P.O.V. Juul

Na een tijdje trilt een telefoon. Bert pakt de zijne en kijkt naar het berichtje. ''We moeten naar beneden. Het gesprek is afgelopen.'' Zegt hij. Ik ben gelijk zenuwachtig. We lopen weer naar beneden. Mijn ouders zitten woedend op de bank en Melissa staat op zodra ze ons ziet. Ze komt op mij aflopen. ''Ze hebben toegegeven dat ze jou mishandelen. Ze hebben er geen goede reden voor. Ik heb al met de kinderrechter gesproken en de rechtszaak is morgen. We willen het zo snel mogelijk gedaan hebben. Na de rechtszaak hebben we weer een gesprekje en dan gaan we praten over het gezin waar je dan gaat wonen. Omdat je uit huis gaat.'' Zegt ze. Ik krijg een glimlach op mijn gezicht. ''Kan je nu naar een vriendin of vriend toe ofzo?'' Vraagt ze. Ik knik. Ze glimlacht. ''Kan diegene jou ophalen?'' Vraagt ze. Ik knik weer. ''Morgen komt er een busje al je spullen ophalen. Dus morgen kan je je spullen gaan inpakken. Bert en Piet gaan mee om je te beschermen tegen je ouders. De rechtszaak is morgen om 2 uur 's middags.'' Zegt ze. Ik knik. Ik bel Blake om te vragen of hij me kan ophalen. Hij zegt dat hij er over een paar minuten is. ''Kom je vriendin je ophalen?'' Vraagt Melissa. Ik schud mijn hoofd. ''Een vriend.'' Zeg ik. ''En hoe heet hij?'' Vraagt ze geïnteresseerd. ''Blake.'' Zeg ik. We praten nog even door tot de bel gaat. Ik doe open en knuffel Blake stevig. Hij knuffelt me terug. ''Dus dit is Blake?'' Vraagt Melissa en ik weet gewoon dat ze grijnst. Ik schiet in de lach en knik. ''Hoe ging het?'' Vraagt Blake. ''Goed! Morgen om 2 uur is de rechtszaak en dan ga ik uit huis. Ik heb na de rechtszaak nog 1 gesprek en dan ga ik mijn spullen ophalen.'' Zeg ik enthousiast. Hij glimlacht. Ik bedank Melissa, Piet en Bert en loop dan met Blake mee. Hij is met zijn auto. Hij rijdt naar zijn huis en onderweg vertel ik uitgebreid wat er is gebeurd. Zodra we er zijn stappen we uit en lopen naar binnen. Lisa komt huilend aangerend. Blake's gezicht verandert naar bezorgd. Hij gaat op zijn hurken zitten en knuffelt haar. Ze begint hard te huilen in zijn armen. ''Lisa rustig maar. Wat is er?'' Vraagt hij lief aan haar. ''P-politie.'' Zegt ze stotterend. Blake staat op en tilt Lisa op. Hij loopt de woonkamer in en ik loop met hem mee. Er zitten 2 agenten op de bank met een serieus gezicht. Daniël, Lucas en Dylan zijn aan het huilen. ''Wat is er aan de hand?'' Vraagt Blake. Lisa heeft zich om hem heen geklemd met haar hoofd in zijn nekholte. ''Ga even zitten.'' Zegt een van de agenten. Blake gaat zitten met Lisa die zich nog steeds om hem heen heeft geklemd. Blake kijkt de agenten afwachtend aan, maar ik kan zien dat hij nerveus is. Ik sta een beetje ongemakkelijk. Ik weet niet echt wat ik moet doen. ''Mevrouw de Klein heeft een auto ongeluk gehad. Ze heeft het niet overleefd.'' Zegt de agent. Ik zie dat Blake verstijfd. Ik zie tranen ontstaan in zijn ogen. ''Aangezien meneer de Klein al is overleden, hebben Lisa, Daniël, Lucas en Dylan nu geen officiële verzorger meer. Als u 18 of ouder bent, kan u de zorg over hen nemen. Anders moeten jullie allemaal naar een pleeggezin.'' Zegt de andere agent. ''Ik ben 18.'' Stamelt hij. ''Als u hier een handtekening zet, is het klaar en bent u de officiële verzorger.'' Zegt de agent. Hij pakt een blaadje en een pen. Blake pakt met trillende handen de pen vast. Ik voel dat ik boos word op de agenten. Hij heeft net te horen gekregen dat zijn moeder dood is en dat hij dus geen ouders meer heeft! Snappen ze dan niet dat hij nu niet echt in staat is om dit allemaal te regelen? Blake zet zijn handtekening en de agenten gaan weer weg. Hij zet Lisa voorzichtig op de grond. Zijn handen trillen. Hij slaat ze voor zijn gezicht en leunt met zijn ellebogen op zijn knieën. Zijn schouders beginnen te schokken. Hij moet hard huilen. Ik ga naast hem zitten en trek hem in een knuffel. Hij knuffelt me stevig terug. Hij duwt zijn hoofd in mijn shirt. Ik wrijf over zijn rug. Na een tijdje is hij weer rustig en laten we weer los uit de knuffel. Daniël rent op mij af en slaat zijn armen om me heen. Hij knijpt in mijn shirt met zijn vuisten en begint hard te huilen. Ik sla ook mijn armen om hem heen en sus hem. Dylan en Lucas zitten bij Blake. Lisa zit alleen. Ik steek mijn ene arm naar haar uit. Ze komt aarzelend op me aflopen. Ik trek haar ook in een knuffel samen met Daniël. Lisa klemt haar kleine armpjes ook om mij heen en begint te huilen. ''Waar mama nu is?'' Vraagt Lisa zacht. ''Mama is nu op een hele mooie plaats. En als je 's avonds naar de sterren kijkt, dan is jou mama de mooiste ster.'' Zeg ik. ''Sterren zijn mooi. Mama ook mooi is.'' Zegt ze. Ik knik. Ze spreekt nog niet goed Nederlands, maar dat maakt niet uit. Na een tijdje elkaar knuffelen laten we elkaar los. ''Ik heb goed nieuws.'' Zeg ik. Ik wil ze opvrolijken. Iedereen kijkt me vragend aan, behalve Blake. Ik kijk naar hem. Hij glimlacht en pakt mijn hand. ''Ik kom bij jullie wonen.'' Zeg ik. Iedereen begint te juichen. Ik zucht opgelucht. Ik was bang dat ze het niet goed zouden vinden. ''Om het toch nog een beetje gezellig te maken mogen jullie kiezen wat we gaan eten.'' Zegt Blake. De kinderen gaan bij elkaar staan en beginnen te smoezen. Ik moet grinniken. Dit ziet er zo droog uit. ''Ik vind het zo knap van je.'' Mompel ik tegen Blake. ''Wat vind je knap?'' Vraagt hij verbaasd. ''Hoe je ermee om gaat. Je hebt net te horen gekregen dat je moeder is overleden.'' Zeg ik. ''Wat moet ik anders? Hier de hele tijd depressief zijn? Daar schiet niemand iets mee op. Het leven is niet altijd makkelijk, en soms lijkt het alsof er geen rede meer is om te leven. Maar juist daarom moet je blijven. Om te zoeken naar een rede. Als iets niet gaat zoals het moet, dan moet je het maken zoals het kan. We hebben niet meer de liefde van onze ouders, maar we hebben elkaar. En dat is genoeg. We hoeven niet naar liefde te zoeken, want zoeken naar liefde is zoeken naar jezelf. Wanneer je jezelf hebt gevonden, heb je liefde gevonden.'' Zegt hij.

--- 1121 woorden