I wasn't able to work properly that day. Mas iniisip ko ang maaaring mangyari kay daddy kapag nagpatuloy ang ginagawa niyang 'yon. I need to at least talk to him.

Tumayo ako at tinawag ang aking sekretarya habang naghahanda sa aking lakad. Agad siyang tumalima sa tawag ko.

"Ano pong kailangan mo, Madame?" she asked carefully.

"Cancel my meeting with Mr. Servano today. Hindi ba ay mamayang alas tres 'yon?" I said as I put light make up on my face.

"Uh... pina-move niya po ang meeting ng 7pm, Madame. His secretary just informed me po." Tumango ako pero desidido akong hindi makipagkita sa kaniya ngayong araw.

"Still, cancel my meeting with him. Reschedule it. Kung hindi siya abala bukas, bukas na lang. Siya na ang papiliin mo ng oras. Wala naman akong gaanong gagawin bukas." Saad ko at binalingan siya. She has this nervous smile in her face.

"Uhm... paano po kung magtanong po kung bakit ika-cancel ang meeting?" she asked hesitatly.

"Tell him I'm going to my father. It's just... urgent. Tell him I apologize for not coming."

Pagkatapos niyon ay umalis na ako ng opisina at agad na sumakay sa elevator. I was thinking deeply while inside the elevator. Naaalala ko ang mukha ni daddy noong... wala pa siyang sakit. He got stressed out after what they did to Vaughn's parents. Siguro ay masyado lang mabait ang tatay ni Vaughn kaya hindi sila naipkulong? O... dahil ba hindi naman nagpakita sina mommy noon sa mismong crime scene?

Dad was furious because he can't do anything to stop my mother's evil doings. At inosente ako... wala talaga akong alam noon, but I tolerated her, I kept her most dark secret.

Simula noon ay napabayaan na rin ni daddy ang sarili niya. I was busy striving for my own sake. And they were busy keeping our company. Dahil kahit naman noon pa ay hindi na maganda ang nangyayari sa kompanya namin.

Sana noong una pa lang ay hindi ko na sinubukan ang kakayanan ni mommy. Sana hindi nagkasakit si daddy. Sana hindi nakulong si mommy. Sana hindi ako mag-isa ngayon.

Nang makarating sa hospital ay agad akong sinalubong ng private nurses ni daddy. They informed me about daddy's whereabouts. It has been two months since I last visited him. Masyado talaga akong naging abala para isalba ang kompanya namin. Ayaw kong i-give up lang basta iyon.

I am now in front of his room. Hindi ko mapihit ang doorknob dahil alam kong manghihina ako kapag nakita ko si daddy. I don't want him to see how weak I am right now because of him. Ako na lang ang pinagkukuhanan niya ng lakas, magpapakita pa ako sa kaniya ng kahinaan?

Huminga ako nang malalim bago nagpasyang buksan ang pinto ng kuwarto niya rito sa hospital. Agad na natibag ang itinayo kong kalakasan nang makita ko ang lagay ni daddy. May mga nakakabit pa ring apparatus sa kaniya, magbuto't balat na, nakabonet dahil alam kong lakas na lahat ng buhok niya. His eyes looks so worn out. He's as white as paper. So pale. Ang hirap niyang tingnan nang hindi ka maghihina at masasaktan.

I heave a deep sigh before slowly walk towards his hospital bed. May susunod siyang chemo therapy sa susunod na araw. I want to be beside him. So I will clear my schedule for tomorrow an be with him the next day.

"Dad..." I called him in a low voice. I tried so hard not to sound weak.

Alam kong gising siya pero hindi siya nagmulat ng mga mata para man lang makita ako. He kept his eyes close.

"Dad..." I called again. "May chemo therapy ka the next day. Your nurse told me you're not cooperating with them with your therapies. Dad... you can't do that. Paano ka gagaling kung gniyan palagi ang gagawin mo? I'm worried about you." Saad ko habang nakatingin sa kaniya.

"Hindi naman na rin ako gagaling, anak. Kaya bakit ka pa nag-aaksaya ng pera mo para ipagamot ako?" I was taken aback when he suddenly speak. But he's still not opening his eyes. Para bang ayaw niya naman akong makita rito. "Siguro naman ay narinig mo ang sinabi ng doktor noon. Na hindi 50% ang pag-asang gumaling ako sa sakit na ito. At kahit anong gastos mo, kahit anong therapy ang gawin sa akin... hindi naman nadagdagdagan ang chance na gagaling ako."

Then slowly his eyes opened.

"Mas lalo pa ngang lumalala ang lagay ko." A tear escape from my eye. I can't help but felt a pang in my chest, hearing him so hopeless now. Accepting the fact that... he'll die sooner or later. Pero hindi ko matanggap.

Hindi ko kayang tanggapin lalo na kung may magagawa pa namana ako. I still have enough money. Kaya ko pang gumastos para lang gumaling siya.

"Gagaling k-ka, Dad. A-Alam kong gagaling ka. Kaya please... lumaban ka. H-Hangga't kaya natin lumaban at gumastos... please, h'wag kang susuko. For me. Fight for me, please, Dad..."

I don't know how I survived that day without breaking down fully in front of my father. Kinausap ko siya tungkol sa susunod niyang chemo therapy pero hindi siya nagsasalita o tumutugon sa mga sinasabi ko. He was just there... looking at me, watching me take care of him. Na para bang wala naman talaga sa kaniyang saysay ang chemo therapy na gagawin sa kaniya, as long as I am with him he's already fine.

We watched action movie like what we used to do when I was young. He watched the half of the movie, the rest he slept on my shoulder. Hindi ko na rin naman natapos ang movie at inayos na siya sa paghiga habang nag-iisip ako tungkol sa mga susunod na p'wedeng mangyari.

Hindi ako handa... at hindi ko pa rin tanggap pero... kung iyon ang nakatadhana, wala naman na akong magagawa.

Gabi na nang umuwi ako galing sa hospital. Pagod kong ibinagsak ang aking katawan sa aking kama at tumingin lang sa ceiling ng aking kuwarto. I was just thinking deeply. Hindi ko alam kung ilang minuto o oras akong nakatitig doon. Naputol lang nang biglang tumunog ang cellphone ko para sa isang text. It's from our private investigator. Naisend na raw niya sa email ko ang impormasyong nakalap niya tungkol sa... girlfriend ni Reagan. I sighed and ignored it. I need to rest for tonight. Bukas ko na lang siguro haharapin 'yon.

Nakatulog ako habang malalim na nag-iisip. At kinabukasan ay maaga akong gumising at nag-ayos para makapasok na sa opisina. I just wore a white sleeveless top, a high-waist boyfriend jeans, and a simple ankle strap. I just put light make up and let my hair down.

Maaga akong nakarating sa opisina at agad akong sinalubong ng sekretarya ko. Inimporma niya ako tungkol sa mga gagawin ko ngayong araw.

"At 'yon pong tungkol sa meeting mo with Mr. Servano, mamayang 7pm pa rin po ang oras at same place raw po," anang sekretarya ko at binuksan ang pinto ng opisina ko para sa akin.

I thanked her, "'yong files galing sa accounting department pakihatid sa opisina ko. Babasahin ko na 'yon lahat." I said before entering my office.

Agad kong binuksan ang monitor ko at tiningnan ang email na isinend sa akin ng private investigator ko. I read all the information he has sent me. It's all detailed. Nang matapos kong basahin 'yon ay inasikaso ko na ang mga dapat basahin para maaprubahan. I distracted myself with work. I tried my best not to think about Reagan and his... girlfriend.

They're already two years in a relationship. I can't imagine someone will... well, he's handsome, rich, and smart. Sino nga ba naman ang aayaw sa lalaking 'yon ngayon. Ako nga... naghahabol na ngayon, e. Ibang babae pa kaya. And this girl is a lucky one.

I busied myself the whole day. I got three consecutive meetings with board members and my Architecture team. Nang matapos ang huling meeting ay agad akong nag-ayos ng sarili. It's alreasy 6:30pm. Didiretso ako sa sinabing restaurant ni Reagan.

Nang makarating doon ay naroon na agad siya. Nakita kong maaga pa naman, pero mas maaga siyang dumating.

"Hey, sorry, mas nauna ka pang dumating." Saad ko nang makaupo.

He looked at his wrist watch, "it's okay. Maaga pa naman din sa alas syete. We can order first." Tumango ako.

Dala ko naman lahat ng mga papeles at pati na rin ang laptop ko kaya hindi na hassle sa amin ang pag-uusap.

"We'll eat first before proceeding to our business," he said coldly.

Tumangong muli ako at natahimik na lang. I don't know how to converse with him. He's too serious. Vaughn is serious but... this guy is just something.

"By the way, I'm sorry if I had to cancel our meeting last night. May pinuntahan lang ako."

"I understand,"

Natahimik na ulit ako at hindi na alam ang sasabihin. Siya naman ay nakahalukipkip sa harap ko, walang emosyon ang mga mata, at nakatingin nang diretso sa akin.

Tumikhim ako, "I was wondering why... your relationship isn't public." There. Napakadaldal ko. "I mean... hindi lumabas sa mga tabloids or magazines. Are you two... keeping your relationship a secret?" I asked again, insinuating something.

He didn't changed his expression. "No. We just don't like the idea of bringing our relationship in public. We're not a celebrity."

I shrugged. "What's your girlfriend's name? Is she... a businesswoman?" umiling siya sa sinabi ko. "A model?"

"She's a pastry chef," bahagyang nanlaki ang mga mata ko at hindi inasahan ang sagot niya. "She owns a shops here in Philippines and in New York."

Tumango ako. She must be simple. She has a simple profession. Yeah, for me, it's just a simple profession. And she owns a shops...

"Hmm... a pastry chef. Too simple. Tita Savannah must like her because... she loves baking, too."

"Yeah, she likes her."

Umirap ako at hindi agad nagsalita. "I thought she has a high standard when it comes to someone you're with. She said that to me back then. That was why she likes me to be your wife." I smirked when he suddenly frowned. "You know, I'm an architect ..." I said meaningfully. "And a businesswoman." I added.

"What do you mean by that?" he asked darkly. But I just shrugged as an answer. Then our order came. I smirked more when I saw how he clenched his jaw.

Kumain kami nang tahamik. Hindi ko na rin sinundan ang sinabi ko hanggang sa matapos kaming kumain. Inumpisahan ko nang i-discuss sa kaniya ang talagang ipunta ko roon. He was listening to me, but the dark aura is still with him, he's still clenching his jaw while looking at me darkly.

Hanggang sa matapos ang usapan namin ay gano'n pa rin ang ekspresyon niya. Hindi ito nagbago pero hindi ko na lang din pinansin. Maybe he's pissed because I didn't answer him or because of the hidden meaning of my statement. I don't care, anyway.

"Thanks for the dinner and the meeting, Mr. Servano." Sambit ko sabay tayo nang maligpit ko na ang mga gamit ko.

"How's your dad?" he suddenly asked.

Kumunot ang noo ko at natigil sa pagkuha ng laptop ko.

"He's... fine." Tumago ako at tuluyan nang kinuha ang gamit. "Have a good night," paalam ko sabay alis sa harapan niya.

Ayaw kong pag-usapan ang tungkol kay daddy. Saka... bakit siya nagtatanong ulit tungkol kay daddy?

Napailing na lang ako at nilagay sa backseat ang mga gamit bago nagmaneho. Hindi agad ako umuwi at dumiretso sa isang high-end bar na malapit lang din sa condo ko. Hindi naman ako magpapakalasing. I just need a drink.

Um-order lang ako ng isang bote ng Jack Daniels at umukupa ng isang lamesa. Mag-isa lang ako at hindi ko naman din mauubos ang isang boteng ito.

Pumikit ako nang mariin nang agad na gumuhit ang pait at hapdi ng alak sa aking lalaumunan. It's been weeks since I last drink liquor. I looked at the dance floor. Parang gusto kong sumayaw roon. Napangiti ako at nilagok ang isang baso ng alak bago nagpasyang pumunta roon.

Agad akong sumalo sa dagat ng taong sumasayaw at nawawala na sa mga sarili nila. I put my hands up as I sway my hips sexily. The music boomed and made the people on the dancefloor go wilder. Someone dance behind me. I was lost by the music and the hype on the dancefloor while the man behind me kept on dancing. He put his hands on my waist, making me stay still but I didn't want to. Idiniin ko ang sarili ko sa kaniya habang patuloy sa pag-indak. I heard his hard breathing as he gripped my waist tighter.

Then I heard him cursed, when I felt his behind me grew bigger. Oh... he's turned on.

Nagpatuloy ako sa ginagawa at mas lalong natutuwa sa nagiging reaksyon ng katawan niya. Gano'n din ang reaksyon ng katawan ko habang nagpapatuloy ako sa paggalaw, teasing him more.

"Fuck! Stop doing that or I'll fucking bring you home," bulong ng lalaki. Agad na nanlaki ang mga mata ko nang mapagtanto kung kaninong boses 'yon.

Humarap ako at agad nakumpirma kung sino 'yon.

"R-Reagan!"