- Mamo, tato, Anna, muszę wam powiedzieć coś bardzo ważnego. Odkąd znów się pojawiliście to pierwszy raz czuję, że starszym można wierzyć.

- Jak miło, że tak to widzisz. - Odpowiedział Brad

- A jak by się stało coś mnie to możecie wziąć zawartość tej walizki.

- Możemy ją wziąć teraz. - Odpowiedziała
Judy.

- Nie, nie. Nasza ekipa ma złapać jakiegoś
kozła potwora, straszącego dzieciaki. Także, obowiązki wzywają.

- A możecie mnie zabrać? - Zapytałam.

- Sorki ale to niebezpieczne. Ten pot -
wór łapie niegrzeczne dzieci a ty ze
swoim charakterem.

- Ale ty nie masz wyboru. Jestem dość
uparta.

--------------------------------------------------------------

Fred w końcu zgodził się mnie zabrać pod warunkiem, że będę trzymała się
zdala. Wzięłam także ze sobą Ricky'ego, a właściwie Briggana. Zmieniłam mu
imię, żeby nie było pomyłek. Pojecha -
chliśmy do salonu gier. Chociaż nie
wiem właściwie po co.

- Anna, ty tu zostań. Była umowa.

- Ech... No oczywiście.

--------------------------------------------------------------

Briggan postawił uszy i zawęszył.

- A tamci tu po co? - Zapytał i wskazał
ogonem kierunek z którego podjechał
duży czarny samochód.

Przyjrzałam się uważnie i zobaczyłam, że samochód prowadzi nie kto inny jak Ricky.

- Nawet miło jeździć starym wehikułem
enigmy na jakąś brudną akcję. - Powie -
dział Ricky.

- Utrzymałeś... - Zaczęła Judy.

- Ten wozik w świetnym stanie. - Dokoń -
czył Brad.

Brad i Judy wyskoczyli z samochodu i zbliżyli się do wehikułu Freda przy czym
otworzyli tylne drzwi, a jak wiadomo
Fred jako wielbiciel pułapek zabez -
pieczył walizkę w której były trzy kawał -
ki dysku.

--------------------------------------------------------------

Przez kilka minut Brad i Judy próbowali
się dostać do dysku, ale przeszkodził im tłum uciekających ludzi. Ricky podjechał do nich.

- Do wozu! Szybko!

Brad i Judy wskoczyli do samochodu a ja z Brigganem postanowiliśmy pójść w ich ślady.

- Anna?! Ale co ty tu...

Kątem oka widziałam, że Ricky ma nieco zderiontowane i zaskoczone spojrzenie.

--------------------------------------------------------------

- Ta zagadka Krampusa jest naprawdę...
Bardzo... Intrygująca... - Powiedziała Judy gdy weszliśmy do tajnej kryjówki Ricky'ego.

- Ależ to żadna zagadka. Krampus, nadal dobrze pamiętam krzyki małych kinder gdy ich odwiedział w zimową noc. Ach, tak milutkie. - Wspominał Perykles.

- Miłe wspomnienia na bok! Ten Krampus może nam narobić sporo kłopotów! - Dodał Ricky.

" Brawo szefie! " Powiedziałam do niego w myślach.

- Ależ, niekoniecznie, Ricky. Do krypty!

Ricky wpisał kod, który ja oczywiście znałam i znaleźliśmy się w krypcie. Spojrzeliśmy na trzy kawałki dysku.

- Nie możemy pozwolić, żeby coś nam przeszkodziło w odebraniu trzech kawałków dysku, detektywom.

--------------------------------------------------------------

Po kilku niefortunnych próbach odebra -
nia Fredowi kawałków, wreszcie nam się udało. W oczach Briggana jak i całej reszty, błyszczało zwycięstwo.

- Cały dysk planysfery. - Marzyła Judy.

- Teraz jedynie pozostaje nam złożyć te kawałki w całość. - Rzekł Ricky.

Weszliśmy do krypty i jakie było nasze zdziwienie kiedy odkryliśmy, że pozostałe fragmenty zniknęły a w ich miejscu było nagranie.

-------------------------------------------------------------

Po jakże długiej przemowie Freda, który jak się okazało, specjalnie wymyślił tą zagadkę z Krampusem byliśmy tak zaskoczeni, że przez dłuższy czas nic nie mówiliśmy. Pierwszy ocknął się Brad.

- Co... Co się właściwie stało?

- Zdaje się, że dzieciaki z Brygady nas wykiwały. - Odpowiedziałam.

- Dzieciaki?! Ty nie bądź taka mądra. Ledwie dwa lata temu sama byłaś dzieckiem. - Odciął się Brad.

- Przestańcie! Jak przedszkolaki! - Uciszyła nas Judy.