P.O.V. Juul

''Ik ga weer.'' Zeg ik en sta op. ''Waar ga je heen?'' Vraagt Blake terwijl hij ook op staat. ''Naar huis.'' Zeg ik. ''Weet je het zeker? Je weet dat dat geen goed idee is.'' Vraagt Blake. Ik knik. ''Ik moet ooit weer naar huis.'' Zeg ik. ''Oke dan. Maar app me als je veilig op je kamer bent. Als je na 10 minuten niet appt dan kom ik naar je huis toe. Goed?'' Vraagt hij. Ik knik. Ik trek mijn jas weer aan. We geven elkaar nog een afscheidsknuffel en dan ga ik echt weg. Ik loop naar mijn huis toe en ga voorzichtig naar binnen. Zo stil mogelijk ga ik de trap op. "Waar ben jij geweest?!!!" Vraagt mijn moeder op een enge toon. Ik draai me geschrokken om. Mijn moeder heeft een rood gezicht van woede. Ze stormt de trap op en gaat naast me staan. "Je bent een grote fout." Sist ze in mijn gezicht en dan duwt ze me. Ik val achterover de trap af. Ik verlies mijn evenwicht en maak een koprol. Het lijkt eeuwen te duren voordat ik eindelijk beneden ben. Ik hap naar adem door de pijn en laat mijn tranen stromen. Mijn moeder rent het huis uit en laat de voordeur open staan. Ik sluit mijn ogen. Pijn. Zo. Veel. Pijn. Pijn, pijn en nog eens pijn. Overal doet het pijn. Het meeste nog wel aan mijn rug en mijn hoofd. Het enige waar ik aan kan denken is de ongelofelijke pijn die ik nu voel. Ik kan niet opstaan. Ik lig hier maar op de koude vloer. Met tranen stromend over mijn wangen. Mijn ogen zijn nog steeds gesloten. Ik lig zo nog een paar minuten zonder iets te doen. Dan hoor ik rennende voetstappen. Ik concentreer me op het geluid. Volgensmij zijn het 2 personen. Het lijkt wel alsof ze mijn kant op komen. Nu hoor ik de voetstappen heel dicht bij. Als ze naast me staan stoppen ze. Ik open voorzichtig mijn ogen. Ik zie het bezorgde gezicht van Blake boven me hangen. Daniël staat naast hem. ''Juul wat is er gebeurd?!'' Vraagt Blake half roepend. ''Ik ben van de trap..'' Ik kijk even naar Daniël. hij weet nog niet dat mijn ouders me mishandelen. ''Gevallen.'' Maak ik mijn in af. Blake kijkt even naar Daniël en dan lijkt hij het te snappen. Voorzichtig tilt Blake me in bruidsstijl op. Ik kreun even. Hij kijkt me verontschuldigend aan. Hij legt me op de bank in de woonkamer. Voorzichtig begint hij al mijn wonden te verzorgen. Daarna helpt hij me omhoog. Daniël gaat naast me op de bank zitten en pakt mijn hand vast. ''Wat was er echt gebeurd?'' Vraagt hij met een beetje angst in zijn stem, alsof hij het eigenlijk niet wil weten. ''Ik ben echt gevallen.'' Lieg ik. Daniël kijkt me doordringend in mijn ogen aan. Ik slik. ''Ik geloof je niet.'' Zegt hij. Niet wegkijkend van mijn ogen. Ik krijg tranen in mijn ogen. Ik kijk naar Blake. Hij kijkt naar Daniël en aait hem even over zijn hoofd heen. ''Het ligt ingewikkeld Daniël. Juul praat er liever niet over.'' Zegt hij. Daniël knikt langzaam. ''Sorry dat ik doorvroeg.'' Zegt hij zacht en hij laat zijn hoofd vallen. Ik duw zijn hoofd voorzichtig naar boven met mijn vinger onder zijn kin zodat hij me aankijkt. ''Het geeft niet.'' Zeg ik glimlachend. ''Het is gewoon,.. Ik word mishandeld door mijn ouders. Mijn moeder duwde me van de trap. Ik viel er met een paar koprollen vanaf.'' Zeg ik. Ik probeer mijn tranen tegen te houden. Ik wil niet mijn zwakte tonen waar Daniël bij is. ''Je hoeft je voor mij niet groot te houden.'' Zegt Daniël. Hij pakt mijn hand vast en knijpt er zachtjes bemoedigend in. Ik glimlach even naar hem. ''Mag ik even Jonas bellen?'' Vraag ik aan Blake. Hij knikt. ''Tuurlijk. Wij gaan wel even naar de gang.'' Zegt hij. Hij staat op en wenkt Daniël. Samen lopen ze weg. Ik pak mijn telefoon en bel Jonas. Bijna meteen neemt hij op.
(Jo=Jonas, Ju=Juul)

Jo: Juul eindelijk je belt terug! Wat was er gebeurd? Waarom reageerde je nergens op?
Ju: Ik.. Ze hadden me opgesloten...
Jo: De klootzakken! Hoe gaat het nu? Hoe ben je vrij gekomen?
Ju: Blake had me bevrijd. Maar Jonas, mag ik iets vragen?
Jo: Natuurlijk
Ju: Wanneer mag je iemand geloven?
Jo: Hoe bedoel je dat?
Ju: Als meerdere mensen hetzelfde woord tegen je zeggen, mag je het dan geloven?
Jo: Ja tuurlijk. Hoezo?
Ju: Dan ben ik dus wel een mislukkeling. Dan ben ik dus wel een varken en een nietsnut
Jo: Wat nee natuurlijk niet zo bedoelde ik het niet! De goede dingen mag je geloven, de slechte zijn leugens
Ju: Wanneer kom je weer langs?

Jo: Ik was van plan om vandaag te komen, maar dat haal ik helaas niet meer. Vind je het goed als ik morgen kom?

Ju: Ja

Jo: Hoe gaat het?

Ju: Ik ben net van de trap geduwd, dus heb veel pijn. Maar voor de rest gaat het wel goed. Blake is heel aardig en ook zijn gezin. Hij is samen met jou mijn beste vriend.

Jo: Dat is lief, ik moet helaas weer gaan. Ik kom morgen avond wel een keer langs. Doei!

Ju: Doei

------

Glimlachend hang ik op. Ik vond het fijn om weer even met Jonas te praten. Blake en Daniël komen weer terug. ''Ik had gebeld naar de kinderbescherming.'' Zegt Blake zodra iedereen zit. ''Waarom?'' Vraag ik meteen angstig. ''Of het mogelijk was dat je bij ons komt wonen.'' Zegt hij. ''En?'' vraag ik zenuwachtig. ''Ze moeten bewijs hebben dat je wordt mishandeld. Ze willen graag een keer een gesprek hebben met jou. En een ander gesprek met je ouders. Als het bewijs genoeg is, dan is er eerst nog een rechtszaak en zijn er allerlei dingen die geregeld moeten worden. Het wordt een heel proces, maar uiteindelijk is het wel mogelijk dat je bij ons komt wonen.'' Legt hij uit. ''Echt?'' Vraag ik zacht. Blake knikt glimlachend. Ik sla mijn handen voor mijn mond en krijg tranen in mijn ogen. Ik mag eindelijk weg van mijn ouders!

--- 1035 woorden

Omdat veel mensen vroegen of ik vaker wilde gaan updaten heb ik besloten dat ik voortaan op maandag en op donderdag een verhaal ga uploaden.