Stałam pod jego drzwiami z ręką zawieszoną w powietrzu. W końcu odważyłam się i zapukałam.

- Myślałem, że wrócisz później! - dobiegł mnie jego głos zza drzwi - Czemu jesteś tak szybko Bl... Rachel? - otworzył drzwi z uśmiechem, ale kiedy zobaczył, że to ja, radosne iskierki zniknęły z jego oczu. Zastąpiły go zdziwienie i smutek.

Poczułam ukłucie w sercu, z tego powodu, że on tak szybo zapomniał. Chciałam coś powiedzieć, ale on w tej chwili zatrzasnął mi drzwi przed nosem.

Bolało. Z jakiegoś powodu się zezłościłam.

- Przepraszam, okej?! Chciałam to wyjaśnić! - wrzasnęłam i opadłam na kamienny schodek.

Będę uparta, pomyślałam.

Daj spokój, warknęła Kira.

Zesztywniałam. Tak dawno nie słyszałam jej głosu, który napawał mnie grozą. Zaczynałam odbijać się od dna, a ona znowu próbuje mnie na nie zaciągnąć.

Daj sobie spokój i idź stąd. Pomyśl, jak to wygląda.

Ma rację. Podniosłam się z kamiennego stopnia i już miałam zejść ze schodków, kiedy zatrzymał mnie obcy głos.

- Ej, zaczekaj! - odwróciłam się, nie będąc pewna czy chodzi o mnie.

Jakaś dziewczyna szła w moim kierunku z uśmiechem. Mogła być niewiele starsza. Zawsze chciałam mieć wygląd zbliżony do niej. Otóż miała niebieskie, duże oczy, nieskazitelną cerę i długie, lekko falowane, blond włosy.

- Byłaś u Percy'ego? - niepewnie skinęłam głową, a ona uśmiechnęła się jeszcze szczerzej - Tak się cieszę. Tak dawno z nikim nie rozmawiał, oczywiście poza mną - odchrząknęła - A tak w ogóle, to jestem Blue - podała mi rękę. Chyba na nią czekał, pomyślałam, a w gardle poczułam gulę, którą natychmiast przełknęłam i uścisnęłam jej dłoń.

- Rachel - w jej oczach zobaczyłam cień złości, który natychmiast zniknął.

- Muszę lecieć, pa.

- Na razie - wymamrotałam i zaczęłam iść w kierunku... właściwie to nie wiedziałam gdzie teraz mogę iść.

- To była  t a  Rachel?! - usłyszałam krzyk Blue, kiedy zamykała drzwi.

- Merde - szepnęłam pod nosem. Tylko się pojawiłam i już narobiłam problemów.

Spuściłam oczy na trampki i zaczęłam iść tylko sobie znaną ścieżką.