~Amerika, -0:23-, Washington~

'Hé! Vandaag heb ik nog niemand gedood!'

'Wat wil je nu? Een gouden ster?'

Met betraande ogen staart ze in twee zwarte ogen.
De ogen die zij eerst mooi vond.

'Alsjeblieft. Laat me nou gewoon met rust.'

Ze draai zichzelf om en staart naar de lege straat die zich voor haar bevind.

'Rebecca, alsjeblieft. Het was niet mijn bedoeling.'
Met doffe stappen komt hij naar haar toegelopen en strekt zijn hand uit.

'Vergeef me.'

Hij legt zijn hand op haar smalle schouder en trekt haar naar zich toe.

'Stop , Nathan!'

Met een ruwe beweging rukt ze zichzelf los uit de beginnende greep van haar oude liefde.

'Hoe kan ik je ooit vergeven, nadat je alles van me hebt weggenomen?'

Ze is even stil.

'Mijn ouders, dan mijn broer èn mijn zusje.'
Terwijl ze alles op haar vingers na gaat, pakt Nathan haar bovenarmen vast.

'Rebecca, luister naar me!'
Zonder hard te knijpen schud hij haar door elkaar.

Rebecca lijkt verward te zijn.
'Wat doe je?'

Even blijft Nathan stil.

'Het spijt me.' Zegt hij dan.

Hij sluit zijn ogen en trekt Rebecca zachtjes naar zich toe.

Met een snelle beweging drukt hij een zoen op haar voorhoofd en knijpt hard in haar bovenarmen.

'Je doet me pijn.' Zegt ze zacht.

Nathan's tranen wellen langzaam op.

'O, Rebecca. Had nou naar me geluisterd.' Fluistert hij in haar oor.

Ze sluit haar ogen.

'Nathan, wat doe je...'

Haar ademhaling neemt af.

Nathan voelt de verslapping in haar benen.

Met zijn sterke armen houdt hij de stervende Rebecca vast.

'Het kan niet anders.'

Nathan houd vast aan zijn woorden om niet te gaan huilen.

'Ik zal je van je lijden verlossen.' Fluistert hij weer.

Hij legt Rebecca op zijn linkerarm en pakt met zijn rechterarm een mes uit zijn broekzak.

'Je was een dom meisje.'

Hij moet grijnzen, zonder dat het opvalt, en drukt het mes hard in haar rug.

Rebecca maakt een kreunend geluid.

Na een aantal seconden ontstaat er een plasje bloed in haar mond en komt het er zachtjes uitstromen.

Nathan trekt haar naar zich toe en ruikt aan haar slappe, bruine haren.
'Je was zo prachtig.'

Hij sluit zijn ogen en zoent haar bebloede lippen.

'Je had gewoon moeten luisteren.'

Hij trekt het mes uit haar rug, waarna Rebecca's gestorven lichaam een schokbeweging maakt.

'Je had het niet kunnen weten.'

Hij haalt het mes naar zichzelf toe en kijkt naar het vuurrode bloed, dat zich in een veeg over het ijzer bevind.

'Dan zal ik het je nu vertellen.'

Hij laat een bloeddruppel op zijn tong vallen.

'Ik leef van bloed.'

Hij grinnikt.

'Je was zo'n dom meisje. Aan mij had je dat al kunnen zien.'

Hij likt aan het mes, waarnaar hij het bijna schoonlikt.

Zijn bruine ogen staan vol genot.
'Jou bloed is nog het verrukkelijkste van je hele familie.'

Hij gooit Rebecca's lichaam over zijn schouder.

'Laten we samen even een wandelingetje maken.'

Hij begint te lopen.

Terwijl hij loopt, praat hij verder:

'Nee, een monster kun je me niet noemen.'

Hij denkt even na.

'Denk maar aan een vampier.'
Hij glimlacht in zichzelf.
'Ja, al die tijd was ik een vampier.'

Hij neemt een bocht naar rechts en opent een kelderdeur, die verscholen in het donker staat.

'Nu gaan we eens kijken of het de moeite waard was dat ik jou doodde.'

Met trage stappen loopt Nathan over de ijzeren tredes.

Op de trede onder hem zit een rat.
Met zijn korte pootje veegt hij zijn lange, witte snorharen schoon.

'Hoepel toch op.' Sist Nathan.

Hij stapt naar voren, waarnaar het dier geschrokken wegrent en een gat inkruipt.

Nathan kijkt de rat na, maar loopt verder.

Een knipperende lamp komt tevoorschijn.
Nathan strekt zijn arm uit naar het kapotte ding en trekt aan een touwtje dat ernaast hangt.

Er klinkt een klik, waarnaar er een oude, schamele deur opent.

Nathan loopt naar de verroeste deur en gooit Rebecca naar binnen.
Vervolgens gaat hij zelf ook naar binnen.

Hij zakt door zijn knieën en staart naar het lichaam, dat al kouder begint te worden.

'Ik moet wel snel zijn.' Mompelt hij in zichzelf.

Hij pakt Rebecca's verstijfde arm en trekt haar mee, over de vloer, naar een grote tafel.

Achter Nathan sluit de ijzeren deur zichzelf en valt in het slot.

De grote, muffe grot, waar de twee zich bevinden, hangt vol met vleermuizen.

'Vrienden,' begint hij 'ik heb hier de vrouw waar ik zo lang over vertelde.'

Hij gooit haar lichaam op de grote witte tafel, waarop nog oude bloedvlekken zitten.

Sommige vleermuizen komen los van hun plekje en vliegen omlaag.

Een ieder draait zich rond en komt in mensengedaante op Nathan afgelopen.

'Is dit dé Rebecca?' Vraagt hij vol lust.

Met trots in zijn stem vertelt Nathan het hele verhaal, waardoor alle andere vleermuizen ook zijn neergedaald.

'Pak dan al haar bloed!' Gilt er iemand van achter.

Iedereen knikt en zegt: 'Ja, toe dan. Ze verstijfd.'

Nathan knikt en grist twee witte handschoenen van een kastje.
Hij gaat naast de tafel staan en kijkt in de ijzige en levenloze ogen van Rebecca.

'Laten we maar eens beginnen.' Fluistert hij.

--------------------------------------------

847 woorden
Genre: Vampier
Titel: Unexpected Things Happen
By: babetko
De uitdaging: Ik heb nog nooit in de genre 'Vampier' geschreven. Ik hoop dat het daarom een beetje klopt. Zelf ben ik er erg trots op! Hij is in elk geval beter dan de vorige!

little_unicorn_write