P.O.V. Juul

Het is niet gelukt. Ik had stiller moeten zijn! Ik wil dood! Begrijp dat dan. Waarom laten ze me niet gewoon gaan? Heb ik nog niet genoeg mee gemaakt? "Wanneer mag ik hier weg?" Vraag ik. "Als alles goed blijft mag je morgen weg." Zegt Blake. Ik zucht en knik. De deur van de ziekenhuiskamer vliegt open. Een hijgende Jonas staat in de deuropening. Hij rent op me af en knuffelt me stevig. Ik duw mijn hoofd in zijn shirt en ruik zijn deodorant. Zijn schouders schokken en hij snikt. ''Huil alsjeblieft niet om mij.'' Mompel ik. ''Je was bijna dood!'' Zegt hij gefrustreerd. Ik knuffel hem steviger. ''Al zou ik dood zijn. Huil niet omdat ik er niet ben, maar glimlach omdat ik er was.'' Zeg ik. Na een tijdje is hij rustig en laten we los uit de knuffel. Ik kijk hem aan. Hij veegt zijn tranen weg. Er komt een zuster binnen. ''Ik wil jullie graag nog even spreken.'' Zegt ze en ze wijst naar Blake, Luke en Jonas. Blake, Luke, Jonas en de zuster gaan naar de gang. Na ongeveer 5 minuten komen ze terug. ''Waar zijn Lisa, Lucas, Dylan en Daniël?'' Vraag ik. ''Thuis. Er is een oppas.'' Zegt Blake. Ik knik. Blake gaat in de stoek naast mijn bed zitten en pakt mijn hand vast. "Probeer om te gaan slapen oke? Je hebt de rust hard nodig." Zegt hij. Ik knik. Blake pakt een kussen en legt zijn hoofd op het bed. Zo vallen we samen hand in hand in slaap.

(Zo liggen ze)

De volgende dag word ik wakker gemaakt door de zuster. Blake is al wakker en Luke en Jonas zitten om mijn bed heen. Nadat ik heb ontbeten en mezelf heb klaargemaakt mag ik eindelijk weg. De zuster koppelt me los van alle draadjes en dan mogen we gaan. We lopen het ziekenhuis uit naar de parkeerplaats. ''Ga jij ook mee?'' Vraag ik terwijl ik Jonas aankijk. Hij schudt zijn hoofd. ''Ik moet naar mijn werk. Maar jij red je wel. Ik kom snel weer een keer langs. Wees voorzichtig met je lichaam.'' Zegt hij. We knuffelen nog even en dan stap ik bij Blake en Luke in de auto. Ik kijk de hele rit uit het raam. Zodra we thuis zijn stappen we alle drie uit en gaan naar binnen. Daniël komt meteen aanrennen en hij knuffelt me stevig. Ik knuffel hem terug. ''Ik dacht dat je dood was.'' Zegt Daniël snikkend. ''Hey, ik leef nog steeds. Kijk maar ik sta recht voor je.'' Zeg ik om hem gerust te stellen. Ik hoor lachende stemmen uit de woonkamer. ''Vertrouwd Daniël haar?'' Vraagt Luke verbaasd. ''Ja die reactie had ik ook. Hij vertrouwd mensen nooit zo snel.'' Zegt Blake. Ik laat los uit de knuffel met Daniël en veeg zijn tranen weg. ''Kom mee! De oppas is heel lief en grappig! Jij vindt hem vast ook aardig.'' Zegt Daniël. Hij pakt mijn hand vast en trekt me mee naar de woonkamer. Ik moet lachen. Doordat Daniël klein is en hij mijn hand vast heeft, moet ik een beetje bukken om zijn hand vast te blijven houden. Er zit een jongen met zijn rug naar me toe op de bank. Naast hem zit Lisa. Ze zijn aan het spelen. Ik laat de hand van Daniël los en ga weer recht staan. ''We zijn weer thuis.'' Zegt Blake. De jongen draait zich om en kijkt ons aan. Dan valt zijn blik op mij. Hij kijkt me geschrokken aan. Ik kijk bang terug. Hij zet een stap in mijn richting. Ik zet een stap achteruit. ''Juul? Wat doe jij hier?'' Vraagt hij. Wat the fuck doet hij hier nou weer. Ik kijk met grote ogen naar hem. De jongen die mijn leven deels heeft verpest. Ik praat over Giel. (Als je hem niet meer herkent, hij komt voor in hoofdstuk 2) ''Kennen jullie elkaar al? Waarvan?'' Vraagt Blake verbaasd. Opeens komt Giel snel op me af en pakt mijn pols vast zodat ik niet weg kan lopen. Ik probeer mijn arm weg te trekken maar hij is veel sterker. ''Laat me alsjeblieft los.'' Piep ik. Hij doet me pijn. Hij heeft mijn arm nogal stevig vast. ''Waarvan kennen jullie elkaar?'' Vraagt Blake nog eens. ''Nou?'' Vraagt Blake ongeduldig. ''Hij had me op mijn vorige school gepest.'' Mompel ik dan toch na een korte stilte. ''WAT?!'' Roept Blake. ''Het was niet mijn bedoeling!'' Roept Giel terug. ''Waarom deed je het dan?'' Vraagt Blake boos. Giel gaat steeds harder in mijn pols knijpen. Waarom laat hij me niet gewoon los? Dan kan ik naar mijn eigen kamer. Ik wil nu alleen zijn, op mijn kamer, met mijn mes en mijn paniekaanval. Giel en Blake beginnen tegen elkaar te schreeuwen. ''Als je ergens in wil knijpen knijp dan niet in mij!'' Zeg ik hard. Giel laat me geschrokken los. Ik pak met mijn andere hand mijn pols en wrijf er pijnlijk over. Ik draai me om naar de deuropening om naar mijn kamer te gaan. Meteen zodra ik dat doe pakt Luke me bij mijn middel. ''Kom mee.'' Fluistert hij in mijn oor. Ik knik. Hij pakt mijn hand en neemt me mee naar mijn kamer. ''Waarom ga je mee naar mijn kamer?'' Vraag ik. ''Ik vond dat het onzin was wat die 2 beneden allemaal naar elkaar aan het schreeuwen waren en ik vond het zielig dat ze jou erin betrokken. Ik bedacht dat je naar je kamer wou dus ging ik mee omdat ik niet zeker wist wat je ging doen.'' Zegt Luke. Ik kijk naar beneden en frunnik wat met mijn mouwen. Hij bedoelt natuurlijk of ik weer zelfmoord zou plegen. Ik hoor de stemmen van Blake en Giel nog schreeuwen. ''Let niet op de stemmen.'' Zegt Luke. Hij doet mijn deur dicht waardoor ik het niet meer kan horen. Ik zucht. Ik ga op mijn bed zitten. Luke komt naast me zitten. ''Wat deed hij allemaal toen hij je pestte?'' Vraagt Luke voorzichtig. ''Hij riep allemaal woorden naar me, duwde me in prullenbakken, wachtte me op na school, stak mijn banden lek, gooide propjes tegen mijn hoofd, sloot me op in de wc, sloeg me in elkaar, al die dingen.'' Zeg ik zacht. Luke slaat zijn arm om me heen. Er komt een fijne kriebel in mijn buik en de plek waar hij me aanraakt tintelt. Wat is dit? Er wordt op de deur geklopt. ''Binnen.'' Zeg ik. De deur gaat open en Giel staat in de deuropening. Gelijk schuif ik als reflex een stukje naar achteren. Luke houdt me tegen met zijn arm. Giel zet een stap de kamer in. Hij kijkt me schuldig aan. ''Het spijt me Juul. Ik had het nooit mogen doen.'' Zegt hij. ''Waarom deed je het dan?'' Vraag ik zacht. Hij haalt zijn hand door zijn haar en zucht. ''Ik..''

--- 1148 woorden