Britt_NYD

I N F O R M A T I E
Het spijt me voor het lange wachten, normaal gezien heb ik na één uur wel 2000 woorden geschreven, maar nu lukte het me gewoon niet. Ik ben dan ook totaal niet tevreden, maar ik heb geen tijd meer om alweer opnieuw te beginnen.

Vanaf je het woord 'monster' in de opdracht had gezet, was mijn gedachten meteen bij 'eetstoornis'. Zelf is dit wel een zwaar onderwerp voor mij, omdat ik er zelf al mee te maken heb gehad.

Ik hoopte dat ik daardoor het verhaal goed kon verwoorden, maar het lukte niet. Ik heb besloten om het zo te laten en te hopen dat ik niet als laatste eindig.

T I T E L
Monster In Mijn Hoofd

G E N R E
Tienerfictie

V E R H A A L
HET WAS ALSOF de tijd vertraagde en de weerloze uren opeens niet meer zo belangrijk waren toen haar moeder de vier woorden had meegedeeld met de buitenwereld.

Het was alsof haar lichaam niet meer wou functioneren, behalve haar gedachtes die één voor één protesteerde op wat de volgende minuten zou gebeuren.

Ze bleef stokstijf staan, kijkend naar de gebeurtenis die zich voor deed. Voor de meeste was het een droom, een verlangen, maar voor haar was het haar grootste nachtmerrie.

'Liefje, kom je?'

De spanning in haar hele lichaam hield het niet meer. Ze wist dat ze het niet mocht zeggen, dat het voor hun een irritatie was dat hun de afgelopen maanden steeds bezig hield. Het was alsof ze de woorden keer op keer zei, met dezelfde emotie, op hetzelfde uur. Ze kon zo het beetje medelijden dat haar ouders nog met haar hadden, zo door haar wanhoop laten vergooien. Maar ze kon niet anders, ze had het eenmaal belooft.

'Ik heb geen honger.'

Haar moeder praatte nog tegen haar, maar ze luisterde niet meer en focuste zich op het schilderij dat aan de muur links van haar hing.

'Lilly, mijn kind,' zei ze en ze keek haar aan. Ze zag hoe ze probeerde haar woede in bedwang te houden en haar stem niet te verheffen. 'Ik wil dat je eet.'

Zwarte vlekjes dansden rond haar ogen, ze voelde zich misselijk en haar mond was kurkdroog. Met al haar kracht bleef ze rechtop staan, maar haar benen voelde zo zwak aan. Misschien één hap?

Weet je niet hoeveel calorieën je dan binnen krijgt?

Ze wist dat als ze eten zag, haar honger en verlangen zo ontzettend groot werden dat ze het niet meer kon tegenhouden. Zelfs de stem in haar hoofd, de koningin van heel haar lichaam, de drang niet kon stoppen. Dat was ook één van de reden dat ze zich steeds afsloot van iedereen.

'Lilly, ik meen het,' poogde haar moeder haar uit haar gedachtes, dwingend deze keer, waardoor ze opgaf en deze keer verslagen luisterde. 'We willen dat je probeert te eten. Anders maken we een afspraak met de huisarts.'

Je bent toch niet ziek?

'Ik ben niet ziek!' riep ze haar woedend na en ze zag de uitdrukking van haar ouders in een razende snelheid omdraaien. Haar moeder liep langzaam naar Lilly toe. 'Laat me gewoon met rust, jullie zijn vreselijk!'

Wees kwaad. Ze willen je vet mesten, merk je dat niet?

'Lilly, dat zeg je niet!' schreeuwde mijn vader en stompte op tafel. De borden, glazen en potten schudde heen en weer, maar het leek het meisje niets te doen.

'Wat wil je dan dat ik zeg?'

Maak hun kwaad.

'Dat ik van jullie houd?'

Maak hun woedend.

'Maar dat doe ik niet,'

Wees vreselijk.

'Want dan zouden jullie me weer moeten straffen als een focking leugenaar!'

De platte hand van haar moeder kwam gispend hard tegen haar wang aan. Meteen daarna voelde ze een tintelende pijn in haar wang razen. Haar moeder leek vrij snel spijt te hebben van haar actie en wou over haar wang strelen, maar ze trok haar hoofd ruw weg en zette een pas van haar vandaan.

Dit was de druppel dat haar razend maakte en ze klemde haar kaken op elkaar.

'Luister goed, Lily,' begon haar moeder, 'Of te wel eet je nu iets, het maakt me niet uit wat, of je gaat morgen al naar een dokter. En ik zorg er persoonlijk voor dat hij je laat opnemen in een kliniek!'

Ze onderdrukte haar gedachtes, liep naar de eettafel en zette zich neer. Ze negeerde alles, haar gevoelens en vooral de stem in haar hoofd.

Wil je dik worden?

Ze zette de ijzeren vork in het vlees voor haar en snee een klein stukje.

Je gaat zo dik worden.

Haar hand trilde, haar vork bewoog heen en weer.

Niet doen.

Ze stak het vlees in haar mond.

Spuug het uit.

Ze kauwde zo snel mogelijk alles door en slikte.

Je bent zo dik nu.

'Zijn jullie nu blij?'

Ze gooide haar vork en mes op tafel, schoof haar stoel brut achteruit en rende naar de hal om de trap op te rennen.

'Ik haat jullie!'

Haar voeten bonkte als een gek op alle tredes, ze liep op de houten vloer die kraakte en gooide de deur van de badkamer oorverdovend toe.

De schreeuw verliet haar mond voordat haar lippen hem nog maar in bedwang konden houden. Haar hoofd tolde toen de stem duizenden vernietigende opmerking haar kant liet opsturen.

Haar adem bibberde toen ze haar roze tandenborstel die sinds vorige week gekocht was, zag liggen op de afwastafel.

Ze dwong zich om rustig te worden, ademde de muffe badkamer geur in en nam de tandenborstel vast. Lilly streelde over de haartjes van de borstel en ordende de gedachtes die zich in haar hoofd bevonden.

Doe het dan, zwakkeling.

Het was alsof haar hersenen een kortsluiting kregen toen ze knielend over het toilet hing. De puzzelstukjes leken in elkaar te vallen, net zoals de woorden en gebeurtenissen van de afgelopen uren.

Wil je dik worden?

Zonder maar één keer na te denken deed ze de tandenborstel in haar mond. Ze proefde de smaak van plastic en schoof het voorwerp verder, tot ze moest kokhalzen. Ze voelde warme vocht over haar wangen naar beneden strelen en ze dwong de tandenborstel nog dieper in haar mond te steken en ze voelde het plastic tegen haar keel duwen.

Ze proefde gal in haar mond en voor ze het wist was de maaginhoud van haar een weg aan het vinden uit haar lichaam.

Ik ben trots op je.

935 woorden
✘✘✘