LazyPandaXo
De spieren van mijn armen zijn langzaam op na het afleggen van de twee kilometer rit naar school. Met een aantal tussenstops om mijn ademhaling en spierpijn onder controle te krijgen, is het gelukt om dit in een uurtje af te leggen.

Het rubber knettert heen en weer op de stenen die een weg vormen naar de groene schoolpoort, en al gauw zie ik een roodharige jongen op me wachten. Zijn lichtblauwe ogen kun je al van ver opmerken en zijn witte tanden waar nu geen ijzeren blokjes op te vinden staan, sprankelen.

'Hey, David!' begroet hij me. Al gauw rem ik mijn snelheid af zodat hij de laatste meters naar me toe kan lopen. 'Alles goed?'

'Ja hoor, alleen een beetje moe,' antwoord ik. De geur van mannen deo overvalt me en prikken mijn neusgaten binnen. Hij bukt zich om zijn armen om me heen te kunnen gooien, waarna ik hetzelfde doe. Een korte omhelzing volgt, waarna hij rond me loopt en de ijzeren handvaten vast neemt.

'Dank je wel,' glimlach ik wanneer ik voel dat de banden slippen zonder dat ik enige moeite moet doen.

'Je weet toch dat ik het geen probleem vindt?' zegt hij en ik voel de ondergrond onder me verzachten. De harde dalstenen maken plaats voor gras, en met moeite geraken we erdoor.

'Weet ik, maar ik ben je er gewoon dankbaar voor.' De woorden glippen uit mijn lippen zonder erover na te denken. Deze discussie hebben we al vaak gehad, en eerlijk heb ik geen zin om deze opnieuw te voeren.

'Zoals ik al zoveel keer gezegd heb —'

'Ja, ik weet het,' onderbreek ik hem snel, voor er een hele uitleg gaat volgen. Ik weet al wat hij gaat zeggen: "het ongeluk is niet jouw schuld, David. Het waren mijn ouders verantwoordelijkheid, en door ons zit je al enkele maanden te knoeien met dit metalen kunstwerk. Het is onze fout, waardoor wij de gevolgen moeten dragen."

'Heb je trouwens geleerd voor de toets van vandaag?' probeer ik van onderwerp te veranderen.

Stilte.

Die vreselijke stilte waarin hij zich schuldig voelt over alles wat er gebeurd is. Dat we beiden terugdenken aan de hartbrekende woorden van de arts. 'U kunt best even gaan zitten.'

Het enige probleem was: ik zat al. En daarna ben ik nooit meer kunnen gaan rechtstaan.

Ik weet nog de tranen die over mijn moeder haar wangen gleden toen de arts het nieuws meedeelde. Het enige wat ik kon doen was dood voor me uitstaren, want het voelde alsof alles wat hij zei een vreselijke droom was. Ik hoop nog elke ochtend dat ik wakker word en ik weer kan rennen door de natte grasprietjes, mijn hond achterna. Maar de hoop van deze wondermooie belevenis, is al gezonken in het diepste deel van de oceaan.

'Ja, ik heb geleerd,' mompelt hij. De bitte manier waarop hij het zei, liet me zuchten. Ik weet hoe hij het voelt: schuldig en machteloos. Maar hij moet stoppen met zijn medelijden. Ja, het ongeval is gebeurd. Maar dat is nu verledentijd.

'Vanmiddag moet ik trouwens naar het ziekenhuis,' zeg ik en laat mijn blik glijden over de menigte van leerlingen. Alle mensen lijken zo ontzettend groot, alsof ik opgeslokt ben in een wereld vol reuzen.

'Controle?' vraagt hij, waarna ik een "ja" mompel.

De luide bel galmt over het hele plein mee, en al snel verspreiden de jongeren zich in rijen bij hun klasleerkracht. Ik voel de rolstoel zich in een schok omdraaien en mijn hart slaat een slag mis wanneer er een wiel naar boven gaat. Ik voel hoe de roodharige jongen de stoel naar links duwt, waarna de wiel in een grote trilling op de grond slaat.

'Sorry, ik was iets te brut.'

'Ja, dat voelde ik,' antwoord ik bits.

De jongen rolt me naar mijn klasgenoten heen. Een meisje met blonde, lange haren en groene ogen draaien zich naar me om. 'Moet ik hem naar binnen rollen?' vraagt ze.

'Ja, dank je wel,' reageert de roodharige jongen, waarna hij naar zijn eigen klas wandelt.

'Tot straks!' roep ik nog.

'Ja, tot straks!'