- Cóż, nie mam 100% pewności, ale jeżeli z tobą jest tak jak z moim wujkiem, to zawsze kiedy on coś do niego mówił, oczy wujka stawały się ciemniejsze. Nawet twoje brązowe, prawie czarne tęczówki, przybierają głębszy odcień czerni.

- Na prawdę? - byłam zmieszana tym faktem.

- Słuchaj... To przez to tak zareagowałaś? - niepewnie skinęłam głową - Co się stało?

- Kira "zmieniła" rzeczywistość - zmarszczył brwi.

- Kira? - poczułam zażenowanie. Serio? Musiałam używać jej imienia?

Dawaj Rachel, kontynuuj. Może wreszcie zrozumie, że jesteś świruską i da ci spokój.

Ona ma rację, pomyślałam.

- No, bo ten... Jak sam mówiłeś... Ten irytujący głosik w mojej głowie, no nie? - zaczęłam się plątać w swoich słowach. Bardziej się nie skompromituję. Chyba... - To nie wiedziałam jak się do niej zwracać i no ten... Nazwałam ją Kira - teraz zrozumiałam, że brzmię jak jakaś psychiczna dziewczyna. Jęknęłam i ukryłam twarz w dłoniach.

- Co jest El? - zapytał, a ja nadal na niego nie patrzyłam.

- Pewnie muszę brzmieć jakbym była jakaś  pokręcona - odparłam.

- Dlaczego? - popatrzyłam na niego.

- No wiesz, mówię ci o tym, że jakaś laska w mojej głowie zamienia rzeczywistość i o tym, że ją nazwałam. To bardzo normalne - między nami zapadła cisza, a Percy uważnie mi się przyglądał.

- Robiłaś coś z tym? - domyśliłam się i pokręciłam głową.

Rachel, weź się ogarnij. Wiesz, że on ci miesza w głowie. Chyba mu nie wierzysz? Chcesz cierpieć?

- A mówiłaś komuś o tym? - spytał niepewnie. Wiedział, że nie chcę o tym gadać.

- Nikt o tym nie wie. Nie chcę, żeby ktoś wiedział o tym, że jestem jakaś porąbana.

- Nie jesteś porąbana. Przecież to nie twoja wina - próbował mnie przekonać.

Mogę się założyć, że robi to tylko po to, żeby cię pogrążyć. Kto wie? Może rozpowie wszystkim, że słyszysz głosy w głowie i zrobią z ciebie pośmiewisko. W końcu nikt w liceum nie wiedział, że jesteś od nich starsza, a tym bardziej, że masz mnie.

Spuściłam głowę. Chciałam wierzyć Percy'emu, ale prawda jest taka, że dzięki Kirze, moja zdolność ufania ograniczyła się do mnie samej. Spuściłam głowę.

- Rachel, proszę. Próbuję ci pomóc, ale ja niewiele mogę. Pójdziesz z tym do specjalisty? - pokręciłam głową.

- Czemu chcesz mi pomóc? - zapytałam po chwili ciszy. Przekrzywił głowę i poparzył na mnie jakby odpowiedź była aż nadto oczywista, ale jak widać nie rozumiem jego toku myślenia.

- El, zależy mi na tobie, czemu tego nie rozumiesz? - pokręciłam głową. Utkwiłam spojrzenie w swoich dłoniach i zobaczyłam jak pierwsze krople deszczu zaczęły na nią spadać. Zaraz będzie kolejne oberwanie chmury.

- To bez sensu - syknęłam, a właściwie Kira. Natychmiast ją zgromiłam i przejęłam kontrolę - Nie może ci na mnie zależeć - teraz już mówiłam ja - Przecież jestem nienormalna - zamknęłam oczy i zdobyłam się na odwagę, żeby powiedzieć to, co ciążyło mi na sercu odkąd się tu pojawił - Wiesz... Chyba nie powinieneś był tutaj przylatywać - popatrzył na mnie z niedowierzaniem.

- El, ty nie mówisz poważnie.

- Taka prawda Percy - szepnęłam i z całej siły odganiałam natrętne łzy, które gromadziły się w moich oczach.

- Wytłumacz mi, dlaczego uważasz, że powinienem wrócić?

- Powinieneś mieć normalnych przyjaciół - patrzył na mnie w milczeniu, po czym przeczesał sfrustrowany swoje włosy.

- Muszę się z tobą zgodzić. Nie mógłbym być twoim przyjacielem - zamknęłam oczy. Czułam pod powiekami szczypiące łzy.

Widzisz? Ostrzegałam.

Okej. Ta bezpośredniość bolała. Chyba powinnam zakończyć tę rozmowę jak najszybciej.

Siedzieliśmy przez chwilę w ciszy, a deszcz z każdą sekundą nasilał się coraz bardziej.

Zaczęłam się trząść z zimna. Brunet zauważywszy to zarzucił mi na ramiona swoją kurtkę.

Chciałam coś odpowiedzieć, ale Percy objął dłońmi moją szyję, przez co jego twarz znalazła się zdecydowanie za blisko mojej.

- Nie mógłbym być twoim przyjacielem, bo nadal cię kocham El - powiedział, a ja nie byłam w stanie wydusić z siebie ani słowa.

Percy nie czekając na moją reakcję, złączył nasze usta w pocałunku. Czułam w nim smutek, żal, ale i prośbę o to, żebym zmieniła zdanie. W końcu oprzytomniałam i oderwałam się od niego.

- Przepraszam - powiedziałam i spuściłam głowę - Ale na prawdę, nie powinieneś był tu wracać - nie powiedziałam tego! To znaczy... chciałam to powiedzieć, bo tak uważałam, ale nie odważyłabym się.

Kira?!

Oj, no co? Tylko ci pomogłam.

- El, proszę cię. Nie myślisz tak na prawdę.

- Ale ja tak uważam - skłamałam. Czy na prawdę w tej chwili, z własnej woli tracę jedyną, ważną dla mnie osobę? I jestem tego w pełni świadoma?!

Wstaliśmy  z krawędzi, a w jego oczach zobaczyłam ból.

- Jeżeli na prawdę tego chcesz, to wracam do Londynu. Jesteś pewna?

- Żegnaj Percy - o nie. Tego nie powiedziałam. To była w 100% Kira.

Popatrzył na mnie, a  jego fioletowych oczu wyzierał się ból. W końcu brunet odwrócił się i poszedł w kierunku zejścia.

Ruszyłam w stronę klapy, ale zatrzymałam się po dwóch krokach. Stałam chwilę nieruchomo, nie mogąc nic zrobić.

On nigdy nie wróci.

Amen.

Upadłam na ziemię i zaczęłam płakać, nie zważając na ulewę, która mnie otaczała. Nie czułam zimna. Teraz liczył się tylko ból.

Nie wierzę, że pozbyłam się swojego najlepszego przyjaciela. Z własnej woli. Pozbyłam się jedynej, najważniejszej osoby w moim życiu.

Percy POV

Kiedy już miałem zamknąć klapę, usłyszałem jak ktoś upada. Zobaczyłem, jak El leży na dachu, a jej ciałem wstrząsa szloch.

Chciałem do niej wybiec, nie ważne, że tam szaleje deszcz, a ja mam na sobie tylko koszulkę. Chciałem ją pocieszyć i zaradzić coś, żeby już nie płakała.

Zamiast tego, odwróciłem wzrok i zszedłem z drabiny.

Oparłem się plecami o ścianę i spuściłem głowę. Wziąłem kilka głębokich oddechów i ruszyłem do wyjścia.

Ja tylko spełniam jej prośbę.