Sobota. Wstałem dość wcześnie, żeby trochę ogarnąć mieszkanie. Mimo, że gosposia przychodziła dwa razy w tygodniu, nadal zbierało się sporo rzeczy podczas jej nieobecności między zmianami. Nie miałem nic przeciwko sprzątaniu – nigdy. Wręcz ta czynność ogromnie mnie uspokajała i dawała możliwość pozbycia się wszystkich złych emocji. W dość wolnym tempie (wręcz ślimaczym) ściągałem książki z regału, kiedy nagle usłyszałem powtarzające się nawoływanie córki. Od razu zerwałem się do biegu, by jak najszybciej do niej dotrzeć.

- Co się dzieje, skarbie? – zapytałem, podbiegając do jej łóżka, w którym leżała, zakopana w pierzynce. – Śniło ci się coś złego?

- Nie. – pokręciła głową, wierzchem dłoni przecierając załzawione oczka. – Bardzo mi zimno, tatusiu.

Zmarszczyłem brwi i przyłożyłem dłoń do jej czoła. Szybko odsunąłem dłoń od jej palącej skóry i westchnąłem pod nosem.

- Poczekaj tu chwilkę, pójdę po termometr.

- Jestem chora?

- Jest taka możliwość, mała, ale na pewno szybko wrócisz do zdrowia, jesteś silna! – uśmiechnąłem się do niej.

- Jak tatuś! – odwzajemniła uśmiech.

- Oczywiście, kochanie.

Nie zwlekając niepotrzebnie, udałem się do kuchni, gdzie w szafce miałem skrytą apteczkę i wyciągnąłem z niej urządzenie, którego tak pilnie potrzebowałem. Wróciłem się do mojej córki i po zmierzeniu jej temperatury, skrzywiłem się widząc świecący na czerwono ekranik. Westchnąłem i przykryłem ją dodatkowym kocem. Zauważając, że znowu usnęła, cicho wstałem i wróciłem do kuchni po miskę z zimną wodą, a po drodze zgarnąłem mały ręcznik z łazienki. Ponownie przysiadłem przy jej łóżku i namoczyłem ręcznik, by zrobić Yoorze okład. Postarałem się być jak najbardziej delikatny, by jej nie wybudzić ze snu. Teraz potrzebuje odpoczynku o wiele bardziej niż ktokolwiek inny.

Po ułożeniu zimnego ręcznika na jej czole, wróciłem do pokoju i wziąłem telefon, by powiadomić Jimina, że niestety plany uległy zmianie.

- Mmm, halo? – mruknął zaspanym głosem.

- Wybacz Jiminie, że dzwonię tak wcześnie, nie pomyślałem, że jeszcze śpisz. – westchnąłem.

- Hyung? Ah, to nic. Coś się stało? – ożywił się zaraz po tym jak dowiedział się z kim rozmawia.

- Z przykrością muszę odwołać naszą dzisiejszą kolację. Yoora ma gorączkę i podejrzewam, że nie zbiję jej do wieczora. Muszę jej pilnować.

- O nie, biedna. – jęknął. ­– To ja może przyjadę z zakupami? Kupię jakieś leki.

- Nie musisz, skarbie. Ewentualnie zadzwonię po Jina.

- Ale chcę. Chcę wam pomóc.

Uśmiechnąłem się delikatnie i podrapałem po karku.

- Nie chcę ci zabierać wolnego czasu.

- Wolny czas spędzony z wami, a moimi klejącymi się do siebie współlokatorami... Chyba podjąłem decyzję. – zaśmialiśmy się razem. – Zaraz się zbiorę, poproszę Jeongguka o podwózkę. Będę za maksymalnie trzy godziny.

- Jesteś aniołem, Minnie.

- Niektórzy powiedzieliby inaczej.

- Opinia innych się nie liczy.

- Tak, wiem, wiem. – parsknął. – Hyung, ja idę i widzimy się niedługo. Co mała lubi?

- Jakbyś mógł jej kupić truskawki, oddam ci później pieniądze za te zakupy.

- Oddać mi możesz co innego, od zakupów nie zbiednieję. Lecę, buziaki.

Rozłączył się zanim jeszcze zacząłem protestować. Pokręciłem głową i wróciłem do układania książek. Czas mijał powoli. Każda minuta wydawała mi się dłużyć niemiłosiernie. Co jakiś czas zaglądałem też do Yoory, aby zmienić jej okład i przy okazji sprawdzić jak się ma. Wiedziałem, że prędzej czy później coś złapie, co roku leży przynajmniej tydzień w łóżku przed świętami albo po nich. Nie wiedziałem jak jeszcze to rozegram teraz, bo wcześniej to Mira zajmowała się małą podczas jej chorób, a ja pracowałem. Jeśli nic się nie zmieni do jutra to będę musiał zadzwonić do Seokjina, abym mógł pracować w domu.

Kiedy Yoora zaczęła się znowu budzić, przyniosłem jej miskę owsianki z truskawkami. Nawet jeśli miałaby zjeść same truskawki, ważne jest to, że coś zje. Pomiędzy podawanymi łyżeczkami z jej przysmakiem, napisałem Jiminowi smsa, by wszedł kodem, który przesłałem mu w następnej wiadomości. Mógł pojawić się w każdej chwili, a nie chciałem odchodzić od Yoory, kiedy je w łóżku. W odpowiedzi otrzymałem wiadomość, że powinien być już za kilka minut. Uśmiechnąłem się delikatnie i w dalszym ciągu pomagałem córce zjeść późne śniadanie.

- Tatusiu, a co z zakupami? – zapytała.

- Spokojnie, tatuś już wszystko załatwił. Nasz specjalny kurier powinien być za kilka minut. – ucałowałem jej czoło.

- Ale ja chciałam jechać z tobą. – pociągnęła nosem i wytarła łzy z kącików oczu.

- Wiem, skarbie. Pojedziemy za tydzień. I później za następny tydzień i następny. – zapewniłem ją, odgarniając jej włosy z czoła. – Zakupy nam nie uciekną.

- Pojedziemy?

- Oczywiście, słońce. I pojedziemy po nowego misia? – zaproponowałem z szerokim uśmiechem.

- Chcę kaczuszkę! – pisnęła podekscytowana.

- Na pewno znajdziemy jakąś pluszową kaczuszkę. – zaśmiałem się. – Moja mała kaczuszka. – nacisnąłem jej nos i wziąłem ją na kolana, żeby ją przytulić do siebie.

Chwilę tak siedzieliśmy w ciszy, do czasu aż Yoora nie zeskoczyła z moich kolan i pobiegła w stronę wyjścia z pokoju, w którym stał już Jimin. Dziewczynka od razu rzuciła się do niego z piskiem, a Parkowi nie pozostało nic innego jak objąć ją. Przypatrywałem się im z delikatnym uśmiechem. Naprawdę dobrze było widzieć, że moja córka tak dobrze przechodzi ten ciężki dla nas czas. W końcu oboje spojrzeli na mnie i Jimin chyba coś do mnie mówił, jednak ja byłem w swoich myślach, natomiast moje myśli były wypełnione sześciolatką trzymaną w tym momencie na rękach przez mojego asystenta.

- Tato! – krzyknęła dziewczynka, kiedy podeszli do mnie bliżej.

- Tak? Co się dzieje?

- Odpłynąłeś, hyung. – zaśmiał się Jimin. – Ciągle się na nas patrzyłeś, a my do ciebie mówiliśmy.

Odchrząknąłem i wyprostowałem się.

- Zamyśliłem się po prostu. – odrzekłem jak gdyby nigdy nic.

- Dobrze, dobrze. W takim razie idę rozpakować zakupy, skoro wróciłeś na ziemię. – powiedział Jimin i chciał mi przekazać małą, jednak ona zaczęła protestować.

- Nie! Ja chcę spać z Jiminem! Jiminie oppa, proszę. – jęknęła i trzymała się go kurczowo.

- A nie chcesz się jeszcze poprzytulać z tatą? – zapytał delikatnie blondyn.

- Nie! Chcę się przytulać z tobą!

- Okej, w porządku. – westchnąłem, wstając z łóżka małej. – Ja pójdę wszystko ogarnąć.

- Wybacz, mogłem najpierw rozpakować zakupy. – powiedział do mnie Jimin, uśmiechając się smutno.

- W porządku, Minnie. Zostań z małą. Później do was przyjdę.

- Dobrze.

- Pa, tatusiu! – zawołała do mnie Yoora, machając na pożegnanie.

- Pa, słonko, spróbuj się przespać jeszcze, okej?

- Dobrze!

Wyszedłem z pokoju i przymknąłem delikatnie drzwi, później udałem się do kuchni. Rozpakowywałem po kolei siatki, wzdychając pod nosem co jakiś czas. Zastanawiałem się co takiego Jimin miał w sobie, że Yoora aż tak bardzo go polubiła – do tego stopnia, że nie chciał go puszczać gdy tylko pojawiał się w zasięgu jej wzroku. Nie miałem zamiaru narzekać, a byłem wręcz zadowolony z takiego obrotu spraw, bo wiele się słyszy jak dzieci nie akceptują kolejnych związków dzieci – a jak widać tutaj nie musiałem się obawiać o żadne przeciwstawianie się.

Stwierdziłem, że nie będę jeszcze wracać kiedy skończyłem sortować żywność i zacznę powoli gotować obiad. Kiedy Yoora chorowała na obiad zawsze robiłem jej ulubiony bibimbap z dużą ilością marchewki. Przygotowywałem wszystkie składniki i kiedy już miałem wszystko gotowe i tylko musiałem skończyć danie, chciałem iść do Yoory i Jimina, jednak w pewny momencie jakieś drobne dłonie zasłoniły moje oczy, a ja się tylko uśmiechnąłem.

- Kto tam? – zapytałem, odkładając szklankę z wodą, którą akurat miałem w dłoni.

- Zgadnij. – odpowiedział znany mi, ciepły głos.

- Moje drobne, kochane mochi. – mruknąłem, odwracając się do chłopaka przodem.

- Nowe przezwiska. Jesteś ostatnio dość kreatywny. – zaśmiał się młodszy.

- Zdarza mi się zabłysnąć.

- To prawda.

- Dziękuję za zakupy, skarbie. Znalazłem paragon w torbie i przesłałem ci już pieniądze. – powiedziałem i obdarowałem go drobnym, delikatnym pocałunkiem.

- Mówiłem ci, że nie musisz mi oddawać pieniędzy. – mruknął niezadowolony.

- To były zakupy dla mnie, to byłoby niemiłe, gdybym ci nie oddał pieniędzy.

- Może i błyszczysz kreatywnością, ale mądrość zostawiłeś chyba w biurze.

- Chcesz mnie zdenerwować czy zasmucić? – zapytałem, ściskając jego biodra.

- Chcę, żebyś mnie pocałował tak, że już się nie odezwę. – uśmiechnął się delikatnie.

Zaśmiałem się i przywarłem do jego ust. Nasz pocałunek od razu stal się bardzo agresywny i namiętny. Posadziłem młodszego na blacie, kontynuując gorący pocałunek. Jednak kto powiedział, że będzie to koniec dzisiejszych problemów? Obecność młodszego zawsze zapewniała mi bezpieczeństwo i pewność na coraz to lepsze jutro. Jednakże ktoś, a mam tu na myśli małą księżniczkę, przeszkodził nam w tej chwili namiętności.

- Czy Jiminie będzie moim tatusiem? 

witajcie, miłego dnia/wieczorku :]]