Zachtjes maar snel sluip ik naar buiten in de hoop dat mijn broer nog niet wakker is. Hij kwam gisteren zwaar dronken thuis en ik weet hoe hij is met een zware kater...

Zodra ik de deur afgesloten en wel achter me laat adem ik opgelucht uit. Geen problemen, godzijdank! Plots klinkt er veel kabaal uit het huis en hoor ik mijn broer vloeken, te vroeg gejuicht...

Snel sprint ik weg van het huis waar we sinds een week wonen. Als ik de straat uit ben ga ik weer rustiger lopen en probeer ik mijn hartslag weer tot een normaal tempo te brengen.

Met een zucht loop ik verder naar mijn nieuwe school. Zodra ik op school kom zie ik dat er al best veel mensen zijn en zoals ik had verwacht staan ze in groepjes bij elkaar. Haast niemand staat alleen en degenen die alleen staan kijken zoekend om zich heen, alsof ze naar hun vrienden opzoek zijn. Zelfs de nerds zitten niet alleen maar bij elkaar en lachen met elkaar om grappen terwijl ze hun huiswerk maken of hun leerstof nog een keer doornemen.

Dit is... anders....

Ja, anders is het goede woord.

Zodra ik langs groepjes begin te lopen voel ik direct blikken op me branden. Ik zucht en zet mijn zelfverzekerde, iet wat arrogante masker op waardoor ik nu met een rechte rug en een zelfzeker gezicht naar de ingang van de school loop, richting de receptie.

'Naam?' vragen een oude man en vrouw tegelijk aan me terwijl ze elkaars hand vasthouden.

'Mary Rondsen.' zeg ik monotoon.

'Ah, okay. Hier is je rooster, kluissleutel en je moet als eerst naar lokaal 1.' zegt de vrouw vriendelijk terwijl de man de spullen aan me geeft.

Ik glimlach vriendelijk en pak de spullen aan.

'Doeg.' zeg ik voor ik het kleine kamertje uitloop en de deur rustig achter me dicht doe.

Snel loop ik weer naar buiten, ik heb nog tijd zat voor ik in de les moet zijn. Zodra ik buiten ben kijk ik vlug om me heen opzoek naar een geschikt leeg plekje waar niemand me kan zien. Mijn blik blijft hangen op een grote boom met dikke en stevige takken. Snel loop ik daarnaartoe terwijl ik alle blikken negeer.

Ik klim met gemak in de boom en klim tot ik niet meer verder kan en ga op een tak zitten met mijn rug tegen de stam aan. De bladeren verbergen mij en mijn zicht op het schoolplein, waar ik eigenlijk wel blij mee ben.

Ik haal mijn mes te voorschijn en speel ermee terwijl ik terugdenk aan mijn oude school waar iedereen mij vreesde en alleen maar omdat ik een mes in mijn jas had en zowat nergens bang voor was, volgens hun dan.

In werkelijkheid ben ik-

Nee, daar ga ik jullie niet mee vervelen.

Dan gaat de bel en direct klim ik zo snel mogelijk naar beneden waarna ik zelfverzekerd de school binnenloop, richting lokaal 18. Ik loop het lokaal in en ga achterin de klas op de meest donkere plek zitten.

Oh, je kan me nog wel zien hoor. Makkelijk zelfs maar meestal zoek ik altijd plekken op waar ik haast niet opval en vaak is dat in de schaduw. De klas is al halfvol en de klas stroomt langzaam vol. Het valt me op dat de rij voor mij helemaal leeg blijft, alsof het een afgesproken regel is.

De lerares, mevrouw Gretsen als ik het goed heb, komt binnen en kijkt met een abnormaal blije glimlach het lokaal in. Haar ogen blijven bij mij hangen en haar ogen beginnen enthousiast te glinsteren, alsof ik een nieuw aapje ben dat ze nog nooit gezien heeft in de dierentuin.

Direct word mijn blik hard en brutaal kijk ik terug. Haar enthousiasme verdwijnt er echter niet van maar lijkt alleen maar groter te worden. De tweede bel gaat maar mevrouw Gretsen begint haar les nog niet. Het is alsof ze op iets wacht.

En dan gaat de deur open en komt er een groep jongens binnen die een beetje met elkaar aan het stoeien zijn. Toch hoor ik verschillende zachte kreten uit de klas komen, alsof dit heel erg is.

Ik rol met mijn ogen, watjes...

'Goedemorgen heren.'

'Hallo mevrouw Gretsen.' zegt de groep jongens terwijl ze gewoon door gaan met waar ze mee bezig zijn.

Ze nemen plek in de rij voor me maar de plek naast mij blijft vrij, apart...

Dan gaat de deur binnen en komt er een jongen met een duister, geheimzinnig gezicht de klas binnen. Hij knikt kort naar mevrouw Gretsen en loopt naar achteren, naar de plek naast mij.

Zodra hij mij in het oog krijgt trekt hij zijn wenkbrauw op en doe ik hetzelfde. Hij gaat naast mij zitten en bekijkt me behoedzaam, alsof ik een vijand ben. Wat ik misschien ook wel ben voor hem.

Dan verplaatst zijn blik zich naar mijn shirt waar I hate your face op staat.

'Is dat zo?' vraagt hij aan me terwijl er in zijn ogen een glinstering ligt die ik daar zo snel mogelijk weg wil hebben.

'Euh, duh. Waarom denk je anders dat het op mijn shirt staat? Voor de lol?' zeg ik bitchy terwijl ik mijn blik weer op mevrouw Gretsen richt.

'We hebben een nieuwe leerlinge in ons midden, klas! Wil Mary even naar voren komen?'

Ik rol met mijn ogen. Het zal ook 's niet.

Ik sta op en loop achter de jongen langs die al mijn bewegingen volgt, wat me een ongemakkelijk gevoel bezorgd maar wat ik (natuurlijk) niet laat merken. Zodra ik naast mevrouw Gretsen sta kijk ik zelfverzekerd en een beetje arrogant de klas in terwijl ik mijn blik langs alle leerlingen laat glijden die mij aanstaren.

'Nou Mary vertel eens wat over jezelf.' zegt mevrouw Gretsen vriendelijk met een lichte dwang in haar stem die je niet zou horen als je niet naast haar stond.

'Ik ben dus Mary Rondsen, noem me maar Hell. En dat was het wel.' zeg ik terwijl ik mijn blik verveeld verplaats naar mijn zwart gelakte nagels.

'Euh... okay, Mary. Heeft iemand nog een vraag voor Mary?'

Een meisje met een gezicht vol sproeten steekt haar vinger op. Haar blonde haar valt stijl op haar schouders en hangt een beetje over haar rechteroog.

'Waarom mogen wij je Hell noemen?'

'Daarom.' antwoord ik kortaf.

'Hoe kom je op die bijnaam?'

'Mijn tweede naam is Hellèna. Afgekort Hell.' antwoord ik.

'Verdere vragen?'

'Waarom heb je een mes in je jas?' klinkt er plots een lage stem vanuit de hoek waar ik net zat donker.

De hele klas, afgezien de jongens die later binnenkwamen, en mevrouw Gretsen happen naar adem.

'Voor zelfverdediging. Ik woon in een ongure buurt.' antwoord ik.

Das dus niet waar, in werkelijkheid wonen wij, mijn broer en ik, in een goede buurt met betaalbare huizen. Mevrouw Gretsen ademt opgelucht uit, alsof ik plotseling geen crimineel meer ben in haar ogen.

'Maar ik twijfel niet om het hier te gebruiken als dat nodig is.' voeg ik er aan toe.

'Dat zal vast niet zo zijn, Myra.' zegt mevrouw Gretsen sussend.

'Dat hoop ik dan maar.'

'Ja, ga maar weer zitten Mary.' Zegt mevrouw Gretsen licht dwingend. Ik knik en loop weer naar mijn plek naast de jongen.

'Je hebt dat mes helemaal niet nodig voor zelfverdediging.' Zegt de jongen grinnikend zodra ik weer naast hem zit.

'Wat ben je in godsnaam aan het doen? Mij aan het bespieden of zoiets?'

'Ik bespied je helemaal niet!'

'Oh nee? Hoe weet je dan van mijn mes? Of dat ik het niet in mijn buurt nodig heb?'

De jongen is even stil en tevreden met mijn overwinning, richt ik me weer op mevrouw Gretsen die wat naar een meisje staat te blèren.

'Ik ben je overbuurjongen.'