GeitjeInDeWei
wreater1

•Woorden: 900
•Genre: Tienerfictie

                                 -Story-
     Als het zachte gezoem van haar telefoon wordt gehoord, opent ze haar ogen. Het ochtendlicht tuurt door haar gordijn naar binnen en vult de kamer met een zomerse sfeer. Een glimlach speelt om haar lippen en vol vreugde slaat ze haar deken van zich af. Gehaast stapt ze haar bed uit en kijkt hoe laat het is, om vervolgens naar haar kledingkast te lopen. Een zacht gekraak klinkt als ze hem opent en een hele berg aan topjes, broeken en shirts kiepert uit de kast. De stapel ligt nu op de grond en met een zucht zakt ze door haar knieën om een leuk setje kleren te kiezen. Veel maakt het haar niet uit. Ze krijgt immers haar vriendje te zien die na al die tijd wachten eindelijk terugkomt uit Australië.

     Met een boterham in haar mond gepropt loopt ze naar de voordeur toe. 'Mwam!' Roept ze. 'Ik gwa naar schwiphol!' Er vliegt een stuk brood uit haar mond en belandt op de vloer. Lina houdt geschrokken een hand voor haar mond en slikt met moeite de grote hap door. 'Is goed. Kijk je uit?' Wordt er dan teruggeroepen vanuit de woonkamer. 'Tuurlijk, tot vanavond!' Bij deze woorden knoopt ze haar jas dicht en trekt de deur open, waarnaar een warme lucht haar in het gezicht slaat. Zuchtend stapt ze naar haar auto toe en opent hem met haar sleutel. Als ze naar het grote raam kijkt die de woonkamer laat zien, ziet ze dat haar moeder op de bank zit en een boek leest. Ze richt haar blik dan maar weer op het stuur van de auto en start hem, om vervolgens gas te geven en de straat te verlaten.

'Dames en heren, de vlucht naar Chicago van twaalf uur vijf vertrekt over zes minuten.' De stem van de vrouw weerkaatst door de gigantische zaal waar allemaal mensen kriskras door elkaar heenlopen. Lina probeert zich een weg te banen door de menigte, maar wordt steeds door mensen aan de kant geduwd. 'O, sorry.' Een tas die haar naar achteren kaatst. 'Pardon.' Een man die tegen haar schouder knalt. 'Het spijt me.' Een vrouw die haar handtas tegen haar schenen slaat. Lina wil tegen alle mensen schreeuwen dat ze moeten uitkijken, maar dat heeft geen zin. Iedereen moet op tijd zijn voor hun vlucht of zijn blij dat ze weer thuis zijn. Als ze dan eindelijk met een paar stappen bij een bankje in de buurt komt, ploft ze erop neer en komt op adem. Haar telefoon in haar broekzak begint te trillen en een vrolijke ringtone klinkt luidt, waardoor een paar mensen naast haar haar vreemd aankijken. Ze geeft ze een geërgerde blik, maar pakt dan haar mobiel en ziet dat het haar vriend, Jaell, is. Blij neemt ze op: 'hi, babe!' Jaell moet lachen en groet haar terug. 'Hi. Ik land over een kwartiertje al.' Lina glimlacht. 'Fijn! Ik kan niet wachten.' Dezelfde mensen die haar eerder al aankeken, staren haar weer aan. Lina merkt het op en zet Jaell even weg van haar oor. 'Ik mag toch wel blij zijn. Kijk me niet zo aan!' Ze snauwt de mensen af en een vrouw fronst haar wenkbrauwen. Ze besluiten zich maar weg te draaien van Lina en bemoeien zich met hun eigen zaken. 'Sorry,' begint ze tegen Jaell 'een paar irritante mensen.' Aan de andere kant van de lijn klinkt gelach, waardoor Lina ook moet lachen. 'Ik heb zoveel te vertellen over Australië. Ik heb van alles gezien.' Lina kijkt op haar horloge. 'Over 10 minuten kan je het allemaal vertellen.'
Als ze gestommel en gerommel hoort bij Jaell in het vliegtuig vraagt ze: 'gaat het wel goed?' Meteen antwoordt hij geruststellend: 'wat turbulentie. Meer niet.' Lina weet dat hij glimlacht en zucht.
Weer klinkt er een luidt gestommel en een klap. 'Jaell?' Met grote ogen en een bonzend hart luistert ze naar de telefoon. 'Er is een koffer gevallen. De turbulentie is wat zwaarder dan verwacht. Rustig maar, baby.' In zijn stem kan ze horen dat hij zenuwachtig is. Direct daarna klinkt er een vrouwenstem in het vliegtuig: 'dames en heren. Er is een storing, waardoor het vliegtuig last heeft van grote schommelingen. Doe alstublieft uw gordel om en blijf ten alle tijden zitten.' Direct springen de alarmen op rood bij Lina en gefrustreerd staat ze op. 'Jaell, wat gebeurt er?'
'Het vliegtuig is heel erg aan het trillen. Het komt vast goed.'
'Natuurlijk...' Lina sluit haar ogen en luistert naar het vliegtuig dat luidt aan het zoemen is. 'Maak je alsjeblieft geen zorgen, lief. Ik ben over 7 minuutjes veilig bij je op de grond.' Zijn stem stelt haar gerust, ook al is op de achtergrond duidelijk te horen dat er wat mis is.

Een grote klap. 'Woa! O my Goodness!' Schreeuwt Jaell. Lina begint gelijk naar de uitgang te rennen van het grote gebouw. Het is zinloos, want ze helpt hem er niet mee, maar haar benen nemen de leiding. 'Jaell! Praat tegen me!'
'Lina! Help! O My Goodness! Ik hou van je!' Vervolgens valt de lijn met een luide klik weg en klinkt er een luide piep van de telefoon...

Ok, het is echt een slecht verhaal. Ik ben heel slecht met tienerfictie. En ik begon iets later, maar het is gelukt. Ugh, bagger verhaal. Maar ja, hopelijk valt hij bij jullie in de smaak. Waarschijnlijk is het niet eens tienerfictie, maar ja.