LazyPandaXo

Vooraleer ik alles wil tonen, wil ik even iets kwijt. Het allereerste verhaal wat ik heb geschreven voor je schrijfwedstrijd ging over SKAM. Dus ik dacht: waarom de laatste ook niet? Wel heeft deze scène een grote betekenis voor me. Ik weet niet echt waarom, maar elke keer als ik deze scène zie krijg ik tranen in mijn ogen. Deze scène is een originele scène (geen enkele remake en originele versie heeft deze scène of verhaallijn gehad) van de Duitste versie SKAM, genaamd DRUCK. Ik heb altijd al van seizoen drie gehouden, maar deze remake heeft echt al mijn verwachtingen overtroffen. Ze deden er iets super origineels mee, en ik heb echt een emotionele band met deze versie van SKAM.

De scène is de laatste clip van aflevering 9, dus ik wil even het verhaal in het kort vertellen zonder teveel spoilers, want anders ga je er niets van begrijpen.

Seizoen drie gaat over Matteo (Robbe in WTFOCK of Lucas in SKAM NL). In de allereerste aflevering ontmoet hij David: een mysterieuze jongen, en eigenlijk is hij al opslag verliefd op hem. In aflevering vier kussen ze in een leegstaand zwembad. Ze zijn dus zeg maar half samen, maar Matteo heeft nog wel een relatie met Sarah. Matteo maakt het dus speciaal voor David uit met haar, en vertelt dit hem. Diezelfde dag stuurt David een bericht dat hij helemaal niet verliefd is op Matteo.

Dan aflevering 7 komt David in de avond naar Matteo zijn huis. En wanneer het ochtend is, legt David uit aan Matteo waarom hij hem steeds wegduwde: hij is namelijk transgender. Op dat moment gaat David weg omdat het voor Matteo te veel wordt, en midden aflevering 8 belt Matteo David via de telefoon om te vragen of hij hem mag ophalen van zijn examen. Wanneer Matteo David wilt ophalen, is er een filmpje doorgestuurd waarin de sportleerkracht hem wilt beoordelen als een meisje. David loopt weg omdat hij nu ge-out is voor heel zijn school en bang is voor hun reactie. Hij gaat daardoor naar zijn oma.

Normaal gezien moet hij na een paar dagen terugkomen, maar na die dagen weet niemand waar hij is. Dan stuurt David Matteo een spraakbericht waar hij zegt:

"Liefste Matteo, ik ben onderwater zonder zuurstofdeeltjes, en ik denk aan je. Ik wil je zoveel vertellen, maar ik kan niet hier blijven, ik moet weggaan. Het is trouwens niet slecht om alleen te zijn, want we zijn allemaal alleen. En als het lot aan onze kant had gestaan zou ik je met me mee hebben genomen. Vergeet dat niet."

(Deze tekst is trouwens gebaseerd op enkele gesprekken dat ze hebben gehad. Maar anders schrijf ik te veel, maar als je interesse hebt, gewoon de serie kijken).

Matteo gaat zeg maar naar het zwembad waar ze hun eerste kus hebben gehad. En daar vindt hij David. Ik ga dus zeg maar deze scène schrijven, en dat is best een uitdaging omdat het zeer emotioneel is. Ik ga het verhaal in het perspectief van Matteo vertellen.

TITEL:
ALT ER LOVE

GENRE:
Fanfictie & Tienerfictie

PERSONAGES:

COVER:

FLAPTEKST:

Matteo Florenzi is een 17-jarige jongen die niets anders doet dan zijn ware gevoelens onder een masker te zetten, maar wat als daar door één persoon verandering in komt?

'Je hebt een wimper, daar.'

'Kan ik nu een wens maken?'

Tegen het einde van het schooljaar komt er plotseling een nieuwe leerling op school. Vanaf het eerste moment dat Matteo Florenzi, een 17-jarige student die zijn laatste jaar van de middelbare school aan het afmaken is, in zijn donkerbruine ogen kijkt, zijn de vlinders in zijn buik helemaal op hol geslagen.

'Wat zou je gewenst hebben?'

'Ik weet niet — gewoon in een auto stappen en wegrijden.'

'Ik ken dat gevoel.'

Alles wat David Scheibner wilt zijn de laatste maanden op de middelbare school overleven. Zeker na de gebeurtenissen op zijn vorige school die hij het liefst zo snel mogelijk zou vergeten. Maar gaat dat wel zo makkelijk wanneer hij Matteo ontmoet?

'Wil je samen met me wegrennen?'

VERHAAL - POV MATTEO

'Ben je serieus?'

Dit zijn de eerste woorden die mijn lippen ontglippen wanneer ik de donkerbruin harige jongen na enkele dagen weer zie. Hij zit in het diepste punt van het zwembad, met zijn zwarte jas tegen de blauwe tegels aan en in zijn handen houdt hij zijn schetsboekje en potlood vast.

Ik zou opgelucht moeten zijn dat ik hem gevonden heb: na dagenlang wanhopig te zijn omdat niemand wist waar hij was. Maar het enige wat ik voel is hoe mijn hart door heel mijn lichaam bonkt door alle adrenaline en hoe het verdriet en woede dat de laatste maanden in mijn lichaam zit, er uit wilt te schreeuwen.

Ik pak de handvaten van de witte ladder vast en klim naar beneden. Herinneringen van de eerste keer dat we hier waren spoken door mijn hoofd.

David en ik had tientallen minuten gefietst, over hekken geklommen, onder poorten door gekropen, in donkere, vuile tunnels met de zaklampen van onze telefoon gewandeld en trappen op gerend, allemaal om hier te geraken.

Mijn schoenzolen raken de vloer van het leegstaand zwembad. Ik draai me weer om en zie hoe hij zijn tekenboek toe slaat om recht te kunnen staan. Alles in mijn lichaam spant zich op als ik naar hem toe stap. Draden die normaal gezien de zwembanen aanduiden, duw ik nu brut naar boven. De vorige keer was ik er geobsedeerd door, nu staan ze me alleen maar in de weg naar de persoon die tot nu toe mij geluk, woede en verdriet heeft laten voelen.

'Ben je focking serieus?'

Ik moet heel mijn lichaam onder controle houden zodat ik niet begin met roepen of hem eens goed te vertellen hoe achterlijk hij wel niet was om zomaar weg te rennen. Hij had tijd nodig, dat begrijp ik. Maar hij heeft niemand iets laten weten. Hij moet maar eens weten hoe angstig ik was dat hij zichzelf misschien iets had aangedaan.

Zijn donkerbruine ogen laten me rillingen door heel mijn lijf voelen: tranen staan in zijn ogen gegraveerd. Het vuur dat normaal gezien in hem brandt, is vervangen door glinsteringen vol wanhoop, woede en verdriet.

'Wat is er nu eigenlijk?'

Deze vraag wilde ik hem al zo lang stellen. Waarom duwde hij mij eigenlijk weg? Waarom stuurde hij me dat hij nooit geïnteresseerd in me was geweest? Waarom liet hij daarna weken niets van zich horen? Waarom besloot hij dan om me die vele tekeningen te sturen? Waarom had hij zoveel dingen voor me achter gehouden? Waarom liet hij dagen niets van zich horen? Allemaal omdat hij geboren was in het lichaam van een meisje?!

'Ik kan dit niet meer...'

Zijn stem klinkt verzonken door de tranen die in hem nestelen. Ik hoor de trillingen in zijn stembanden, die heel mijn lichaam doet bevriezen. Ik hoor hoe hij inademt, hoe de piep me laat beseffen dat hij er alles aan doet om niet in tranen uit te barsten.

'Op mijn oude school noemde ze me een een mongool, allemaal omdat ik de gehandicapte wc moest gebruiken,' fluistert hij bijna, 'ik probeerde het niet persoonlijk te nemen... maar ik—'

Zijn diepe, onregelmatige ademhaling onderbreken zijn zin. De woorden die hij tegen me zegt lijken mijn hele hart te doorboren. De rillingen steken doorheen mijn luchtpijp, en enige wat ik maar kan doen is luisteren naar zijn pijn.

'En de leraren, terwijl ze het wisten, noemden ze me nog steeds bij mijn focking geboortenaam.'

Ik zie hoe zijn kaken op elkaar klemt, hoe zijn ademhaling harder en harder begint te piepen, en hoe heel zijn ogen vochtiger worden.

'Ze hebben — me behandelt als de minst waardigste persoon op deze focking aarde, en het werd steeds erger en erger, en ik kon gewoon niet meer slapen! Ik wilde gewoon van alles wegrennen!'

Zijn blik is vol met wanhoop. Alsof hij zoveel wilt vertellen, maar de woorden gewoon niet weet te vinden.

'Het enige wat ik wilde was een nieuwe start, maar nu —' Zijn stem trilt, en alles in me is gebroken omdat hij radeloos is door alles wat hij heeft meegemaakt. 'Maar nu ben ik gewoon exact op hetzelfde punt!'

'Nee,' zeg ik, het enige wat ik weet te zeggen. Zijn wenkbrauwen fronsen, hij wordt rood van woede en hij knarst zijn tanden op elkaar. Hij duwt zich van de muur af, en gaat links van me staan. Ik draai me om en kijk weer in zijn donkerbruine, wanhopige ogen.

'Je hebt het toch gezien!' roept hij, 'hoe ze keken naar hun gsm's! Hun afschuw!'

Geen enkel woord komt in me op wat ik kan zeggen. Geen enkel gevoel kan beschrijven hoe hij zich nu moet voelen, en het maakt me knettergek.

'Het zal hetzelfde zijn!'

'Nee, dat zal het niet.'

Mijn woorden komen zo onzeker aan, alsof ik ze zelf niet eens meer geloof. Maar ik weet dat het goed gaat komen. Mijn vrienden en ik zullen er altijd voor hem zijn, dat voel ik gewoon.

'Maar jawel! Ze zullen me allemaal uitlachen! Of vragen hoe ik pis of seks heb of—'

'Ja, maar nu ben ik hier!' schreeuw ik, alle woede die in me opgekropt zat gil ik eruit. Ik zet een stap naar hem toe, om mijn antwoord duidelijk te maken en kijk hem vol zelfvertrouwen aan.

'Laten we dan samen wegrennen, naar ergens anders—'

'Gast, nee!'

'Wat the fock moet ik hier nog?'

Alles in mijn hele lichaam lijkt te ontploffen. Hoe praat hij wel niet over zichzelf?!

'Jij moet—'

Mijn echo dat over het hele zwembad heen klinkt onderbreken mijn woorden. Ik kijk hem aan, ik vol woede, hij vol wanhoop. Zonder dat ik het doorhad, had ik hem bij zijn kraag getrokken. Ik duw hem in één schok van me af, en ik blijf hem aankijken. Voor even is alleen het geluid van onze bonzende harten en onze diepe ademhalingen te horen.

'Wat, hé?!'

Ik wil hem op dit moment zoveel dingen vertellen. Dat hij zoveel voor me betekent, dat hij zich niet moet schamen om wie hij is. Dat hij niet perfect voor me hoeft te zijn, maar dat hij gewoon hier, bij me moet zijn.

'Weet je — dat je zo cool bent, maar het zelf gewoon niet doorhebt?' Mijn blauwe ogen kijken hem aan om zijn reactie te zien, maar het enige wat hij doet is me doordringend aankijken. 'Heb je eigenlijk wel een idee hoe iedereen je aan het supporteren was de laatste dagen? Ze waren allemaal bij mij thuis, samen aan het nadenken wat ze konden doen om je beter te laten voelen, om je te helpen.'

Ik zie hoe zijn pupillen langzaam vergroten, en door alle adrenaline bonst mijn hart steeds harder in mijn keel.

'Oké?' zeg ik erbij, om mijn standpunt duidelijker te maken. 'En je bent ook geen focking vampier die zich moet verbergen voor de samenleving of zoiets al dat. Dat is niet wat je bent, oké?'

Zijn ogen dalen af van mijn gezicht, naar de grond. Ik wil hem zo graag vertellen hoe belangrijk hij voor me is, maar een herinnering kruipt in mijn gedachten. Hij had me gewoon als een baksteen laten vallen toen ik hem vertelde dat hij de reden was waarom ik Sarah had gedumpt. Maar hij heeft me nodig, nu hij het moeilijk heeft.

'Ik ben er voor je en daarom heb je nu alle tijd van de wereld.' Zijn donkerbruine ogen staren weer in de mijne, en kippenvel verspreidt zich over heel mijn huid heen. 'Omdat ik —' Mijn hart slaat harder en harder en mijn spieren trekken zich samen. 'Omdat ik van je houd.'

Met een ruk draai ik me om en stap ontremd en volledig grenzeloos van hem weg. Onzekerheid overvalt me en alles wat ik op dit moment wil doen is wegrennen en nooit meer terugkomen.

'Wat?'

Zijn woorden dragen zoveel gevoel met zich mee, dat ik niet eens kan weten welke emotie hij op dit moment voelt. Ik draai me om, en zie hoe zijn lippen zich in zijn grootste glimlach ooit vormen. 'Ik ga het niet opnieuw zeggen.'

'Wat had je gezegd?'

'Omdat ik van je houd.'

De woorden verlaten mijn lichaam zonder dat ik er controle over kan hebben, en zie hoe zijn glimlach in een ruk verdwijnt. Mijn ademhaling versnelt zich, en alles wat ik kan doen is afwachten op zijn reactie, ook al voel ik me zo ontzettend dom. Waarom had ik het ook weer moeten zeggen? Waarom ben ik zo'n grote idioot dat alles moet verpesten? Waarom —

Ik word zo diep weggezonken wanneer zijn vertrouwde lippen de mijne na wekenlang weer raken, dat mijn woorden vol betekenis even achter de zon verscholen wordt. Zijn typische geur van sigaretten en aardbeien kan ik weer overal om me heen terug te vinden.

Zijn handen strijken over mijn wangen en haar, terwijl hij zijn lippen steeds ruwer op de mijne duwt. Het lijkt wel of ik zweef, het gevoel dat ik beleef is bijna niet te omschrijven.

Beide glimlachen we wanneer het moment ten einde komt, en de adrenaline die in mijn lichaam brandt, bezorgt me nog een sterker gevoel dan de allereerste keer dat onze monden elkaar aftasten. Zijn vingers strijken betoverend over mijn wangen, en hij fluistert vijf woorden dat alles dat ik in me heb overkop doet zetten.

'Ik houd ook van jou.'

De warmte die door me heen valt is niet te omschrijven. Dat ik dit wekenlang heb moeten missen. Dat ik de mogelijkheid heb om hem nu aan te raken, maakt me zo gelukkig dat ik de tranen die ik maandenlang heb ingehouden niet meer kan beheersen. Alles voelt zo vertrouwd.

We kussen nog een keer, waardoor ik weet dat ik eindelijk geen slapeloze nachten meer ga hebben, dat ik mijn verdriet niet weg moet slikken door de alcohol of rook van cannabis, en dat we geen eindeloze leugens meer moeten vertellen. Voor even zijn we allebei verloren in het moment. En door zijn kleine genietende geluidjes weet ik dat hij net hetzelfde voelt op dit moment als ik.