Blaze sloeg om zich heen. Hij probeerde het, maar er kwam helemaal niks. Alsnog was hij gefascineerd. 'Ongelooflijk! Hoe kun jij dat? waar heb jij dat geleerd?'

Hij zag hoe haar bloedrode lippen zich vormde tot een glimlach. Ze was gefocust op iets dat Blaze niet zag. Ze bleef maar staren naar het plastic tafeltje van het restaurant.

Haar haren hingen als een donkere sluier voor haar gezicht, waardoor alles verborgen bleef. Alleen haar lippen zag je, haar bloedrode lippen.

Blaze had al geprobeerd om erachter te komen wat zich achter het masker van plukken haar bevtond, maar uiteindelijk gaf hij het op.

Het had geen nut om de plukken haar achter haar oren te schuiven, met een sierlijke beweging kwam haar haar altijd weer voor haar ogen.

''Dus kan ik nu de stoel verwarmen en dan gaat het water weg!' In zijn enthousiasme was hij vergeten dat ze nauwelijks praatte. Wat had je aan een mentor die niks zei? Kon hij haar maar aankijken, hij leerde alles van oogcontact, maar haar ogen waren verborgen. Voor hem en voor de wereld.

Ze opende haar mond en een van haar zeldzame zinnen kwamen naar buiten rollen:

' Je kunt water niet verslaan met vuur Blaze.' Ze keek op, schoof voor het eerst haar haren achter haar oren en keek hem aan. 'Vloeibaar water is sterker dan vuur. Met water doof je vuur. Met liefde doof je haat.'

Blaze was geïntimideerd door haar indringende blik. Hij kreeg het warm en koud tegelijk, maar in haar grijze ogen kon hij niks lezen. Hij zag alleen iets kils en kalmte. Wie was zij?

Met een sierlijk gebaar zette ze haar hand op tafel, ze spreidde haar vingers uit. langzaam kwam het water in beweging.

Gefascineerd keek Blaze naar de stoel waar hij naast stond. Hoewel zijn mentor leefde in het water, vertikte hij het om te zitten op een natte stoel, maar daar had het meisje een oplossing voor.

De druppeltjes bewogen, ze leefden, ze dansten. Ze gleden van zijn stoel naar beneden en zweefde rustig naar de tafel. Ook de druppels op de tafel kropen naar haar toe.

Het water klampten zich aan haar vingers vast. Ze bleven even bewegen, totdat ze ineens verhardde. ' Ijs,' fluisterde Blaze ongelovig. 'Alexia! Je hebt gewoon ijs gemaakt!'

Ze glimlachte bijna. Toen balde ze haar hand tot een vuist en er klonk een ijzig, krakend geluid. Het ijs brak. Stukjes ijs vlogen in het rond en vielen met zachte, soms harde, tikjes op de grond.

Toen stak ze haar hand uit. 'Vuur verliest van water,' ze bleef hem strak aankijken,' ieder element heeft zijn seizoen. Maar ook in een seizoen hebben ze hun zwakte. In de winter zijn zowel vuur als water in hun zwakte.'

Blaze ging zitten. ''Water in z'n zwakte? Hoezo?' Ze opende haar hand. Klein stukjes ijs fonkelde in haar hand als diamanten.' Water bevriest. Bevroren water noemen wij ook wel ''ijs''. Ijs smelt. Vuur is eene warme bron die het bevroren water kan laten smelten.'

Hij knikte. 'Mag ik zitten?' Ze glimlachte en haar ogen leken te zeggen: ''Waarom niet?'' Dus nam hij plaats tegenover haar.

Hij bleef verwonderd in haar ogen staren. Hij probeerde er achter te komen waar ze aan dacht, maar dat lukte niet erg. Er zat gewoon een hele muur voor. Maar alsnog bleef hij in haar ogen staren, zoekend naar de geheimen die ze verborg voor hem.

Alexia werd een verlegenheid gebracht. Blaze staarde haar aan. Recht in haar ogen, zag ze iets vurigs in hem. Wat zocht hij? ' Wat doe je?' Vroeg ze met gefronste wenkbrauwen.

Hij schrok op. 'Ik probeer je gedachten te lezen,' lachte hij. Ze rolde met haar ogen. Alexia stond op. 'Kom op.' Ze gebaarde dat hij moest opstaan. 'Gaan we door?' Ze knikte.

Toen liet haar zwarte lokken weer voor haar gezicht vallen. Blaze stond op en snelde naar haar toe.

Heel voorzichtig schoof hij de plukken haar weer achter haar oren. 'Eigenlijk,' hij grijnsde,' vind ik je zo veel mooier.' Het bloed steeg naar haar wangen.

Toen, met een grote grijns op zijn gezicht, stak hij zijn hand uit. Alexia bleef ernaar kijken, terwijl ze zichzelf steeds herhaalde dat ze geen gevoelens mocht hebben voor haar leerling. Maar toch nam ze zijn hand aan.

'Au, sukkel!' Blaze grijnsde en ze liet zijn hand los. Ze blies als een gek op haar hand. Een klein vlammetje brandde in Blaze z'n hand. 'Dat doet pijn,' snauwde ze.

Hij lachte alleen en schitterende lach. Alexia rolde met haar ogen. 'En? hoe komt het dat je nu wel een vuurtje kan maken?' Ze keek naar de vlam. Verbaasd van alle energie die eruit kwam.

'Ik dacht aan jou.' Haar wangen kleurden weer donker rood. Ze keek hem aan en hij keek liefdevol terug.

Blaze glimlachte naar haar en heel even zag hij iets in haar ogen flitsen, maar toen draaide ze zich om. 'we zijn hier om te leren, niet om te flirten.' En ze begon te lopen.

Blaze glimlachte even en trok toen een sprintje naar haar toe. Ze zal nooit beseffen of weten hoeveel ik van haar hou.