P.OV. Juul

Ik hoor mijn vader van ergens beneden schreeuwen dat ik moet komen. Snel loop ik in de richting van het geluid. Mijn vader staat in de keuken. "Ga helpen met het uitpakken van de spullen misbaksel." Zegt hij boos en hij slaat met zijn vuist op mijn oog. Mijn hoofd schiet naar rechts. Dat wordt een blauw oog.. Met helpen bedoelt hij dat ik alles in mijn eentje moet gaan doen. Zucht... Ik begin met het sorteren van de dozen. Alle dozen die in de keuken horen zet ik in de keuken, die van de woonkamer in de woonkamer, enzovoort. Dan loop ik naar de keuken. Ik begin met het uitpakken van de spullen. Na ongeveer anderhalf uur heb ik de keuken helemaal af. Tot op het detail. Dan ga ik beginnen met de woonkamer. De eettafel zet ik ook in de woonkamer. Dan ga ik de slaapkamers doen. Zodra ik net klaar ben hoor ik mij vader woedend allerlei dingen schreeuwen. Ik ren vlug naar beneden en ga voor hem staan. "Wat is er?" Vraag ik zacht. "Wat is er?!!! WAT IS ER?!!! WAAR IS HET AVONDETEN?!!? DAT IS ER!!!!" Roept hij woedend. Zijn gezicht is helemaal rood door de woede. Ik slik. Vergeten... "Ik was nog bezig met uitpakken. Ik ga nu wel koken." Zeg ik en wil snel naar de keuken gaan maar mijn vader houd me tegen door me aan mijn haren terug te trekken. "Nee daar is het nu te laat voor. Bestel maar pizza voor je moeder en mij. JIJ KRIJGT NIKS!!" Nadat hij dat heeft geroepen begint hij overal te slaan en schoppen. Ik val op de grond met mijn hoofd tegen de punt van de tafel. Ik schreeuw van de pijn. Ik voel bloed over mijn hoofd stromen. Fijn. Mijn vader stopt eindelijk en gaat weg. Ik sta moeilijk op en pak mijn telefoon. Ik bestel de pizza's en ga dan verder met het uitpakken. Ik ga nu beginnen aan de badkamer. Net als ik het laatste detail neerzet gaat de bel. Ik ren naar beneden en pak onderweg wat geld. Ik zet de cappuchion (dat schrijf je zo volgensmij helemaal niet maar ik weet niet hoe het wel moet. Ik bedoel de muts van een trui) van mijn trui op en kijk naar beneden terwijl ik de deur opendoe. "Juul?" Hoor ik een bekende stem verbaasd zeggen. Jonas? "Wat doe jij hier?" Vraag ik terwijl ik naar beneden blijf kijken. "Sinterklaas vieren. Nee tuurlijk niet ik kom de pizza bezorgen." Zegt hij. Dat eerste deel zei hij sarcastisch, dat laatste serieus. Ik geef hem het geld en pak de 2 pizza's aan. "Doei." Mompel ik en probeer snel de deur dicht te doen. Ik heb hem nog steeds niet aangekeken. "Wacht. Kijk me eens aan." Zegt hij terwijl hij de deur openhoud. Ik kijk nog steeds naar beneden. Hij duwt voorzichtig mijn hoofd omhoog. Hij hapt geschrokken naar adem. "Ik moet echt gaan." Mompel ik als ik mijn ouders hoor schreeuwen waar hun eten blijft. "Ik kom straks terug." Hoor ik Jonas nog zeggen voordat ik de deur dichtdoe. Ik loop naar de keuken en pak 2 borden met bestek. Dan dek ik de tafel en leg op elk bord een pizza. De dozen gooi ik bij het oud papier. "Eten is klaar." Zeg ik tegen mijn moeder. Ze knikt en roept mijn vader. Ze slaat me nog een keer tegen mijn wang en dan gaan ze eten. Ik ga naar de badkamer en veeg al het bloed weg. Zodra ik klaar ben steun ik met mijn ellebogen op de wasbak. Ik leg mijn hoofd in mijn handen en zucht diep. Tranen lopen stilletjes over mijn wangen. Ik loop naar mijn kamer en pak alle spullen die ik nodig heb voor als ik ga boksen. Ik loop naar de sportzaal en doe eerst wat strekoefeningen zodat mijn spieren opwarmen. Dan ga ik boksen. Na ik denk een uurtje stop ik. Ik doe nog wat strekoefeningen zodat mijn spieren afkoelen en ruim dan mijn boks spullen weer op. Ik loop naar beneden nadat ik heb gedoucht. Mijn ouders zijn ondertussen al klaar met eten en zijn ergens in huis. Ik was de spullen af die mijn ouders hebben gebruikt. Daarna ga ik naar boven. Ik trek een joggingbroek en een T-shirt aan als pyjama. Ik loop naar de badkamer en poets mijn tanden. Net als ik op mijn kamer ben gaat de deurbel. Ik loop naar beneden en doe de deur open. ''Jonas?'' Vraag ik verbaasd. Ik kijk achter me of er niemand is en trek dan snel Jonas naar binnen. Ik doe zachtjes de deur dicht en trek Jonas mee naar mijn kamer. ''Wat doe je hier'' Vraag ik terwijl ik op mijn bed plof. ''Kijken hoe het met je gaat en je helpen.'' Zegt hij. ''Helpen waarmee?'' Vraag ik. ''Ik ga je wonden verzorgen en ik heb eten.'' Zegt hij. Ik knik voorzichtig. ''Trek je shirt en broek uit.'' Zegt hij. Ik kijk hem geschrokken aan maar doe dan toch langzaam wat hij zegt. Ik ga op mijn rug liggen terwijl hij begint. Na een tijdje is hij klaar. Ik trek mijn 'pyjama' weer aan. Hij rommelt wat in zijn tas. Dan pakt hij er een donut en een appel uit. Hij geeft het aan mij. Ik eet het dankbaar op. ''Dankjewel.'' Zeg ik. ''Geen probleem.'' Zegt hij. Zodra ik klaar ben hoor ik mijn vader me woedend roepen. Ik kijk bang. ''Blijf hier. Ik ben zo terug.'' Zeg ik tegen Jonas. Ik ga naar de woonkamer waar mijn vader en moeder allebei staan. Mijn vader geeft een vuist tegen mijn neus die begint te bloeden. ''Morgen ga jij naar een school in dit dorp en jij zegt niemand iets over wat er hier thuis gebeurd. Begrepen?!'' Zegt mijn moeder boos. Ik knik bang. Mijn moeder trekt me hard aan mijn haren waardoor ik op de grond val. Ik voel allemaal trappen op mijn rug en buik terwijl ze allerlei scheldwoorden naar mijn hoofd roepen. Mijn vader loopt weg en mijn moeder trekt me aan mijn haren omhoog. Ze duwt me tegen de muur van de woonkamer. Mijn tranen stromen al lang over mijn wangen. Mijn moeder slaat me nog een keer in mijn gezicht en dan komt mijn vader terug. Hij heeft een mes in zijn handen. Hij richt het op mij terwijl hij naar me toe loopt. Ik kijk bang naar het mes terwijl ik weg probeer te komen. Mijn moeder houdt me tegen door me stevig tegen de muur aan te drukken. Mijn vader komt voor me staan. Hij maakt een lange diepe snee over mijn linkerarm. Vanaf mijn pols tot net iets onder mijn schouders. Een schreeuw van pijn verlaat mijn mond. Dan zet hij het mes op mijn keel. Ik kijk nu doodsbang. Hij drukt het mes steviger tegen mijn keel. Ik voel een straaltje bloed naar beneden lopen. Dan maakt hij een best diepe snee in mijn keel. Het doet verschrikkelijk veel pijn en het klopt zo ontzettend erg. Dan zet hij zijn handen op mijn keel en duwt me omhoog tegen de muur. Ik hap naar adem. Hij wurgt me?!! Met mijn handen probeer ik zijn handen weg te halen maar dat heeft geen enkele nut. Ik schop om me heen maar ook dat heeft geen nut. Ik kan geen adem halen en heb het gevoel dat ik stik. Opeens laat mijn vader me los en loopt hij samen met mijn moeder de voordeur uit. Ik zak tegen de muur naar beneden. Ik begin erg te hoesten wat heel erg pijn doet. Ik leg voorzichtig mijn koude handen op mijn keel. Ik raak heel voorzichtig mijn keel maar trek meteen weer terug door de ongelofelijke pijn. Ik hoor voetstappen naar beneden rennen. Ik moet nog steeds hoesten en kan moeilijk adem halen. Ik zie Jonas de kamer inrennen. Hij kijkt me geschrokken aan. Dan rent hij weg naar de keuken. Even later komt hij terug rennen met een glas water in zijn handen. Doordat hij rent verliest hij onderweg een stuk water maar daar besteed hij geen aandacht aan. Hij zet het glas aan mijn lippen en helpt me het water te drinken. Na een tijdje kan ik weer een beetje normaal ademhalen en ben ik gestopt met huilen. Ik sta voorzichtig op. Ondanks die ongelofelijke pijn moet ik het water dat Jonas heeft geknoeid heeft opruimen. Als mijn ouders dat zien maakt het de hele situatie alleen nog maar erger. ''Wat ga je doen?'' Vraagt Jonas. ''Het water opruimen dat jij hebt geknoeid.'' Zeg ik. Ik schrik van mijn stem. Het is heel zacht en schor. Soms vervloek ik mijn vader. Jonas schudt zijn hoofd. ''Doe ik wel. Ga jij maar vast naar boven. Kan je dat zelf of moet ik helpen?'' Vraagt hij. Ik loop aan als antwoord. Jonas ruimt het op en ik ben al halverwege de trap. Jonas komt de trap op en tilt me op. Hij brengt me naar mijn kamer waar hij me op mijn rug op het bed legt. Hij trekt mijn broek en shirt weer uit. Hij pakt een EHBO-kist uit zijn tas. Hij rent naar de badkamer en komt terug gerend met 3 handdoeken. Hij bind er 2 strak om mijn arm om het bloed te stoppen. Ik trek een pijnlijk gezicht. ''Dit moet even. Anders bloed je nog dood.'' Zegt hij. ''Alsof dit niet mijn dood wordt. Misschien is het ook wel beter dat ik doodga.'' Zeg ik terug. Hij kijkt me geschrokken aan. ''Niet zo denken. Het komt wel weer goed. Ook met je ouders. Je gaat gewoon heel veel vriendinnen maken op school en die gaan er voor je zijn. Ik ben er ook altijd voor je. Ookal is het midden in de nacht. Begrepen?'' Zegt hij. Ik knik voorzichtig. Hij trekt de handdoeken nog even aan voordat hij een potje pakt dat naast hem op het bed stond. Hij smeert het op mijn blauwe plekken. Ik verschiet. Jezus dat is koud. ''Sorry. Ik had misschien moeten waarschuwen dat het heel koud is.'' Zegt hij grinnikend. Ik kijk hem verveeld aan. Hij gaat verder tot hij bij mijn keel aankomt. Daar stopt hij. Hij trekt alvast mijn broek aan. Hij pakt een tissue en dept voorzichtig het bloed weg bij de snee. Ik wil me terugtrekken van de pijn maar hij houd me stevig vast zodat dat niet kan. De tranen stromen weer over mijn wangen. Al snel is hij klaar. Hij houdt er een gaasje tegenaan en plakt daar een pleister over zodat het gaasje blijft zitten. Hij trekt mijn shirt en broek weer aan. Hij wikkelt voorzichtig de handdoeken die rond mijn arm zitten los. Hij dept met een vochtige doek het bloed voorzichtig weg. Ik knijp mijn ogen dicht van de pijn. Hij bestudeerd de wond aandachtig. ''Dit moet gehecht worden.'' Mompelt hij in zichzelf. Hij pakt allerlei spullen en begint te hechten. Ik bijt op mijn kaken. Dat doet echt pijn! Zodra hij klaar is wikkelt hij er nog een verband omheen en dan is hij klaar. Dan pakt hij de laatste handdoek die hij nat maakt. Hij legt hem op mijn keel om de pijn te verzachten. Hij legt mij onder de dekens. Hij trapt zijn schoenen uit en komt dan naast me onder de dekens liggen. (Niks bij denken mensen) Hij slaat zijn armen om me heen en ik kruip dicht tegen hem aan. Al snel val ik in slaap van vermoeiend.

--- 1919 woorden

Hallo iedereen!! Eindelijk staat dit boek niet meer op on hold! Ik heb heel veel inspiratie voor dit boek!

Ik heb de foto's van de broertjea en het zusje van Blake bij de personages toegevoegd. Deze personages komen later in het verhaal voor.