De rechter loopt als eerste naar binnen. Piet loopt naast me aan de rechterkant. Bert loopt achter me en mijn ouders achter hem. Tegenover de tafels waar wij dadelijk moeten zitten, zit het publiek. Melissa loopt helemaal achteraan en ze sluit de deur achter haar. Elke stoel staat aan een tafel. Op die tafel staat bij elke stoel een microfoon. De rechter gaat in het midden zitten aan een verhoogde tafel met stoel. Aan de linkerkant en aan de rechterkant van hem staan 3 stoelen. Ik ga in het midden aan de rechterkant van hem zitten. Aan mijn linkerkant komt Piet zitten en aan mijn rechterkant Melissa. Mijn ouders en Bert gaan aan de linkerkant van de rechter zitten. ''Dankuwel allemaal dat u aanwezig kon zijn bij deze rechtszaak. Wij komen hier samen voor een zaak. Deze zaak luid als volgt: Julia Hood, wordt mishandeld door haar ouders. Peter en Anniek Hood (zo heten mijn ouders), bent u het hier mee eens?'' Vraagt de rechter. Mijn vader zegt niets en kijkt alleen maar boos voor zich uit. ''Ja.'' Zegt mijn moeder met trillende stem. Waarom is ze zo zenuwachtig? ''Is het waar dat er geen goede rede is dat u uw kind mishandelt?'' Vraagt de rechter. ''We hebben zeker wel een rede. Dat kind is nergens goed voor.'' Zegt mijn vader gemeen. Ik voel de tranen opkomen en kijk naar beneden. ''Meneer Hood. Let op uw taalgebruik. Alles wat u nu zegt kan tegen u gebruikt worden.'' Zegt de rechter. ''Julia Hood, hebben jou ouders blijvende littekens gemaakt bij jou?'' Vraagt de rechter. ''Ja.'' Zeg ik zacht, maar je hoort het hard door de zaal galmen, doordat er een microfoon staat. ''Ik heb besloten, dat meneer en mevrouw Hood levenslang naar de gevangenis moeten. Julia Hood gaat naar een pleeggezin. Bij deze is de rechtszaak afgelopen.'' Zegt de rechter. Het publiek begint te klappen. Er komen politie agenten binnen die mijn ouders meenemen. Er rolt een traan over mijn wang. Ik ben zo blij! Ik ben voor altijd van mijn ouders af!! ''Juul? Je hebt nu even tijd om naar je vrienden te gaan. Over 5 minuten kom ik je halen voor het gesprek.'' Zegt Melissa. Ik knik en loop de zaal uit. Daar staan Jonas, Blake en de rest al te wachten. Ik knuffel hen Jonas en Blake stevig. ''Ik heb dadelijk nog een gesprek met Melissa en dan kunnen we mijn spullen gaan ophalen. Ik ben zo blij dat ik eindelijk van mijn ouders weg ben.'' Zeg ik. Ze knikken instemmend. ''Juul? Kom je?'' Roept Melissa naar me. Ik knik en zeg Jonas en Blake gedag. Ik lopen samen met Melissa naar een kamertje dat lijk op een kantoor. Er staat alleen maar een bureau met 3 stoelen erin. De stoelen staan tegenover elkaar. Melissa gaat aan de andere kant van de tafel zitten en ik ga op de lege stoel zitten. Naast mij staat de derde stoel. ''Hoe voelt het om eindelijk weg te zijn van je ouders?'' Vraagt Melissa. ''Heel opgelucht. Ik ben voor het eerst sinds een paar jaar weer een beetje gelukkig.'' Zeg ik met een glimlach. Melissa glimlacht ook. ''Nu je ouders in de gevangenis zitten en je nog minderjarig bent, moet je naar een pleeggezin. Heb je al een voorkeur?'' Vraagt ze. Ik knik. ''Bij wie is het? Hoe oud is de oudste daar? Hoeveel mensen wonen er?'' Vraagt ze. ''Het is bij een vriend van mij: Blake. Hij heeft me gered van dit alles. Hij heeft geen ouders meer, maar hij is wel 18. Hij heeft nog 3 broertjes en een zusje.'' Vertel ik. ''Is hij hier toevallig ook?'' Vraagt Melissa. Ik knik. ''Kan je hem even halen?'' Vraagt ze. Ik knik weer. Ik loop terug naar de hal. ''Blake, kan je even meekomen?'' Vraag ik. Hij knikt. ''Ik let wel op je familie.'' Zegt Jonas. Blake knikt, bedankt hem en loopt dan naar mij toe. Samen lopen we naar het kantoortje. Blake stelt zich voor aan Melissa en dan gaan we zitten. ''Ik heb gehoord dat jij de zorg over Juul wil nemen?'' Vraagt Melissa. Blake knikt. ''Dat klopt.'' Zegt hij. ''Weet je het zeker? Juul is dan wel all 16, maar dat betekent niet dat ze alles zelf kan. Ze zal zorg en liefde nodig hebben. Zeker in deze tijd van het jaar. Als ze problemen heeft, zal ze bij iemand terecht moeten kunnen. Julia heeft geen makkelijk verleden, en daarom zal ze ook niet altijd reageren zoals anderen zouden doen. Ze zal meer teruggetrokken zijn en soms zal ze alleen willen zijn. Ze heeft ruimte en tijd nodig om dit allemaal te kunnen verwerken. Haar verleden zal haar altijd blijven achtervolgen. Ze heeft therapie nodig, en tijd om dit allemaal te verwerken. Maar het meest van al heeft ze liefde nodig. Ze heeft de liefde en aandacht nodig die ze nooit heeft gekregen van haar ouders. Dat is een hele verantwoordelijkheid. Weet je zeker dat je die verantwoordelijkheid op je wil nemen?'' Verteld ze. Blake knikt zelfverzekerd. ''Ja. Ik geef om haar, en ik wil haar een goed en veilig thuis geven. Ze zal haar eigen kamer krijgen en zoveel ruimte en tijd als ze zelf nodig heeft. En ik weet dat het in het begin niet altijd even makkelijk zal gaan en dat het wennen is, maar ik weet zeker dat dit het aan het einde allemaal waard was.'' Zegt hij. Melissa knikt. ''Dat waren de woorden die ik wilde horen. Mag ik even je paspoort en identiteitsbewijs zien?'' Vraagt ze. Blake knikt en pakt ze uit zijn jaszak. Hij geeft ze aan Melissa. Melissa bekijkt ze en vult een paar dingen in op de papieren voor haar. ''Mag ik ook jou paspoort en identiteitsbewijs Juul?'' Vraagt ze. ''Ja. Eeuh.. Blake jij had die toch?'' Vraag ik. Hij knikt en pakt ze uit zijn jaszak. Hij geeft het aan Melissa. Ze bekijkt ook die van mij en schrijft weer een paar dingen op. Ze geeft het weer terug aan Blake die ze terug in zijn jaszak doet. ''Blake je moet hier en hier je handtekening zetten.'' Zegt ze. Ze wijst twee plekken aan en geeft Blake de pen die ze in haar hand had. Hij kijkt mij aan en glimlacht. Dan zet hij zijn handtekening op de twee plekken die Melissa aanwees. Hij geeft de papieren en de pen weer terug. ''Juul kan jij je handtekening hier en hier neerzetten?'' Vraagt ze en wijst twee plekken aan. Ik knik en pak de pen en de papieren aan. Ik zet mijn handtekening. Melissa pakt de pen en de papieren weer terug. ''Zodra ik mijn handtekening hieronder neer zet, is Blake officieel de verzorger van Juul.'' Zegt ze. Ik kijk Blake aan en hij mij. Dan kijken we naar Melissa en knikken we. Ik pak de hand van Blake stevig vast. Hij wrijft met zijn duim over mijn hand. Melissa zet haar handtekening en legt de pen neer. ''Gefeliciteerd.'' Zegt ze terwijl op staat. Wij staan ook op. We schudden haar hand en dan knuffel ik Blake stevig. Hij knuffelt me stevig terug. ''Kan ik Juul nog even alleen spreken?'' Vraagt Melissa. Blake knikt en gaat het kantoortje uit. Hij wacht voor de deur. We gaan weer zitten. ''Hoe voelt het nu?'' Vraagt Melissa met een glimlach. ''Het voelt geweldig.'' Zeg ik. ''Had je nog nagedacht over de psycholoog?'' Vraagt ze.

--- 1230 woorden