P.O.V. Juul

Lisa, Dylan, Lucas en Daniël draaien zich om met stralende ogen en een grote glimlach. ''ETEN BIJ DE MAC DONALDS!!!'' Roepen ze enthousiast. Ik schiet in de lach. Blake pakt zijn autosleutels. ''Vooruit dan. Doe jullie jassen en schoenen maar aan.'' Zegt hij met een glimlach. Ze rennen juichend naar de gang. Wij staan ook op en trekken onze jassen aan. Blake doet Lisa's jas dicht. Ik vind het nog steeds een rare manier om je jas aan te trekken. Omdat er te weinig plaatsen in de auto zijn gaat Daniël weer bij mij op schoot. Na een paar minuten rijden roepen Dylan en Lucas enthousiast dat ze de M van de Mac Donalds zien. Blake parkeert op de parkeerplaats en we lopen met een paar overenthousiaste kinderen naar binnen. ''Willen jullie vast een plaatsje gaan zoeken?'' Vraagt hij aan Lucas, Dylan, Lisa en Daniël. Ze knikken. ''Daniël let jij een beetje op ze?'' Vraagt Blake aan Daniël. Hij knikt en samen lopen ze weg. We gaan in de rij staan om te bestellen. ''Weet je al wat ze willen?'' Vraag ik. Hij knikt. ''Ze willen altijd een happy meal met kipnuggets.'' Zegt hij. Ik knik. ''Wat wil jij?'' Vraagt hij aan mij. ''Ik heb niet zo'n honger.'' Zeg ik. Hij kijkt me streng aan. ''Je gaat iets eten. Of jij kiest of ik.'' Zegt hij dwingend. Ik kijk naar beneden, maar weet niet wat ik moet zeggen. Alles is hier zo vettig. Ondertussen zijn wij aan de beurt. Ik hoor dat Blake onze bestelling doorgeeft, maar het gaat langs me heen wat hij precies zegt. We moeten even wachten op onze bestelling. Eerlijk is eerlijk, ze geven hier wel heel snel je bestelling. Blake stoot me aan. Ik kijk vragend op. ''Wil jij ook een dienblad dragen?'' Vraagt hij. Ik kijk naast hem en zie 2 dienbladen staan. Ik knik. We pakken allebei een dienblad en lopen naar de tafel waar de rest al zit. Hij geeft iedereen hun eten. Voor mij en zichzelf heeft hij een big mac menu bestelt. Ik kijk zenuwachtig naar het eten. De jongens beginnen enthousiast te eten en Blake legt Lisa uit hoe het moet zodat ze het zelf kan doen. Zodra zij ook eet kijkt hij naar mij. Hij pakt mijn handen vast en knijpt er zachtjes in terwijl hij in mijn ogen kijkt. "Juul luister. Ik weet dat je jezelf dik vindt en dat er hier veel vetten zitten, maar probeer het voor één keer los te laten. Kijk voor één keer niet kritisch naar jezelf. Kijk naar jezelf en denk: Wat is het knap van mezelf dat ik na alles wat ik heb meegemaakt nog steeds op aarde rondloop. Denk voor één keer niet aan dat iedereen zegt dat je dik bent. Vandaag is een goede dag en morgen ook. Je gaat eindelijk weg bij je ouders. Hier heb je zo lang op gewacht. Laat het voor één keer los. Eet, eet om het te vieren." Zegt hij met een bemoedigende glimlach. Ik knik. Hij heeft gelijk. Voor één keer normaal eten kan geen kwaad toch? Ik pak een frietje. Ik doe hem eerst in de mayonaise en dan steek ik hem in mijn mond. Ik sluit mijn ogen genietend. God wat heb ik dit gemist. Het is al een paar jaar geleden wanneer ik voor de laatste keer friet at. Het is al lang geleden eerder ik überhaupt een normale maaltijd heb gehad. Ik open mijn ogen weer en stop nog een frietje in mijn mond. Ik eet alle friet en de hele big mac op terwijl ik praat met de rest. Blake kijkt me glimlachend aan. Ik glimlach trots terug. Voor het eerst in mijn hele leven ben ik een keer trots op mezelf. Zodra iedereen klaar is gaan we weer naar hun huis. Ik leg Lisa in bed en daarna Daniël. Ik ga nog even naast hem op bed zitten. "Wat is de echt rede dat je bij ons komt wonen?" Vraagt Daniël. "Weet je nog dat ik zei dat ik mishandeld word?" Vraag ik. Hij knikt. "Ik mag eindelijk weg bij mijn ouders. Ik ga bij iemand anders wonen en dat is hier." Leg ik uit. Hij knikt en moet gapen. Ik glimlach en leg hem in zijn bed. "Welterusten." Zeg ik zachtjes. "Welterusten. Ik hou van je." Mompelt hij half in slaap. "Ik hou ook van jou." Dat waren mijn laatste woorden. Toen liep ik de kamer uit. Ik loop naar beneden waar Blake al op de bank zit. Ik ga naast hem zitten en leun met mijn hoofd tegen zijn schouder aan. Hij slaat zijn arm om me heen. "Ga je morgen mee naar de rechtszaak?" Vraag ik aan Blake. Hij knikt. "Natuurlijk!" Zegt hij. "En Dylan, Lucas, Daniël en Lucas?" Vraag ik. "Die gaan mee. Ik weet anders even geen oplossing. Vind je dat erg?" Vraagt hij. Ik schud mijn hoofd. Hij zet de televisie aan en we kijken naar één of ander dom lach programma. Het heet 'is er een dokter in de zaal?' Nadat het is afgelopen is het alweer half 10. ''Zullen we vast naar bed gaan? Morgen is een grote dag.'' Zegt Blake. Ik knik, maar weet dat ik toch niet kan slapen. Ik ben veel te opgewonden. We lopen naar boven en gaan naar de slaapkamer van Blake. ''Ik heb geen pyjama bij.'' Zeg ik beschaamd. ''Ik heb wel wat voor je.'' Zegt Blake. Ik knik. Hij gooit een groot T-shirt van hem naar mijn hoofd. Ik trek mijn kleren uit en doe zijn shirt aan. Het is echt veel te groot. Het komt bijna tot mijn knieën. Ik kruip naast Blake in bed en hij doet de dekens over ons heen. Ik kruip dicht tegen zijn warme borstkas aan en hij slaat zijn arm om me heen en drukt me dicht tegen zich aan. Na een tijdje hoor ik zijn adem regelmatig worden. Zoals ik al had verwacht kan ik niet slapen. Ik draai me op mijn rug en leg mijn hand op mijn buik. Ik kijk naar het plafond. In mijn hoofd speel ik allerlei liedjes af. Na een tijdje val ik daar toch van in slaap.

(Zo ziet het eruit)

--- 1037 woorden

Ik ben echt slecht in het mezelf onthouden om op donderdag en maandag te updaten🙈