Kaybettiğim yıllarımı bana geri ver hayat.."

Unuttum gitti diyoruz ama..
Bir bakmışsınız mesajlarınız bile duruyor..kalbiniz de bir sızı. Eliniz titreye titreye o mesaj kutusuna basıyor.. Ve bütün anılar gözünüzün önünden geçiyor.. "Nerdesin?" Diye soruyorsunuz kendi kendinize. Sorunun yanıtı yok. Acıyor işte. Çünkü o yok..
Bir cümle, "Seni seviyorum," iken diğer cümlenin "Gitme," oluşu canınızı yakıyor demi? Ona seslenir içinizdeki küçük. O ise gider ardına bakmadan. Kanar durur o yara artık. Ne kabuk bağlar, ne sargı tutar. Biri geçemez onun yerine. Saklamışsınızdır siz onu..
Siz dokunmaya kıyamazken başkaları dokunmuştur belki de. Ve o acı yüreğinizi daha da sarar..
İçinizdeki o küçük çocuk direnir bir umutla, korka korka  o duvara tırmanıp bakar "Gelecek mi?" diye. Ama o ıssız yerde gelen yoktur.
Yıkılır ümitleri küçüğün, düşer yüksekten, dizi kanar.  Ağlar hıçkıra hıçkıra, çığlık atar, ama kimse duymaz..
Ayağı titrek titrek kalkar kız, ve o gün yine yemin eder kendine, "İzin vermeyeceğim, söz bir daha düşmeyeceğim.."
Küçük kız sevmeye korkar olmuş o günden beri, sakladığı yerde duran o çocuk kanatmış minik kalbini. Yüzü gülümserken, gözlerinde bir hüzün belirirmiş her zaman..
Şarkıların sözleriyle acısını dindirmiş, yalancı gülümsemeler kondurmuş yüzüne..
Acı ise kalbine işledikçe, kız tükenmeye devam etmiş..