dit is opdracht 2 van de schrijfwedstrijd van  pippetje . de genre van het boek is fantasy en de titel is: de rebellen van Smaragd-Stad. 

(alle namen in het boek zijn edelstenen, dus ze zijn soms best raar, maar sommige herken je misschien ook)

=-=-=-=-=-=-=P.O.V Esmeralda =-=-=-=-=-=-=

Het leger van admiraal Calciet loopt door het dorp heen. Je hoort het al van ver aankomen, met al die metalen kledij. Ik open het gordijn een stukje om te zien of mijn vader al bijna terug is. Hij ging mijn verjaardagscadeau ophalen bij meneer Aquamarijn, terwijl ik en Jasper aan het spelen zijn. Het geluid van ijzer dat contact maakt met de grond wordt steeds duidelijker, het teken dat de wachters van de koning dichterbij komen. Jasper komt naast mij staan en kijkt mee door het raam. Tot mijn grote vreugd zie ik mijn vader de hoek van de straat om rennen. Een huis aan de kop van de straat hebben heeft zo toch zijn voordelen. Als mijn vader nog maar een paar meter van ons vandaan is, komen de wachters de hoek om, wat mij nog banger maakt. ''Kom op pap.'' Mompel ik, maar het is al te laat. Het leger heeft hem. Hk weet niet wat er gebeurt, ze praten ofzo, alleen zie ik aan hun lichaamstaal dat het meer schreeuwen is. Ik kijk ademloos toe, ik zie dat de soldaten hem bij zijn armen pakken, en mee nemen. Tranen vormen zich in mijn ogen. Waarom doen ze dit? Wat heeft hij misdaan? Waarom precies vandaag? Ik klim uit de vensterbank en wil naar de deur rennen als 2 handen mij vast pakken, die van Jasper. '' Niet doen. Esmee, misschien nemen ze jou ook mee'' Zegt hij angstig. Ik wil hem tegenspreken maar ik krijg geen woord uit mijn mond, alleen maar gesnik. Hij slaat zijn armen om mij heen, en zo blijven we een tijdje staan.

=-=-=-=-=-=-=8 jaar later =-=-=-=-=-=-=

Ik doe mijn kap op en loop zo onopvallend door het dorp heen. Ik zie Olivijn op het dak van het bakkershuisje staan, zo dat alleen de mensen die weten dat hij daar is, hem kunnen vinden. Ik kijk om me heen. Mijn ogen kruizen met die van Jade, we knikken allebei als teken dat we elkaar gezien hebben. Ik zie dat admiraal Calciet met zijn leger het dorp in marcheert. Ik hou mijn boog in de aanslag en trek de kap van mijn donkergroene cape wat verder over mijn ogen. Er zoeft een pijl rakelings langs de admiraal, en dat was het teken voor mij en Jade, we pakken beiden onze boog en houden de admiraal onder schot, zonder dat hij het doorheeft. De admiraal kijkt naar zijn rechter kant, de kant vanwaar Olivijn de pijl had afgevuurd. '' Admiraal Ederberyl Calciet, laat iedereen met rust, en geef ze hun geld terug. Of anders moet ik maatregelen gaan nemen Admiraal!'' Schreeuwt Olivijn vanaf het dak door de hoorn. '' En waarom moet ik bang van jou worden? Ik geloof dat ik de gene ben met het hele leger, en jij!'' Zegt Ederberyl spottend. '' En jij hebt helemaal niemand.'' Maakt hij zijn zin af. Nu is het Jades beurt, ze vuurt een pijl af en trekt zo zijn aandacht naar zijn linker kant, terwijl Olivijn zich weer naar de volgende plaats beent. '' Ik ben niet alleen, mijn leger is veel groter dan die paar mensen die jij aan jouw kant hebt staan, dus pas maar op.'' Zegt mijn beste vriendin dreigend, en ik zie in zijn ogen dat hij toch wel een beetje bang begint te worden. Nu is het mijn beurt. Ik richt mijn pijl zo dat hij recht over de admiraal heen gaat, maar precies het hart doorboort van de man achter hem. Ik zie zijn verschrikte uitdrukking in mijn richting en hij kijkt recht in mijn ogen. '' Let's play a game.'' Zeg ik met een gemene grijns.

We zijn met zijn allemaal weer in ons huis dicht in het bos. We wonen samen omdat we allemaal onze ouders verloren hebben. Olivijn en Jade omdat ze zijn vermoord door die stomme koning met zijn admiraal, net zoals ik en Jasper onze vader verloren. Onze moeder is ook jammer genoeg overleden, maar van haar weet ik niet zo veel meer. Toen Jasper werd geboren overleed ze. Ik was toen nog maar 2. Allemaal zijn ze de dupe van die verschrikkelijke koning Saffier Vuuropaan, omdat iedereen hier zo belachelijk veel belasting moeten betalen, en als je dat niet deed, werd je in de kerkers gegooid, vermoord, of ze namen alles in wat je had.

We stoppen al onze spullen in een kist onder mijn bed voordat mijn broertje Jasper thuiskomt, ik wil hem namelijk hier zo ver mogelijk buiten houden, ook al was hij pas 9 toen vader 'ontvoerd' werd, en er niet veel meer van weet, wil ik hem niet in deze gevaarlijke wereld verstrikt laten raken.

''Esmee, Jade, Olivijn, ben thuis.'' Hoor ik mijn broertje roepen, net nadat we alles veilig hebben opgeborgen. We lopen mijn kamer uit en lopen naar mijn broertje toe. ''Heyy Jasper, hoe was het bij het meer?'' Vraagt Jade aan hem terwijl we met zijn alle op de houten bankjes gaan zitten. '' Leuk! alleen hebben de Jongens het steeds over die drie gemaskerde boogschutters, vooral die met de groene cape, die is echt zo gaaf, En knap! Zou ik ook les in boogschieten mogen volgen?'' Vraagt hij aan ons. We kijken elkaar aan. '' Ik kan het je leren!'' Zeg ik tegen Jasper en trek hem mee naar buiten. Ik zie nog net dat Olivijn zijn hoofd schut, en jade in de lach schieten. Het is riskant, maar het is het waard. Gewoon even tijd met mijn broertje doorbrengen! Dat vind ik al leuk, en hem dan ook nog het gene waar ik het meeste trots op ben, aan hem leren! Ik wou dat dit eeuwig duurt

We staan in het bos rondom ons kleine huisje. '' Jij wilt mij leren boogschieten?'' Vraagt hij verward. Ik knik trots. Hij begint te lachen. '' Oké, dit is hilarisch, met een beetje geluk kan jij nog net een kabouter vermoorden!'' Proest mijn broertje uit. Ik sla mijn armen over elkaar en kijk hem streng aan. '' Je weet nog niet half wat ik kan.'' Zeg ik met een mysterieuze stem. ''Wacht hier!'' Roep ik weer glimlachend en ren naar binnen om mijn boog te pakken. Als ik mijn boog en een paar pijlen in de koker heb gedaan en weer terug wil lopen, staat Olivijn in de deuropening. '' Is dit wel zo'n goed idee, Esmee? Je wou hem zelf zo ver uit onze wereld houden.'' Zegt hij ongerust. '' Rustig maar olijfje, door alleen mijn boog weet hij toch nog niet dat ik diegene ben waar iedereen zo naar opkijkt, en hij knap noemde?'' Zeg ik en tik op zijn neus. Hij knikt. '' Laat alleen wel even je pijlenkoker hier, die herkent hij namelijk wel denk ik, en je pijlen zijn ook riskant, maar dat kan nog .'' Ik kijk naar het ding en bedenk zelf ook dat de koker niet echt handig is als ik niet wil dat hij het te weten komt. '' Dank je.'' Roep ik voordat ik me langs hem wurm en naar Jasper terug ren. '' Ben ik, ik heb een boog en 4 pijlen.'' Zeg ik tegen hem. '' Heb jij een boog?'' Vraagt hij verbaast. '' Ik zei toch dat je dingen nog niet van mij weet.'' Zeg ik mysterieus. Ik richt mijn pijl op een boog hier 15 meter vandaan, en raak hem precies in het gat wat in de boom zat. Langzaam gaat Jaspers mond open van verbazing. '' Ik weet echt niet veel van je als ik dacht.'' Zegt hij terwijl hij nog steeds ademloos naar de pijl staart. '' Zei het toch!'' Zeg ik met een grijns.

Er wordt op de voordeur geklopt. Het is middernacht, en ben de enige die nog wakker is. Ik loop naar de deur toe, en doe hem open. Wat geen slim idee was. Ik sta verstijft tegenover wel bijna het halve leger van admiraal Calciet staat voor me. '' Esmeralda Quartz, u staat onder arrest voor onder andere, diefstal, moord, het bedreigen van mensen met een hoge functie, en je identiteit verborgen houden.'' Ze pakken mijn armen vast en sleuren me mee. Ik kan niet bewegen en mijn hersenen draaien overuren. Hoe kunnen ze mij gevonden hebben. Weten ze dat Jade en Olivijn hier ook wonen. En krijg ik het zelfde lot als mijn vader!

Als mijn gedachtes weer bij het moment zijn, voel ik me verschrikkelijk. Ik ben gearresteerd door de mensen waartegen ik vecht, en ik verzette me niet eens. Zacht begin ik te snikken. Ik krijg zeker weten de doodstraf!

=-=-=-=-=-=-=(P.O.V Saffier)=-=-=-=-=-=-=

'' Oké Ederberyl, wat moet je?'' Zeg ik bot tegen de admiraal in mijn deuropening. Ik ben bezig met papierwerk als hij binnenkomt. Het is al laat, en het was een vermoeiende dag. ik ben dus al aardig chagrijnig. '' Ik heb een van de gemaskerde boogschutters gevonden, denk ik. Ik vond namelijk een pijl vlakbij een huisje in het bos, en die pijl zat recht in het midden van een holle boom. Het was zo'n zelfde als waarmee we beschoten werden. Dus we hebben het meisje dat daar woont meegenomen.'' Zegt hij met een trotse stem. '' Denk je?'' Vraag ik met een wenkbrauw omhoog. '' Het boeit mij niet of jij 'Denkt' dat zij er een is, ik wil alleen gestoord worden als je het zeker weet! Begrepen!'' Schreeuw ik naar hem en sla met mijn vuist op tafel. De admiraal buigt en mompelt '' Ja, koning Vuuropaan.'' Voordat hij mijn kantoor verlaat. Ik kan me niet meer concentreren op het werk op het bureau, zou zij het echt zijn? als het antwoord ja is, denk ik dat zij het meisje is met de moerasgroene cape. Want het meisje met de bordeaux rode cape, kan niet zo goed schieten als zij.

Het is een dag nadat ik gehoord heb dat we mogelijk 1 van de 3 gemaskerde boogschutters hebben. Ik zit in de troonzaal te wachten tot de wachters haar binnen brengen. De deur wordt opengegooid en admiraal calciet duwt haar naar binnen, ze stribbelt hard tegen. Een taaie. Ik bekijk haar goed. Haar haar is zo zwart als de nacht, en haar ogen zo helder blauw als de mooiste zee, en ik verdrink erin. Verder heeft ze een jurkje aan met een -denk ik- vroegere witte rok en een zwart bovenstukje. De hele jurk zit onder de modder en scheuren, en haar handen zijn vastgebonden, maar toch is ze beeldschoon. Opeens bedenk ik me dat ik de hele tijd niks zeg en alleen maar naar haar aan het staren ben dus begin ik maar met het ondervragen. ''Wachters, ga, en laat haar hier.'' geef ik op als bevel voordat ik met haar ga praten. '' Dus miss Quartz, mijn wachters zeggen dus dat jij een van de 3 boogschutters bent die ons de hele tijd dwars zit, is dat waar?'' Ze kijkt treurig naar beneden '' Als ik uw vraag met een 'ja' beantwoord, zou ik dan mijn familie sparen?'' Vraagt ze zacht. '' Ja schoonheid, ook als je nee zegt, zal ik jou familie voor de dood sparen.'' Zeg ik lief tegen haar en ga voor haar staan. Ik heb geleerd dat je met aardig doen, veel meer informatie krijgt dan als je gaat schreeuwen, vooral als je ze te vriend houd. '' Ik geef toe, ik ben de boogschutter in het groen, ik snap dat u mij nu de doodstraf gaat geven, maar het maakt mij niks uit, als u mijn familie maar spaart.'' Zegt ze en ik zie een traan uit haar ooghoek ontsnappen. '' Het spijt me dat je in zo veel angst moet leven. Ik zou het niet over mijn hart verkrijgen om zo'n mooie vrouw aan de galg te hangen, alleen omdat ze haar medemens helpt. Het komt goed Esmeralda, je verblijft gewoon hier in het kasteel, en helpt soms de dienstmeisjes. Het komt allemaal goed. Ik bescherm je. '' Zeg ik en leg mijn armen om haar heen, en troost haar. Ze weet alleen niet dat ik dit alleen doe zodat ik kan ontdekken wie de andere 2 boogschutters zijn, en niet omdat ik van haar hou. Ik ga haar kleine mooie hartje zo erg verpulveren!

Ik had alleen nooit gedacht dat ze dat bij mij zou doen. Dat ze mijn hart zou verpulveren tot er niks meer van over was.

Groetjes lisa