LazyPandaXo

Als ik eerlijk mag zijn, snap ik dit verhaal zelf niet eens. Het moest vandaag af zijn, en ik was het helemaal vergeten (alweer). Ik heb ook zo'n druk leven pfff. Dus ik wilde eerst over een tekening schrijven op een papier, maar toen namen de woorden het van me over. Dit is ongeveer op een kwartier geschreven, dus het is net 500 woorden. Het is dus ook niet mijn beste stuk en ik heb het ook niet nagelezen op spellingsfouten, maar ik moet vandaag tot donderdag gaan logeren bij iemand, dus ik kan ook niet anders dan het zo laten. Ik hoop dat dit ongeveer was wat je bedoelde met de opdracht, maar ik denk het niet. Het is ook een beetje mijn eigen schuld als ik er nu zou uitgaan. Ik moet maar beter mijn best doen. Naja, ik wens je nog veel plezier met lezen!

In de late namiddag kregen jouw twee ogen eindelijk de juiste vorm. Je kreeg een katachtige-blik: half vastberaden, half rusteloos. Ze wezen naar boven, naar je egale bleke huid.

Jouw twee kastanjebruine ogen werden opgevuld met goudkleurige laagjes die langs jouw irissen heen gleden. Het was voorbestemd dat erin jouw ogen vele tieners zouden verdrinken, bedacht ik me.

En wanneer uiteindelijk de horizon gevuld werd met verschillende tinten oranje, kregen de donkerbruine lokken die je gekregen had van me een iets lichtere schijn. Jij voelde al gewoon zijn getinte handen die over jouw hoofdhuid heen streelden wanneer hij je probeerde aan te zetten voor het leren, maar jij afgeleid werd door zijn schoonheid die hij niet onder ogen kon komen.

Ik keek al uit naar de zwoele zomeravonden die jullie zouden beleven, maar niemand mocht ontdekken omdat jij bang was van het licht, en hij van het donker. Maar wanneer jullie dan toch gescheiden werden van elkaar, zou hij jouw ogen toevallig ontdekken onder de geuren van oude boeken, verrotte fruit en sportzweet.

Jij hoefde hem dan maar één keer aan te staren, en jouw blik zou meer zeggen dan wat duizend woorden ooit zou kunnen uitbrengen. Hij zou je zo vaak vertellen dat jouw ogen een heel wereld op zich waren. Er zouden sterren, diepe oceanen en uitgebarsten vulkanen in leven, allemaal tegelijkertijd.

Het zouden magneten voor hem zijn waar hij elke keer als hij je zou zien naar toe getrokken werd. Maar zoals altijd zou er een dag komen wanneer jij hem niet meer zou kunnen betoveren.

Hij zou kwaad op je zijn omdat hij ontdekte dat dit alles voor je een weddenschap was. Dat je moest doen alsof hij verliefd op je was, zodat jouw vrienden hem extra hard zouden breken.

En zoals elk liefdesverhaal, was je wel stapelgek op hem geworden. Zou je na veel smeken en liefdevolle woordjes vertellen dat je van hem houd, waarna je jouw lippen nog eens op die van hem zou voelen en de smaak van pepermunt en aardbei zou proeven.

Jullie zouden trouwens in elk een fenomenaal kostuum. Het zouden inclusieve kledingstukken zijn, want jouw ouders zijn immers rijk. Jullie zouden lang en gelukkig leven, met wel vijf kinderen en drie kleine puppy's. Hij zou een talent zijn in muzikale meesterwerken, jij in het rennen over lange grassprieten met een witte bal aan je voet.

Als ik hierover nadenk, was dit een fantasie waar mensen over droomde. Waar vele stiekem op hoopte, en daardoor er over gaan schrijven.

Ik heb ook verzinsels van iemands hoofd in me zitten. Ik heb ook wonderbaarlijke, aantrekkelijke personages in mijn leven die nooit echt zouden bestaan. Misschien was het wel beter dat iemand me zou dichtklappen en verbergen in een stoffige doos in de kast. Dat de grijze ogen van de auteur zich zouden bedenken, en iets laat zijn voor zichzelf.

Want koude handen zouden anders strelen over elk wit vel papier. Koffievlekken zouden ontstaan op elk woord van de jaren dat iemand zou hebben verspild om zijn fantasie een stuk echter te laten worden.

Laat jouw fantasie toch jouw fantasie zijn. Want jouw verbeelding, is altijd het allermooist.