Od leżenia na kanapie i gapienia się w telewizor odciągnął mnie dzwonek do drzwi. Mój pies zaczął szczekać

- No już idę, cicho, nie szczekaj

Nie spodziewałem się nikogo, więc mnie to zaskoczyło, ale myślałem, że to ktoś z mojej rodziny. Zatrzymałem serial, zabrałem lód z kolana  i zwlokłem się z kanapy, żeby otworzyć. Kolano od razu dało o sobie znać. Gdy wyjrzałem przez wizjer, byłem w niemałym szoku, była to osoba, której w ogóle bym się nie spodziewał. Otworzyłem drzwi

- Karl? Wejdź, proszę - odsunąłem się, aby mógł wejść.

- Cześć. Nie przeszkadzam? - zapytał jakby trochę zestresowany

- Nie, co ty, oglądałem serial. Czego się napijesz? Kawa, herbata, sok? - mój pies poszedł do niego, obwąchał i zaczął się łasić

- Może kawy, jeśli to nie problem. Co tam piesku? - Karl zaczął go głaskać, więc pies obrócił się brzuchem do góry.

- Jasne. A tobie co, jeszcze mało głaskania? - zwróciłem się do psa i  poszedłem do kuchni, a Karl I pies za mną. Musiał zauważyć grymas bólu na mojej twarzy, bo odszedł od psa i zapytał

- Może sam się obsłużę, a ty usiądź? - chyba poczuł się trochę pewniej.

- Dzięki - posłałem mu wdzięczny uśmiech i usiadłem - tu są szklanki, a w tej obok są ciastka  - wskazałem szafkę, a on wyciągnął naczynie - wybierz sobie jaką kawę chcesz - uśmiechnąłem się.

Karl przez chwilę chyba przeglądał jakie ma opcje, a po chwili ekspres przygotował kawę.

- Chodź do salonu - powiedziałem chwytając paczkę ciastek. Usiedliśmy na kanapie, otworzyłem opakowanie i dosypałem na talerzyk - to co cię do mnie sprowadza? - zapytałem z uśmiechem.

- Chciałem sprawdzić jak się czujesz, co z twoim kolanem - powiedział dość cicho i nieśmiało.

- Cóż, trochę boli, trochę posiedzę w domu i tyle. Na szczęście nie potrzeba operacji. Naprawdę przyjechałeś tu tylko po to, żeby dowiedzieć się jak się czuję? Przecież to jest kawałek drogi - zrobiło mi się bardzo miło, że chciało mu się przyjechać, mógł przecież napisać, że w ogóle o mnie pamiętał.

- Nie tak daleko, niecałe 3 godziny - uśmiechnął się.

- Blisko też nie jest - zaśmiałem się.

- Mogę ci jakieś pomóc?

- Nie, jakiś daję sobie radę, dziękuję

- Potrzebujesz czegoś? Jakiś zakupów czy coś?

- Nie, rodzice i rodzeństwo mi pomagają, ale dziękuję. A tak w ogóle to jeszcze ci nie pogratulowałem. Wspaniałe mistrzostwa, jeszcze u siebie. To było coś pięknego. Świetna robota, gratulacje - uśmiechnąłem się.

- Dziękuję. Oj tak, te mistrzostwa były udane. - zaśmiał się - tylko teraz ta przerwa

- No niestety. Nasz szef nie zdążył wymyślić planu B, cały sezon to dla niego za mało - powiedziałem, a Karl się zaśmiał z mojej ironii.

- Jak widać. No ale, już nic się nie poradzi. 

- No niestety.

- A właśnie, mam coś dla ciebie - powiedział i wstał. Po chwili wrócił z paczką -  na osłodę życia - podał mi ją. Gdy ją otworzyłem, zaśmiałem się - były tam słodycze od jego sponsora.

- Dziękuję. Możemy zrobić handel wymienny - Mannerki za Red Bulle.

- W sumie dlaczego nie - zaśmiał się. Zaprowadziłem go do szafki, gdzie były schowane napoje i otworzyłem ją

- Wybierz sobie jaki smaki chcesz i ile chcesz - powiedziałem, na co Karl wybrał sobie dwie puszki - no nie żartuj, weź sobie więcej. Ja i tak nie piję tego aż tyle jakby to się mogło wydawać - zaśmiałem się. Gdy wybrał sobie Red Bulle, wróciliśmy na kanapę i zaczęliśmy rozmawiać. W pewnym momencie tematy zeszły na seriale i jakoś tak wyszło, że obaj chcieliśmy obejrzeć Breaking Bad, bo jeszcze nie oglądaliśmy tego serialu. 

- To może obejrzymy teraz, razem? - zaproponowałem

- Dlaczego nie, ale chyba powinienem wracać do domu.

- Nie jest jeszcze tak późno

- No dobra, jeden odcinek możemy obejrzeć

Sięgnąłem po pilot, włączyłem Netflixa, a poźniej wspomniany serial. Szybko się wciągnęliśmy i mało co rozmawialiśmy, zajęci oglądaniem. Z jednego odcinka włączył się drugi, potem trzeci. Oglądaliśmy jak zahipnotyzowani. W pewnym momencie poczułem, że głowa Karla opiera się o moje ramię. Powoli odwróciłem głowę, spoglądając na niego. Zobaczyłem, że jego ciemne oczy były zamknięte. Zasnął. Uśmiechnąłem się do siebie. Przeczekałem tak 7 minut do końca odcinka i wyłączyłem telewizor, po czym najdelikatniej jak umiałem wstałem i ułożyłem go na kanapie. Nie miałem serca budzić go, żeby położył się w gościnnym. Z sypialni wziąłem koc i wróciłem do salonu, aby go nakryć. Odgarnąłem mu włosy, które opadły na jego czoło. Zebrałem ze stolika szklanki i talerzyki, które odniosłem do kuchni, po czym poszedłem wziąć prysznic i się położyć.

***

Gdy rano po ogarnięciu się zszedłem na dół, Karl jeszcze spał. Zabrałem się za robienie śniadania. Gdy robiłem śniadanie, kuchni wszedł Karl

- Dzień dobry.

- Dzień dobry. Słuchaj, naprawdę przepraszam, że zasnąłem, za kłopot.

- Przestań, to żaden problem. Siadaj, zaraz będą gotowe omlety.

- Nie, naprawdę, ja będę się zbierał

- No co ty, zostań chociaż na śniadanie. Mam nadzieję, że lubisz omlety. Bo jeśli nie, to mogę wymyślić coś innego.

- Nie, omlet jest ok

- Na pewno? Jak coś, to nie ma problemu, żeby zrobić coś innego, naprawdę. Kawy?

- Tak, poproszę.

- Wybierz sobie jaką chcesz - uśmiechnąłem się, a on podszedł do ekspresu i go włączył.

- Bardzo ładnie pachnie - stanął obok mnie

- Zazwyczaj smakuje tak samo dobrze, mam nadzieję, że wyszło - zaśmiałem się.

W pewnym momencie stanął obok mnie, a nasze twarze znalazły się naprawdę blisko. Wtedy nie wiedząc co we mnie wstąpiło pocałowałem go. Był to raczej delikatny pocałunek, jednak bardzo przyjemny. Gdy odsunęliśmy się od siebie, zauważyłem w jego oczach coś na kształt nadziei.

- Przepraszam, ja nie wiem co mnie napadło, nie powinienem był. Żałuję, że tak wyszło - jego oczy od razu się zmieniły. Wyglądał na zrezygnowanego.

- Żałujesz, dobre- prychnął lekko - w takim razie ja już pójdę - odwrócił się w stronę drzwi, jednak ja nie mogłem pozwolić mu odejść. Złapałem go za rękę

- Co się dzieje?

- To, że od dawna mi się podobasz, o czym próbowałem ci dać do zrozumienia, a teraz całujesz mnie, co było czymś o czym marzyłem, po czym mówisz, że żałujesz - w jego oczach zabłysnęły łzy. Ja stałem jak wryty nie wierząc w to, co usłyszałem. Karl czuł coś do mnie? Poczułem się wstrętnie, to musiało go zaboleć.

- Ja... Nie wiedziałem. Przepraszam

- Pójdę już - powiedział, po czym wyszedł. Usiadłem na kanapie i zaczęły przypominać mi się momenty, w których Karl próbował mnie uświadomić, że mu się podobam. Wiedziałem, że będę musiał to jakoś naprawić.

Tę wersję znacie z mojej książki z shotami