Ayağı kalkmaya çalışırken düşersiniz. Dişlerinizin sızlamasına aldırmadan, etrafa boş boş bakıp durursunuz.
O ölmüştür..
Kalbinize saplanan acı, en büyük acılardan. Geçmez asla.
Bedeninin çökmüştür, bir yerinizi kıpırdatacak haliniz bile yoktur.
Aradığınız tek şey sadece ağlayacak bir omuzdur.
Hıçkırıklarınızı bile duymaz sağır olursunuz. Delirirsiniz. Etrafı yıkmak istersiniz.. Bir nevi kriz esnasında yaşanan olaylardan farksız bir tablo bu.
Bir mesaj...
Sadece ve sadece bir mesajla hayattan uzaklaşırsınız. Kalbimiz sıkışır, göz yaşlarınız direnir ağlamamak için.. Boş bakışlarla etrafı izlersiniz. İnanmak istemezsiniz..
Bırakmaz dersiniz..
Ama bir gerçek vardır ki, o gitmiştir.
Acınız dinmez, göz yaşlarınız usul usul akar.. Hayat, sizin için durmuş, beyniniz tek bir cümleye odaklanmıştır..
"O ölemez."
Ölüm..
Ve ölüm sinsice kapıyı çalmıştır. O kapının ardında ise size sessizce veda eden biri vardır. Kim mi? En yakınınız..
O, adım adım ölüme giderken, siz onun elinden tutamazsınız. Saniseler size oyun oynar. O, gözünüzün önünde kaybolurken..siz yetişmezsiniz.
Etraf birden kararır. Gözlerinizi korkuyla açarsınız, bu bir rüya.
Ama bir bakmışsınız... artık o yok.
Rüyalarınız bile size böyle acılar çektirecekken suskun kalmanız imkansızlaşır. Beynimizin içinde çığlıklar dolanır.
Oyun. İşte bu hayatın bir oyundur. En büyük acınız, hayat için en güzel koz olmuştur. Çünkü hayat acımasızdır.. acılarınızla her saniye sizinle oyun oynayacak ve sizin her saniye daha da canınızı yakacaktır.