Umudunu kar tanelerinde arayan sayılı çocukların arasına misafir olmuştum bir kış günü. Kar tanelerinin hep aynı olduğuna inanırken her birinin farklı olduğunu gördüm. Hepsinin süzülüşleri, şekilleri... Herbiri hayata başka bir yönden bakıyordu. Ama tek bir umutları vardı. Umutları ölmemekti, yaşamaktı. Rüzgârın gücüne meydan okumaları, direnişti. Hayata sımsıkı tutunmak isteyen milyonlarca kar tanesi... Yere kavuşan kar taneleri bir bulutun evinden, toprağa örtü olmuştu. Güneş ışınları gün yüzüne çıktıkça birbirlerine tutunan kar taneleri eridi. Su oldu, göl oldu, can oldu.
Her birinin umudu yaşamaktı ama yaşayamadılar, yaşattılar.. Mutsuzluğun içindeki mutluluk kırıntısı işte. Her bir kar tanesi umudunuz olsun.