sukienkę? Nie, wydaje mi się, że będzie mi w niej za zimno. Po za tym Zac nie mówił, że mam się ubrać odświętnie. W sumie to nic nie mówił.

Po krótkim namyśle wsunęłam na siebie swój ulubiony zestaw, zaraz po dresie, czyli obcisłe czarne jeansy oraz czarny t-shirt. Nie, wyglądam w tym zbyt normalnie - pomyślałam. Ściągnęłam koszulkę, i przebrałam ją na białą koszule. Teraz wyglądam jak na apel z okazji zakączenia roku szkolnego. 

Zostało mi jakieś dziesięć minut do wyjścia, a ja nie byłam ani pomalowana, ani nie wiedziałam co ubrać.

Nie miałabym czasu na wyprasowanie czegokolwiek, dlatego ostatecznie wsunęłam na sobie granatową sukienkę, z wycięciem na plecach. Pierwszy raz od wypadku mam ją na sobie.

Pobiegłam do łazienki, aby zrobić makijaż. Pomalowałam rzęsy w ekspresowym tempie, oraz użyłam trochę fluidu, aby ukryć niedoskonałości. Usta pomalowałam blyszczykiem.

Na nogi założyłam czarne klasycznie szpilki oraz skórzaną kurtkę. Po tym byłam już gotowa. Ściągnęłam tylko bluzę Zac'a z wieszaka i wyszłam, zakluczając je za sobą drzwi. Klucze zaniosłam do sąsiadki z naprzeciwka, tak jak prosił Eric.

***

- Hej kochanie. - przywitał mnie Zac, gorącym pocałunkiem.

- Hej. Długo czekasz? - fakt spóźniłam się z dwie minuty, ale to chyba nie tragedia?

- Przed chwilą przyszedłem. Masz tą sukienkę. - Zac patrzył na mnie jak zaczarowany, a uśmiech nie schodził mu z ust.

- Tą?

- Miałaś ją na sobie kiedy się poznaliśmy. Szłaś plażą z Susan i Amy, a ja..

- A ty z Adam'em graliście w siatkówkę.

- Właśnie tak.. ale to było. Pamiętasz?

No właśnie, ja coś pamiętam. Znowu coś pamiętam. Nagle poczułam się, jakbym obejrzała film że swojego życia, w mega przyspieszonym tempie.

- Patrzyłeś na mnie bardzo długo, a później podeszłeś, zapytać czy zagramy z tobą. Pocałowałeś mnie..

- A ty odeszłaś, bez słowa.

- Bo czekałam na Cody'ego.

Wakacje. Miesiąc przed wypadkiem? Może kilka tygodni. Wyszłam na plaże po kłótni z taty z mamą. Nie wiem o co się kłócili. Kłócili się często. Nie mogłam tego znieść, dlatego wybiegłam. W tej sukience. W czarnych trampkach i okularach przeciwsłonecznych.

- Wszystko okej? - zapytał Zac.

- Tak. Zamyśliłam się. - i przypomniałam sobie dzień, w którym się poznaliśmy.

- Moja bluza? - zapytał chłopak, wskazując palcem na część garderoby, którą trzymałam w ręce. W jego głosie było słychać zdenerwowanie. Niby zapytał, ale pewni wiedział, że to jego.

- Tak, zapomniałeś wziąć. - Zac praktycznie wyrwał mi bluzę z rąk.

Spojrzałam na ziemię. Leżała na niej torebeczka z białym proszkiem, która prawdopodobnie wyleciał z kieszeni bluzy Zac'a. Obiecywał...

Przepraszam, za długa nieobecność, jednak z powodów prywatnych, nie byłam w stanie pisać. Teraz postaram się dodawać rozdziały regularnie. Queen_Patysia 💕