P.O.V Blake

We gaan eerst naar de peuterschool. Ik til Lisa uit de auto en loop met haar in mijn armen naar haar binnen toe. Ik breng haar naar het goede lokaal waar haar juf al staat te wachten op de kinderen in de deuropening. Ik ga op mijn hurken zitten en trek Lisa's jas uit en hang hem op aan de lage kapstok die hier hangt. Ik druk een kus op haar voorhoofd. ''Ik kom je na school ophalen. Goed?'' Zeg ik. Ze knikt. Ze zwaait nog even naar mij en ik zwaai terug, dan loopt ze naar haar juf die haar begroet en naar binnen brengt. Ik loop terug naar de auto en rijd weer aan. ''Nu gaan we eerst naar de school van Daniël en dan ga ik met jullie mee naar binnen goed?'' Zeg ik terwijl ik naar Dylan en Lucas kijk via de achteruitspiegel. Ze knikken. ''Na school kom ik je ophalen Daniël.'' Zeg ik. Daniël knikt. Ik stop voor de school van Daniël. Daniël stapt uit. ''Succes!'' Roep ik. Hij knikt en loop het schoolplein op. Ik rijd weer aan. Ik zet de radio aan. Na een paar minuten zijn we bij de school van Dylan en Lucas. ''Ga je mee?'' Vraag ik aan Juul. Ze knikt. We stappen allemaal uit. ''Ga maar vast naar je vrienden.'' Zeg ik tegen Lucas. Hij knikt en rent naar een groepje jongens die hem enthousiast begroeten. Ik glimlach. Ik pak de hand van Dylan vast. Juul komt aan de andere kant naast me staan. ''Wie was het Dylan?'' Vraag ik. Hij kijkt naar de grond. Ik ga op mijn hurken voor hem zitten zitten en pak ook zijn andere hand vast. ''Je kan het me vertellen. Hij kan je nu geen pijn meer doen. Ik ben bij je.'' Zeg ik liefdevol. Hij kijkt me voorzichtig aan. ''D - daar.'' Zegt hij twijfelachtig terwijl hij met trillende vinger naar iemand wijst. Ik kijk in de richting van zijn vinger. Daar staat een jongen die 'stoer' doet. Hij staat met een groep jongens tegen de muur aan geleund. Ik zie aan zijn houding dat hij denkt dat hij heel stoer is, maar nee.. Gewoon niet. Jongen, wie je ook mag zijn, je bent niet stoer. ''Weet je hoe hij heet?'' Vraag ik aan Dylan. ''Daan.'' Fluistert hij. Hij had zijn vinger al laten zakken. Ik ga weer staan en loop erop af. Juul loopt achter me aan. Ze heeft de hand van Dylan vast die heel bang kijkt. Zodra ik nog maar een paar meter van die Daan af ben, blijven Juul en Dylan staan. Ik ga iets langzamer lopen. ''DAAN!'' Roep ik hard. Hij kijkt me verschrikt aan. ''Wie ben jij?'' Vraagt hij. Er is een vleugje angst te horen in zijn stem. Ik grijns. Hij is bang voor me. Ik loop op hem af en sla mijn arm om zijn schouder. Langzaam loop ik richting Juul. Dylan heeft haar hand stevig vast en heeft zich half achter haar benen verstopt. ''Dus jij vindt het leuk om Dylan te slaan en te pesten?'' Vraag ik. ''Hij verdient het. Sukkel dat die is.'' Zegt Daan zelfverzekerd. Ik zie dat Dylan tranen in zijn ogen krijgt. Ik stop met lopen waardoor Daan dat ook doet. ''En waarom is hij een sukkel?'' Vraag ik. Daan haalt zijn schouders op. Ik haal mijn arm van schouder en ga voor hem staan. ''Je hebt dus niet eens een goede reden. Waarom doe je het dan?! Weet je wel niet hoe bang je hem maakt?! JIJ bent hier de sukkel.'' Roep ik boos. Hij kijkt me bang aan. ''Zou je niet eens je excuses gaan aanbieden?'' Vraag ik dwingend. Hij zet een stap naar voren. ''Dylan, het spijt me.. Dat je zo'n grote sukkel bent.'' Dan begint hij te lachen. Dylan begint te huilen. Juul tilt hem op en drukt hem stevig tegen zich aan. Hij drukt zijn hoofd in haar shirt en klemt zich aan haar vast. Ik zie dat er al een hele groep om ons heen staat. Ik weet dat Lucas hier niet tegen kan en hij het zielig vind voor Dylan. Ik wil net iets tegen Daan zeggen, als Lucas naar hem toe rent. Hij slaat hem hard met zijn vuist in zijn gezicht. Daan valt op zijn rug op de grond. Lucas wil nog een keer uithalen maar ik pak zijn hand vast. Hij draait zich geschrokken om naar mij. ''Wat doe je? Je weet dat je niemand mag slaan. Maakt niet uit wat diegene heeft gedaan. Met geweld los je niets op.'' Roep ik. Hij slikt. ''Maar-'' Begint hij. ''Nee geen gemaar. Ga bij Juul en Dylan staan.'' Zeg ik streng. Hij zucht en sloft naar Juul. Juul slaat een arm om zijn schouder. Ze fluistert iets in zijn oor en hij knikt, hij kijkt nu iets zelfverzekerder. Ik draai me om naar Daan. Ik pak zijn pols en trek hem omhoog zodat hij voor me staat. Ik pak een doekje voor zijn bloedende neus en hij pakt hem aan. ''Waarom doe je dit nog voor me? Ik was een klootzak tegen Dylan.'' Zegt hij. ''Iemand pesten is zwak. Het is een teken dat je zelf onzeker bent en dat los je niet op door je woede en verdriet op iemand anders te uiten. Dat is fout.'' Zeg ik en kijk naar Juul. Ze glimlacht zwak naar me. ''Het spijt me.'' Fluistert hij. ''Zeg dat niet tegen mij, maar tegen Dylan.'' Zeg ik. Hij kijkt me onzeker aan. ''Kom op zeg. Je stond daar net toch zo stoer met je vrienden? Gedraag je dan ook stoer.'' Zeg ik. Daan loopt langzaam naar Juul toe. Juul zet Dylan op de grond en fluistert iets in zijn oor. Hij knikt en draait zich om naar Daan. Juul Gaat op haar hurken achter Dylan zitten en pakt zijn hand vast. Dylan knijpt erin. Daan staat nu voor Dylan. ''Het spijt me Dylan. Ik weet dat ik het hiermee niet goed maak. Maar ik was gewoon bang. Ik ben zelf altijd gepest geweest, en toen ik naar een nieuwe school ging, wilde ik niet dat het nog een keer gebeurde, dus ging ik zelf pesten. Het was zwak van me. Het spijt me. Ik zal het nooit meer doen. Kan je het me vergeven?'' Vraagt Daan. Ik kijk hem trots aan. Dat was een goede zet. ''Ik zal het proberen.'' Zegt Dylan. De bel van de school gaat. Ik loop naar de jongens toe. ''Veel plezier op school. Ik kom jullie ophalen.'' Zeg ik. ''Maar mama zou ons komen ophalen. Ze had het beloofd.'' Zegt Lucas teleurgesteld. ''Je kent mama Lucas, ze moet overwerken.'' Zeg ik spijtig. Hij knikt verdrietig en loopt dan naar zijn klas. Dylan geeft me nog een knuffel. ''Bedankt.'' Zegt hij. ''Graag gedaan.'' Zeg ik. Hij gaat ook weg. Ik zucht en ga naast Juul staan. ''Mam moet ophouden met dingen beloven die ze niet waar maakt.'' Zeg ik nijdig. Juul knikt. Samen lopen we naar mijn auto. Op naar onze school.

--- 1172 woorden