Masalların en sihirlisiydi Rapunzel. Saçlarına sığdırmadığı yoktu. O karanlık yerden çıkmak ister, keşfetmek isterdi dünyayı. Bir pencerenin sunduğu o manzarada kendini kaybetmek isterdi. Yıllar geçti. Muhtaç hissetti. Mâhkum edildi. Küçücük bir odaya, hayallerini çizdi. Saçları dolandı bu sefer ayaklarına. Kurtulmak, kanatlarını çırpmak istiyordu. Rüzgarı hissetmek istiyordu Rapunzel. Attı pencereden aşağı. Yolunu kaybetmiş her insan gelirdi o pencereye. Kurtulacak mıydı? Kurtulamadı. Bir adım attığında daha da kilitlendi o odaya. Saçlarından nefret etti. Sözler kulağına mühürlendi. Kesti. Aynaya baktığında oynamaktan hoşnut olduğu en değerlilerini. Bu sefer mutluluk değil kindi. Onu tutan her şeye kızgındı. Onu aşağılayan herkese kızgındı. Yaşayamadıklarına  kızgındı. Hayatında bir söz sahibi olamadığı için, itildiği için kızgındı aynadaki görüntüsüne.