Suskunluk çöküyordu işte düşüncelerime, karanlığın sisleri kapatıyordu gözlerimi.
Hüzün yağmaya başlıyordu bu sefer hayallerime, ıslanıyordu oyuncaklarım.
Çığlıklarım loş bir sokak lambasıydı, unutulmuş sokakların ışığı olmuştu hayallerim.
Mutlu günlerin sayfaları tozlanıyordu teker teker, mutsuzluk esir almıştı kitaplarımı.
Rüyalarımda kurduğum evler yerlebir oluyordu, enkazın altında kalan bedenler çoğalıyordu,
ölümü fısıldıyordu Azrail.
Ölüm geliyordu ve oyun bitiyordu..
Yorgunluk üzerime kıyafet gibi geçirilmişken, düşüncelerimi benden alan suskunluğum örtü olmuştu bedenime..
Ümitsizliğe yelken açmış bir gemiydim ben. Bir fırtınada dalgalara yenik düşecek yıkık bir gemi.
Katilim peşimi bırakmayan korkularım olmuştu benim. Uçurumun köşesinde açan çiçekler yeşertmeye çalışsalarda ümitlerimi, onlarda ölmüştü.
Kelimlerim hep yarım kalmıştı devamı sessizlikti.
Kalemler ve kağıtlara dertlerimi anlatamaz oldu. Birikmişti kırıklarım, kanatmıştı ruhumu.